Lumen Astralis

@Naram-sin Cieszę się, że doszliśmy do punktu, w którym się w gruncie rzeczy zgadzamy. Bo dokładnie tak – forma ma służyć treści, a nie odwrotnie. Jeśli rym, rytm i język wspierają emocję i przekaz – to znaczy, że są na miejscu. Jeśli deformują – to znaczy, że trzeba coś przemyśleć. Piszę tak, jak czuję, i robię to z pełnym szacunkiem do warsztatu. Ale zawsze na pierwszym miejscu będzie dla mnie autentyczność – i właśnie to staram się przekazać w swojej poezji. Dzięki za konstruktywną wymianę zdań – była wartościowa.

@Naram-sin Rozumiem Twój punkt widzenia, ale patrzę na to zupełnie inaczej. Nie uważam, że forma rymowana z definicji deformuje emocje – wszystko zależy od tego, jak się jej użyje. Można napisać rymowany tekst, który jest sztuczny i przerysowany, ale można też napisać taki, w którym rym służy uczuciu, nie je zagłusza. Dla mnie rymy to nie przebranie ani maska – to po prostu rytm, który pozwala słowom płynąć w sposób naturalny, przemyślany, ale nadal szczery. Piszę z głębi duszy i tak, robię to rymem, jeśli ten rym współgra z tym, co chcę powiedzieć. Nie dlatego, żeby „wbić się w styl wieszcza”, tylko dlatego, że to właśnie ten styl był najbardziej zgodny z tym konkretnym przeżyciem. Co do długości – jasne, rozumiem, że nie każdemu odpowiada forma bardziej rozbudowana. Ale nie zawsze chodzi o to, by cały czas trzymać napięcie. Czasem chodzi o to, żeby dać odbiorcy przestrzeń do bycia w tym utworze. Jeśli ktoś wchodzi w taki świat – nie zmęczy się, tylko zatopi. Szanuję Twój punkt widzenia. Ale nie zamierzam rezygnować z formy tylko dlatego, że nie jest „współczesna” czy „łatwa do przełknięcia”. Bo dla mnie ważniejsze od trendów jest to, żeby być autentycznym.

@Naram-sin Dziękuję za komentarz. Wiem, że wielu autorów zaczyna od wierszy rymowanych – ale u mnie to nie była kwestia początku, tylko świadomy wybór. Dla mnie forma nigdy nie jest celem samym w sobie. Najważniejszy jest przekaz – to, co płynie z serca i z głębi duszy. Piszę tak, jak czuję. Nie po to, by się popisywać techniką, ale by wyrazić to, co naprawdę we mnie siedzi. Rymy traktuję jako narzędzie – jeśli służą emocji, pozwalają lepiej wybrzmieć treści, to właśnie po nie sięgam. Nie uważam się za poetę doświadczonego – raczej średniozaawansowanego, ale z jasno określoną intencją: dotknąć drugiego człowieka czymś prawdziwym. Jeśli udało się to w choćby niewielkim stopniu – to jestem zadowolony.

@Waldemar_Talar_Talar Twój wiersz ma w sobie niezwykłą subtelność i emocjonalną intymność, która działa mocniej niż wiele słów. Szczególnie poruszył mnie wers „milcząc rozmawiamy” – to uderzająco trafne uchwycenie chwili, kiedy słowa stają się zbędne, a porozumienie odbywa się na poziomie spojrzeń, dotyku, samej obecności. To właśnie ten fragment, zamykający wiersz, nadaje mu głębi i pięknie domyka całą opowieść o namiętności i bliskości. Bardzo dobre wyczucie emocji – gratuluję

@Łukasz Jasiński Zgadza się, faktycznie mogłem umieścić ten utwór w innym dziale, ale już z przyzwyczajenia poszedł tutaj :) Dokładnie tak, tekst rozbudowany, przelałem wszystko, co siedzi głęboko we mnie. Pozdrawiam serdecznie.

