dajo78

Przestałem marzyć I to mnie martwi Marzyć przestałem I to mnie trapi Marzyłem kiedyś To było piękne Kiedyś marzyłem To było w dechę! A teraz? A teraz znów jestem pod krechą...

Coś dopiszę ale musze pomyśleć nad tym ;)

Ok, w sumie coś w tym jest. :)

W ogrodzie namiętności Szukamy ukojenia Dla pragnień rozbuchanych jak piec Oślepiających jak słońce W ogrodzie rozkoszy Upijamy się sobą nawzajem Niczym mocnym, słodkim winem Z kamfory miłości Spragnione oczy, niezaspokojone ręce Rozpalone serca I Ty tak blisko, a jednak daleko tak Gdzieś za wielkim morzem Pożądanie jak statek niesie mnie do Ciebie

Daj się leczyć człowieku. Swoją prawdą sobie wytapetuj izolatkę.

@Kapistrat Niewiadomski Marzenia, które niosą jak pociąg tylko nie zawsze uda się do niego wskoczyć, być w odpowiednim czasie i miejscu. Właściwie w życiu też wszystko idzie według rozkładu jak na kolei ale pewnie trzeba było by się do tego życia dostroić. To nie zawsze jest takie proste. Życie bez marzeń raczej nie jest możliwe. Ok niech tak będzie. Ty w takim razie jesteś Sowa - przemądrzała z bajki o Kubusiu Puchatku. Pierwszy link z Google " Sowa Przemądrzała - charakterystyka • Kubuś Puchatek To niekoronowany autorytet Stumilowego Lasu, do którego mieszkańcy zwracają się ze wszelkimi problemami, natury zarówno życiowej jak i naukowej. Sowa twierdzi, że wie wszystko i wszystko potrafi, ale co najmniej dwie umiejętności- zdolność pisania i czytania- są wątpliwe. " Miłośnik formy z Bukowskiego o słabnącym duchu. Miłego dnia :)

Widocznie jestem kosynierem :) Czasem kosynier więcej był wart niż fircympałek z szabelką, którą oczywiście machał z polotem i błyskiem ;)

Znaczy się the Doors? ;)

Pociąg naszych marzeń właśnie odjechał Pognał przed siebie za horyzont Tak pusty peron, tak cichy i smutno jakoś... tylko hula wiatr Pociąg naszych marzeń w którym zabrakło miejsca ... dla nas

Raczej konsumować.

Ogarnia, pochłania, niweczy Pożera i trawi Przed sobą zielone łąki, błękitne rzeki Za sobą beton i stal Cywilizacja jak wielki wąż Pomału pełznie do przodu Wije się i syczy Wiecznie nienasycona Twarda jej skóra Beznamiętnie zimne oczy I ta cholerna systematyczność Konsekwentnie, do celu!

@Marek.zak1 ... za przetrwaniem. Tak jest. Z tym, że rozum powinien podążać za odczuciem nie odwrotnie. Ciekawe to co piszesz i przerażające zarazem ;)

Brniemy przez życie Szukając nadziei Tak jak spragniony ptak Szuka wody By móc polecieć dalej Za instynktem Który tłumiony zewsząd Próbuje nas ocalić Ocalić przed Zbytnim analizowaniem wszystkiego Aż do totalnego zobojętnienia Znieczulenia zmysłów I wtedy jak zbłąkany ptak Wpadamy w sieć własnego umysłu I łamiemy oba skrzydła Skrzydła wolności

@Anonim1 Elegancki

Owładnięty obsesją Brnę w mgłę Jest coraz gęstsza Wlewa się do mojej głowy Otumania i upija Zanurzam się cały Lepiej słuchać niż widzieć Lepiej czuć niż rozumieć Błąkając się i zaczynając od nowa Zagubiony i zrezygnowany Tęsknie do tych dawnych, pięknych chwil Kiedy wszystko było radością Jesteś głosem Do którego chcę iść Jesteś nadzieją Pocieszeniem i zrozumieniem Motylem wśród łąk Wśród kwiatów i promieni słońca