paweldziekan01

Miłość ma, ucieczką jest od przeszłości, Przeszły ja, nie zasługuje miłości. Miłości nie mam, próżnuje w samotności, Samotny, ja nie zasługuje miłości. Kolejny rok trwa, poszukuje czułości, Czułość znam, rzadko mi gości. Obcy człowiek, a ja, tkwię w samotności, Taka pokuta ma, za błędy młodości. Oczy otworzył, gdy się dusił. Ona już nie czeka, życie dało nadzieję, Mogłem mieć wszystko, a pozostało cierpienie. I tak w pętli, zamknięty, czekam sam, Kiedy nadejdziesz, miłość ma.

Co począć mogę, ze swoim bytem? Kiedy ranę otwiera, co w sercu skryte... Redukcja umysłu, do poziomu dziecka. Znajdzie Ciebie wszędzie, na próżno ucieczka. Uprzednio, pogardą darzyłem to uczucie. Teraz? Niekomfortowy, niczem - kamyk w bucie. Pogodziłem się? Nadal przecież mnie trapi... Nie płaczę, wnętrze jakem w otchłani... Dopóki człowiek, sam nie odczuje, na własnej skórze, będzie plótł bzdury! Wyszydzi zranione dusze... Ustanie egoizm. Oddasz każdą własność. Friedrich miał rację, stałeś się liną, nad przepaścią...