R.Loba

@befana_di_campi Olśniło mnie Po to aby ktoś się uśmiechnął na tą głupotkę

Byłem w Warszawie, byłem w Pleszewie Wszystko widziałem dalej nic nie wiem Po co to piszę? nie wiem sam Gdy już mnie olśni powiem to wam

Czasem wchodzę w taki stan, Że tylko pustkę w głowie mam Chciałbym zniknąć gdzieś w kosmosie I nic z tego Mucha mi siadła na nosie

Muzyka: R.Loba Tekst: J.Tuwim A ja tak so­bie wie­czo­rem po uli­cy cho­dzę, Z pod­nie­sio­nym koł­nie­rzem przy wy­tar­tym pal­cie Ja wiem, ze nie masz celu mej co­dzien­nej dro­dze Chy­ba, po­de­szwy zdzie­rać na szorst­kim as­fal­cie. Jak so­bie na­przód idę mło­dy i wspa­nia­ły Jak wsa­dzę do kie­sze­ni twar­de, su­che pię­ście To jak­bym brze­mię dźwi­gał, prze­wa­lam się cały: We mnie się prze­wa­la me pi­ja­ne szczę­ście

@Antoine W Dziękuję za tekst Pozdrawiam

Mijają lata i przybywa grobów,na twarzy liczę każdy zmarszczki znak.Za tramwajami biegną gęstwy toróww dal, która ma przekleństwa słodki smak.Ma pamięć - szary wieszak na wspomnienia.Pokryje wszystko niepamięci szron.Wpadnę do Maksa szukać zapomnieniai czytać listy, stosy białych stron.A tam muzyka na tę samą modłęi piołun z winem po stole się pnie,a w kiepskich książkach wiersze bardzo podłe,rzadkie jak bagno na Wełtawy dnie.Bzy po ogrodach, świat bajecznie biały,na bladym niebie nagle ciemny ton,czarna już wieża, róże poczerniały.Zostały listy, stosy białych stron.Miłości moje już wnukom piosenkiśpiewają , a ich skronie wieńczy szron.Cierpliwy czas - pianista jednoręki - liczy wciąż listy, stosy białych stron.Śmiech został - plaster na stargane rysy,a z uczuć wściekłość, ma jedyna broń.Cóż pozostaje? Czekanie na listy,gdy dotknięć brak, gdy dłoni szuka dłoń.

@Gosława Dziękuję ?

@Antoine W Film nie jest publiczny ,rzeknij słowo Tak upublicznię .Nie Usunę Brak bo ,bo mógłby ktoś pomyśleć, ze się jąkam

@[email protected] Ten wiersz przeczytałem w ubiegłym roku na początku pandemi. Wtedy jeszcze bardziej poruszał teraz ludziom to spowszedniało. Za zgodą autorki dodałem muzykę i tak powstał ten kawałek

Tekst:Dalida Aouadhi Wiersz "Nadeszła ta chwila" został napisany przez polską mamę żyjącą we Włoszech, w okolicach Bolonii. Nadeszła ta chwila i zatrzymał się świat Na tę jedną chwilę... Której zawsze brak Na ten jeden uśmiech... jeden czuły gest Na wytarcie łez, starej piosnki tekst Zatrzymał się świat, bo za szybko biegł Już nie widział traw, nie szanował drzew W pośpiechu, bez uczuć, gestów i słów Biegał do wieczora i od rana znów I nastała cisza... Przebudzenia czas Gdy docenisz siebie i dostrzeżesz nas Gdy na moment przystaniesz i odnajdziesz tę chwilę Utulisz matkę... Docenisz dziewczynę Bez bajki dla dziecka, bez kwiatka dla mam Na dzwonek budzika, w inny wymiar bram... Sam bez słowa otuchy i ślepy na ból Gdzie pieniądze Bogiem, gdzie mobilny król Z dzieckiem porozmawiasz nareszcie w realu Dziadka uściskasz, nie kawałek metalu Z babcią pożartujesz też bez klawiatury W mózgu pozalepiasz niepamięci dziury Zatrzymał się świat w obliczu trucizny Bo ziemia nasz świat musi leczyć blizny Gdy morowy smog wypływa z czeluści I tym razem ziemia... już nam nie przepuści Zapomniały dzieci, że podorastają Że tu gośćmi są i wciąż długi mają Teraz przyszła chwila i nas zatrzymała By ludzka istota wreszcie pomyślała...

@Gosława Dziękuję dziewczyno !

Dzisiaj 21 marca Światowy Dzień Poezji Z tej okazji wyśpiewany wiersz Jana Rybowicza Moja biblioteczka.