Precious_2

Dzieki ze wpadłaś!

Dzięki ze wpadłeś i przeczytałeś... Rzeczywiście, nie ma równości, ani w swiecie, ani w milosci. Pozdrowienia!

Ależ ja się bardzo cieszę, ze mnue tu zauważyłaś. I mam nadzieję, że na TW też sie wkrótce zobaczymy. Niech no mi tylko jakaś wena wróci... pozdrowienia Reniu!

Otóz to !!

Hej, ale chyba długo tu nie zostanę. Nie mam siły na dwie przestrzenie.

W przestrzeni twojego mieszkania nie ma miejsca na przeciętność Dzieją się sprawy z natury kosmiczne Twój czajnik cię wielbi Szafa zachwycona obecnością cząstki ciebie oddaje honory A lampa rozpala się żarem na widok twej duszy prześlicznej W przestrzeni twojego mieszkania panuje jednak nierówność Są sprzęty zbyt nikłe by szanse pokładać w uwadze co od ciebie płynie Nie mają szczęścia biedactwa tak wiele je minie Takiego afrontu tylko jeden mebel nie odczuje wcale Ten fart ma bowiem i zgarnia całą pulę To w sypialni łóżko twoje Każdej nocy dotykasz je głaszczesz oddajesz mu siebie przytulasz się czule

Bardzo melodyjnie napisane, dobrze się czyta. Jakoś z niepokojem jednak odbieram ten wiersz. Coś nie daje mi przy nim spokoju. Jest... smutny (?)

W końcu wyszło nic! Ja zatruty złudną myślą Tobą całą tobą czystą Pozostałem, wszak: Powiedziałaś 'nie' Chociaż mogłaś 'tak' (i nie pomyślałem - trudno) Gdyby jednak coś Gdybyś rzekła 'tak' Świat już zawsze byłby inny Wszechświat nie byłby mi winny nic Choć może Niechby twoją wierność orzekł Już na zawsze, wtedy... Boże!!!

@degatoja zatem jest kwestia interpretacji. Jak rozumiem czas publikacji wiersza nieprzypadkowy. PS to chyba dobrze jeśli czytelnik odnajduje w wierszu swoją"scieżkę".

Przeczytałem z dużą przyjemnością. Podoba mi się Twoj wiersz. Jest niezwykle prosty w formie i pelen głębi w przekazie. PS czytałem gdzies ostatnio, że te ścieźki do niej/niego powinny się zatrzeć. Nie można zostawić nawet szczeliny w drzwiach... Pozdrowienia!