spokoju

Jedyne co pamiętam, to popielnik Z dogasającymi iskrami młodości Zachodzącym cierpką brusznicą słońcem Salonem wiecznie otwartym na gości Czas zamienił ogień w popiół Sadza szyby i ściany pokryła W spalonych resztkach nurzam swe dłonie Świat dawno zniknął z popielnika

@beta_b Dziękuję za radę ;))

Śmiało komentujcie. Dopiero się uczę i to jeden z moich pierwszych wierszy, więc chętnie sie dowiem, co poprawić

stanął na progu nieistnienia przeciągając się, zmęczony jak kot w kształcie czarnej dziury wypadkowa wartość odrzeczywistniania jesteś za krótka żeby się trzymać na własnych nogach ustać na chybotliwym stołku ogarniasz dłonią zimną toń lodówki ja raz po raz zadaję pytania choć trudno je wymienić, bo zmieszane myśli stoją mi w gardle jakby za ciepłe śniadanie do łóżka zrozumieliśmy nie do ogarnięcia