Maciej Graszk

Presja na mnie wielka Przeciwstawić się przeciwnością nie umiem Tylko ciągle się stresuję I ma głowa już od tego pęka Chcę powiedzieć że me życie to udręka Ale przez to już przechodziłem Nie dla narzekania się urodziłem Lecz teraz od stresu trzęsie się moja ręka Mam dwie rzeczy, to co kocham, to co muszę To co kocham łamię mi serce To co muszę podobne jedynie udręce Więc teraz jedynie swój los kuszę Boję się iż śmierć zmuszę Jako jedyną do skończenia mej męki Słychać już tylko płacz i jęki Czy ja się jeszcze z mego łóżka ruszę? Po co mam wstawać? O co walczyć? Chciałbym mieć chociaż z kim zatańczyć Ale myśl o innych zaczyna mnie przerażać Na końcach mych wierszy Próbuję znaleźć nadzieję Lecz kiedy patrzę na me myśli ona jedynie maleje I wiem nie jestem pierwszy Nie będę też ostatni Inni przyjdą po mnie z problemami Może pomogę im mymi wierszami? Jednak odnalazłem nikłe nadziei ostatki Jakoby ktoś mi pomógł Chyba słyszałem kiedyś o nim Wszyscy o nim mówią jakby był stary niczym archaizm Wiem już o kim mówię, najlepsza pomoc na świecie to Bóg przecież

Chcę żebyś była odpowiedzią a nie pytaniem Nauczyła mnie czegoś bez bólu Nie jak każda przedtem Abyś kochała mnie bez zamieszania niczym w ulu Nie musi być łatwo Ale błagam nie pogarszaj we mnie tego co już złe Nie bądź mą udręką lecz tratwą Która z nikąd znalazła się na mej bezludnej wyspie Podnieś mnie na wysokość gór Bądź moim spadochronem Kiedy będę leciał w dół Niech twa miłość to będzie dobry omen Nie zapowiedź niezdrowego kochania Niestałego które zniszczy mnie od środka Bo mam już dość płakania I łez od których topi się ma łódka W której pływają moje marzenia Po tym świecie pełnym krzywdy W którym nie ma miejsca dla ich spełnienia Ale nie chcę poznać tej prawdy Chcę poznać Ciebie Dla której tutaj nie ma miejsca Choć w moim sercu pustka jest wielka Więc moja Odpowiedzio nie bądź zagadką mą największą