Zachód… świetlisty, promieniujący, Szum wody, cichy oddech wszechświata, Pył kamienny spod fal chwytający, Na horyzoncie drewniana chata. Tuż ona… igła w stogu siana, Obok mnie, z uśmiechem wrażliwym, Siedzi ta, ciemnooka oddana, Cząstka Boska, w eterze żywym. Blond, kaskadowo opadający, Na zgrabne, niczym anielskie plecy, Wzrok drżący i uspokajający, Przeszywający głębię, kobiecy. Spinelowe, rozchylone usta, Delikatne, jak chmurka na niebie, Trafiają w kapryszące gusta, Ucałują czule w potrzebie. Wtulony czuję zapach lotosu, Ciepło jej włosów, okala szyję, Wymieszany z nutą kokosu, Doznaję uniesienia, że żyję. Patrzy na mnie, przeszywa mi duszę, Wchodzi w ocean niespokojny, Zagłębia się w nim, widzi, że fruszę, Fale wirują, wolne od wojny. Cichy szept, „O czym myślisz kochany?” „O świecie, planecie bólu i łez. Dobra, miłości, szczęścia zabrany.” „Ciii…” Kładzie mi palec na usta, „Leż…” Siada okrakiem, patrzy z góry, Dłonią otula serce wrażliwe, „Rozumiem cię, zburzymy te mury, Zerwiemy razem węzy kłamliwe.” Malachitowe drzewa hulają, Obejmuję rękoma jej talię, Wargi ust się do siebie zbliżają, Ptaki nam ćwierkają, chwalili je. Widzę łzę z innego wymiaru, W ciemnym zwierciadle do otchłani, „Jesteś znakiem prawdziwego daru, Nieprawdopodobnymi siłami. Prawdziwą ostoją w chaosie, Wzorcem bytu z Krainy Światła, Cóż bym uczynił sam w mym losie?” Grymas radości, uśmiech mój skradła. Otula dłońmi twarz pieszczotliwie, Gest miłości na policzku składa, „A więc jestem dla ciebie prawdziwie.” Ramiona me powoli rozkłada. „Aby cię wspierać, kochać, pomagać, Gdyż ty mój drogi masz tu zadanie, Nie można go zupełnie odkładać, Masz wzniecić to duchowe powstanie.” Rzeka szlocha lekko, słońce zaszło, Świadomość, że to fikcja dobija, Wszystko z hukiem iluzji zbladło, To niczym sen, myśl o tym zabija. Gdzie znaleść taką kobiecą duszę? Nim znajdę prędzej się sam uduszę, Która mnie pięknie, w pełni zrozumie, Dostrzeże, do swego życia przyjmie. Pokocha czule, zaakceptuje, To jak myślę i się zachowuje, Czy będzie mi taka dama dana? Szukanie igły w stogu siana…

@Wiesław J.K. Oj zgadzam się w pełni, jeszcze bardzo bardzo długa droga, ale kiedyś… Pozdrawiam.

@Wiesław J.K. Trzeba wierzyć i działać, że zmienimy naszą planetę i ludzkość na lepszą. Może nie od razu na Raj, ale małymi krokami. Wystarczy, że każdy się będzie szanował i już wykonamy wielki krok naprzód. Również pozdrawiam serdecznie!

@Naram-sin Twoja odpowiedź jest jak zgrabnie przystrzyżony żywopłot – elegancka, ale pozbawiona życia. Tak bardzo chcesz sprowadzić wszystko do formy, że zatracasz sens, dla którego ta forma w ogóle istnieje. Twoje podejście przypomina nauczyciela, który zamiast słuchać, co uczeń próbuje wyrazić, skupia się wyłącznie na poprawnym użyciu przecinków. Piszesz, że nie dyskutujesz z treścią – i jednocześnie poświęcasz cały akapit na jej wyśmianie, próbując przykryć ironią i estetyczną wyższością własny brak zrozumienia. Mówisz, że forma jest słaba – może i nie jest perfekcyjna, ale jej celem nie była akademicka precyzja, tylko przekazanie emocji i myśli, które nie mieszczą się w twoich estetycznych ramach. Wypominasz mi „trąby jerychońskie”, a sam nie dostrzegasz, że twoje litaniowe ciągi zdań też grzmią – tylko w tonacji mentorsko-nudzącej. Mam pełną świadomość, że używam słów takich jak „przebudzenie”, „katusze”, „kajdany” – i robię to nie dlatego, że chcę bawić się w romantyzm, ale dlatego, że one oddają ten ciężar, który wielu dziś czuje. Jeśli dla Ciebie to tylko „rekwizyty z liceum” – świetnie, ale dla innych to może być język doświadczenia. Piszesz, że gdybym „wyszedł z tym na ulicę”, uznano by mnie za pijaka lub niespełna rozumu – i tu właśnie pokazujesz swój największy problem: utożsamiasz konwencję z wartością. Prawda jest taka, że wielu ludzi, którzy wyszli na ulicę z „dziwnymi słowami”, zmieniło świat. A wielu, którzy siedzieli w fotelu i poprawiali innych, zostali zapomniani razem z pyłem swojej krytyki. Dziękuję za opinię – szanuję ją jako odmienny punkt widzenia, choć zupełnie się z nią nie zgadzam. I radzę Ci jedno – czasem warto posłuchać, zanim się oceni. Bo jeśli dla Ciebie każdy głos brzmi jak „trąby jerychońskie”, to może problemem nie jest głośność – tylko Twoje uszy.

@Domysły Monika Właśnie tak! Wolność to jedno, co odbiera system, ale także jakie spustoszenie sieje w głowach ludzi, to jest przerażające. Ciągła indoktrynacja od małego, bo jak wiemy młode mózgi najłatwiej kształtować, a takich poczynań dopuszczali się choćby zaborcy Rzeczpospolitej i ten proceder ma miejsce obecnie w Polsce i bardzo wielu miejscach na Ziemi - trzeba powiedzieć temu STOP. Wymieniać można bardzo długo i nie sposób wręcz wymienić wszystkich aspektów, mnóstwa wierszy by trzeba było, dlatego wymieniam te najważniejsze. Dziękuję za pozytywny odzew i trafne odczytanie mojego przekazu :) Pozdrawiam serdecznie!

@Naram-sin Widzę, że zjawił się nagminny poprawiacz innych i ostoja moralności i smaku. Po Twoich ostatnich wpisach widzę, że lubisz wytykać każdemu różne niedogodności wg Ciebie w utworach innych autorów. Kto jest tu teraz besserwiserem? Odnośnie tegoż, za besserwisera się absolutnie nie uznaję, to wszystko o czym piszę, to nie moja wizja, a istot o wyższym rozwoju duchowym, ale zagorzały katolik jakim jesteś, co dało się wywnioskować, nie zrozumie takich rzeczy. Zaakceptuj fakt, że katolicyzm, to niestety czy stety nie jest pełnia prawdy. Owszem są w tejże religi prawdziwe aspekty, ale także mnóstwo, ale to mnóstwo fałszu. Mógłbym pisać o tym długo, a że o zepsuciu nie wspomnę. To, że wiersz nie jest zgodny z Twoim światopoglądem nie oznacza, że trzeba podchodzić do niego w sposób w jaki do niego podchodzisz, bo są ludzie, którym moje wiersze się podobają i podzielają światopogląd jaki przedstawiam. Faktem jednak jest, że świat należy zmienić i to fundamentalnie, od A do Z. Więcej o tym pisałem w utworze pt. „Manifest Duchowej Rewolucji” - tam nielubianych przez Ciebie rymów nie ma ;) Tym samym pamiętaj jednak - nikt nie ściąga Cię na żadną drogę. Jesteś katolikiem, to bądź lepszym katolikiem i ogólnie człowiekiem. Sam mam w sobie coś takiego, że staram się być choć odrobinę lepszy niż byłem wczoraj. Pamiętaj, że każda droga prowadzi do światła i nie można nikogo ściągać na swoją, jak to chociażby czynili Twoi chrześcijańscy przodkowie podczas krucjat pod sztandarem krzyża wybijając ludzi, który nie chcieli przyjąć obcej im wiary. Jak to powiedział Jezus - „Schowaj miecz swój do pochwy, bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną”. Na marginesie, podziwiam Jezusa Chrystusa, był niebywałą postacią.

Biedne dusze w kajdanach betonu, Stawiane niejednokrotnie do pionu, Wpajany bezdenny kult posłuszeństwa, Dający posmak pustego zwycięstwa. Prowadzi to do wielkiej indolencji, W rozpoznaniu sensu egzystencji, Brną, lgną, idą, biegną… pielgrzymi absurdu, Do swego bezwartościowego brudu. Rączki, jak na zawołanie składają, Ile trzeba, tyle pieniędzy dają, Czarnym mafiozom - siedziba Watykan, Wyzyskujący każdego ponad stan. Wychowani pod nadzorem komuny, Zajmujący niewolnicze trybuny, Posiadający ten represyjny gen, Chcą bardzo zrzucić przebudzonych ze scen. Jednak, iskra pradawnej prawdy się tli, Sprawi, że ci źli będą głośno wyli, Czas zakończyć spustoszenie ludzkości, Rozpocząć przebudzenie z ciemności. Wyzbądźmy się kataklizmu systemu, Bo ten zaszkodził byciu człowieczemu, Metafizyczny bunt już się zaczyna, Oto jest - nasza szczęśliwa nowina! System - był, jest i będzie moim wrogiem, Nie pozwolę by był dalszym wymogiem, Ja, jako stara, światłoczuła dusza, Myślę, patrzę, aprobatę zagłuszam. Kochani wy moi, bracia i siostry, Wbijemy w ziemię niewdzięczne monstry, Nie siłą i dumą, którą ci lubią, Miłością i prawdą, którą ci gubią. Uśmiechem, empatią, wędrówką duszy, która pozbawia tych Ziemskich katuszy, Mistyczna prawda się zawsze obroni, Bo ta od zepsucia ciemnego stroni.

@Domysły Monika Niestety mówiąc do ludzkości czuję się jakbym mówił do ściany. Nieliczni podzielają moje słowa, ale może kiedyś nastąpi przebudzenie, oby… Dziękuję za ciepłe przyjęcie tekstu☺️ @ViennaP Mam nadzieję, że tak będzie i dziękuję za miłe słowa❤️😊

Ten tekst nie jest tylko wierszem. To głos duszy, która ma dość świata pełnego iluzji, pogoni za pieniądzem, wojen, granic i religijnych kłamstw. To manifest duchowej rewolucji — dla tych, którzy czują, że obecny system nie ma już sensu. Dla tych, którzy wiedzą, że czas się obudzić. Jeśli czujesz podobnie — nie jesteś sam. MANIFEST DUCHOWEJ REWOLUCJI do tych, którzy czują, że świat zwariował Nie jesteśmy tu, by się poddać. Nie przyszliśmy na ten świat, by milczeć, gdy ku*%y są na piedestale, a świętość duszy zakopana w błocie złota. Dość. Koniec iluzji. Koniec pogoni za pieniądzem, który nie nakarmi duszy. Koniec władzy, która łamie kręgosłupy i sprzedaje sumienia. Koniec siły, która bije z lęku. Koniec dumy, która przykrywa pustkę. Koniec materializmu, który czyni z człowieka przedmiot. Koniec wojen. Koniec granic. Koniec narodów, które uczą nienawiści pod flagą pokoju. Państwa? Systemy? To tylko złote klatki. Nie ma “mojego” i “twojego” — jest wspólna ziemia. Planeta — matka, nie towar. Nie kop jej wnętrza, nie truj jej nieba, nie pal jej lasów. To żywa istota. Czuje. Woła. Słyszysz? Nie jesteśmy ciałem bez znaczenia. Nie jesteśmy robotami na kredyt. Mamy dusze. Każdy czyn, każda myśl — wraca. Prawo karmy jest starsze niż religie. Reinkarnacja to nie bajka — to przypomnienie. To światło, które prowadzi przez ciemność. To wiedza, która przetrwa wszystko. To droga, która nie kończy się w trumnie. Religie? Zostały wypaczone. Zamiast łączyć — dzieliły. Zamiast dawać światło — straszyły ogniem. Zamiast prowadzić — ogłupiały. Czas zakończyć spustoszenie świętości. Nie jesteśmy przeciwko ludziom — jesteśmy przeciwko iluzji, która ich więzi. Nasza rewolucja nie ma karabinów. Nasza rewolucja nie ma prezydentów. Nasza rewolucja ma serca, które nie chcą już kłamać. Mamy oczy otwarte. Mamy sny, których nie da się sprzedać. Wzywamy tych, którzy czują, że coś jest nie tak. Tych, którzy widzą przez szkło ekranów prawdziwe twarze kłamstwa. Dość snu. Dość ciszy. Czas obudzić się i zacząć żyć naprawdę. Rozwój duchowy. Świadomość. Empatia. Miłość. Planeta jako świętość. Człowiek jako istota światła. Reinkarnacja jako wieczne przypomnienie, że wszystko, co czynisz — czynisz sobie. To jest nasza droga. To jest początek. Nie jesteś sam.

@ViennaP To jest jak najbardziej prawda. Kościół, mimo swojego zepsucia nadal dla wielu pełni ważną rolę i z tym jak najbardziej się zgadzam. Z resztą moim zdaniem jest wiele dróg, które prowadzą do jednego punktu, czyli światła. Bez wątpienia jedną z nich jest Kościół i wiara katolicka. Pozdrawiam.

@Stary_Kredens Słuszny punkt widzenia i trafne słowa, w dodatku rozsądne spojrzenie na świat. Pozdrawiam.

@Łukasz Jasiński W tym też racji na pewno jest sporo. Mówi chociażby o tym piramida potrzeb człowieka. Przykładowo ludzie z biednych krajów Afryki, gdzieś w plemionach, z całym szacunkiem do nich, ale ich priorytetem jest przeżycie, a więc ta duchowość jednak spada gdzieś na dalszy plan czemu się zupełnie nie dziwię. Pozdrawiam.

@Łukasz Jasiński Owszem, mądre słowa. Zawsze należy zaczynać od siebie w kontekście zmienienia świata. Potem można działać coś dalej. Bardzo dobrze Pan robi, bycie bezpośrednim, autentycznym i prawdziwym to niejednokrotnie rzadkość w tych czasach.

@Łukasz Jasiński Niestety tak jest. Zgadzam się, ludzie często noszą maski – dostosowują się do oczekiwań otoczenia, czy to w rodzinie, w pracy, czy wśród znajomych. Nierzadko boją się odrzucenia albo konsekwencji bycia sobą, więc ukrywają swoje prawdziwe myśli i emocje. Społeczne normy i moralne „kaftany bezpieczeństwa” potrafią mocno ograniczać autentyczność. Otwierają się jedynie przed nielicznymi i pokazują swoje prawdziwe ja, choć też nie zawsze, bardzo różnie to bywa. Niejednokrotnie jest też tak, że myślą jedno, mówią drugie, a robią jeszcze inaczej. Różnie to wychodzi, ale staram się żyć zasadą trzech jedności - myśli, słowa i czynu.

@Łukasz Jasiński W tym też coś jak najbardziej jest. Propo napisów to i tak i nie, tzn. jest możliwość włączenia napisów wygenerowanych automatycznie. Teraz je sobie włączyłem dla testu i generalnie działają one dobrze.

@Łukasz Jasiński Spojrzałem na utwór i faktycznie coś w tym jest, co Pan mówi. Zagmatwany jest ten świat, a w zasadzie ludzie. Pozdrawiam.

@Łukasz Jasiński i tak też można. Ja osobiście nie wierzę w reinkarnację tylko o niej wiem. Proszę posłuchać małych dzieci, historii które opowiadają, nieraz po prostu „wyrywa z butów”. Miałem możliwość się o tym przekonać prywatnie, jak i z różnych materiałów w ogromnym świecie internetu. Odnośnie rozważania o tym, co po śmierci - ja nie tyle zastanawiam się nad tym co będzie później, a rozważam to jak jest teraz. Mam przez to na myśli, że wiedza duchowa pozwoliła mi odkryć istotę naszego życia, jego sens i po co tu jesteśmy, a nurtowało mnie to pytanie przez dużą część mojego życia. Odpowiedź natomiast jest prosta - jesteśmy tu po to, aby się uczyć. Jesteśmy w jednej wielkiej szkole życia. Poprzez słowo uczyć mam na myśli nabywać doświadczenia, wyciągać z nich wnioski, czasem uczyć się na błędach, przeżywać je, pokonywać swoje przygody i przede wszystkim uczyć się, jak być dobrym człowiekiem i zdać sobie sprawę z tego, jak to jest istotne dla nas, naszej duszy, światła - można to nazywać jak chcemy. Osobiście uważam i wiem o tym, że w tym momencie nie pisze do Pana moja osoba złożona z cząsteczek, pierwiastków itd. tylko światło, które mnie napędza, w tym tkwi rzecz. W wolnej chwili polecam treści Roberta Bernatowicza (można go znaleźć na YouTube, bądź szerzej mówiąc w internecie) Pozdrawiam.

@ViennaP Niestety, ale to wszystko pokazuje ile warty jest Kościół… a tylu w Polsce zaślepionych katolików… Pozdrawiam serdecznie.

@Łukasz Jasiński To tak nie wygląda, że jestem cały czas zajęty duchowością i nie, nie mieszkam w zakonie kontemplacyjnym ;) Najzwyczajniej uważam, że duch jest najważniejszy (wyznaję wyższość ducha nad materią), bo nasze ciało (owszem też ważne) ulega ciągłemu rozkładowi i z dnia na dzień mimo, że tego nie zauważamy wygląda gorzej i w końcu nastąpi śmierć fizyczna i porzucimy swoje ciało i na dłuższą metę przekonamy się, że nie jest ono najważniejsze. Niemniej jednak oczywiście należy dbać o swoje ciało itd. to jest bynajmniej kwestia oczywista. Osobiście dla mnie samego ważnym jest np. jak wyglądam, w czym jestem ubrany, jak wygląda moje ciało (chodzę na siłownię), bo to odzwierciedla moją osobę i pokazuje kim jestem. W swoim życiu kieruje się duchowością tj. patrzę na świat przez jej pryzmat - aby być dobrym człowiekiem, pomagać innym, obdarować dobrym słowem - to z grubsza wszystko. W wolnych chwilach zanurzam się w głębsze przemyślenia, analizuje świat, treści o tematyce duchowości, które są dla mnie niezwykle ważne, bo zmieniły mnie jako osobę o 180 stopni i w takich momentach niejednokrotnie nachodzi mnie na napisanie utworu, wtedy takowy piszę i publikuję go tutaj, dzieląc się tym samym ze światem swoim spojrzeniem na życie, na to co nas otacza, co po śmierci i jakie problemy tu na Ziemi nas dotykają. Pozdrawiam serdecznie.

@ViennaP Otóż to, w punkt! @Łukasz Jasiński Interesujące, fajnie zobaczyć inną perspektywę. Twój wiersz ma taki melancholijny, refleksyjny wydźwięk, jakby świat po prostu był, jaki jest, i niewiele dało się z tym zrobić. Ja z kolei wierzę, że można coś zmienić, że ludzkość ma jeszcze szansę na przebudzenie i wyczuwam, że ono powoli nadchodzi i w końcu nastąpi to duchowe przebudzenie i świat będzie taki jaki powinien być. Może to dwa różne podejścia, ale obie perspektywy są ciekawe. Dzięki za podzielenie się tym tekstem!