Marlena C.

ty i ja i oni też wciąż na tej wyspie tańczymy śniąc w złotych iskrach piasku gorącego gdzie granat w wodzie światłami się odbija i każdy biegnie i biegnie nie mogąc się zatrzymać więc ty i ja i oni też wciąż na tej wyspie tańczymy oddaleni bezkresną głębiną od lądu od świata od oczu i zazdrości tam gdzie krople deszczu soczystą zielenią spływają a powietrze drży aksamitem przy każdym powiewie obfitości duszę sączą karmią fantazję marzeniami i każdy pragnie i pragnie wierząc że życie od życia otrzyma więc ty i ja i oni też wciąż na tej wyspie tańczymy by życie zdobyć a życie to szczęście ulotną ważkę lśniącą perłami złapać i tańczyć tańczyć

Płakanie bardzo łatwo przychodzi. Wystarczy odrobina cierpienia. Nieważne z resztą jakiego cierpienia: fizycznego, psychicznego czy duchowego. Cierpienie to przecież cierpienie i nic więcej powiedzieć na ten temat nie można. Nie ma różnicy, czy powie się dwa przykre słowa czy jedno, co za różnica skoro boli tak samo. I silne ukłucie słowa okropnego wystarczy, by rzeka łez wypłynęła z oceanów błękitu. Nie ma znaczenia czy fizycznie wykończona psychika i duchowość nasza zagrożona niebytem pokutować będzie kalectwem do końca życia, bo przecież nie tak łatwo zapomnienie przychodzi. Raczej smutek w duszy dłużej panuje utopiony, zatopiony, niewidoczny. Niektórzy ludzie nie ogladają się za siebie, po prostu brną. Niektórzy ludzie widzą tylko siebie, po prostu egzystują...

Hmmm... wiersz interesujący. Opisujesz swój raj i bardzo dobrze, że zaznaczyłeś w wierszu, iż jest to Twój raj, bo każdy człowiek ma swoje własne wyobrażenie raju. Nie podoba mi się tylko "sraczka". Jakoś nie pasuje do słownictwa całego utworu, ale poezja to dowolność. Oceniam wiersz jako dobry i serdecznie Cię pozdrawiam.

Dziękuję za rady i postaram się je wcielić w życie. Poprawiłaś mi nastrój Wilczy Rozbójniku i podniosłaś mnie na duchu swym komentarzem. Jeszcze raz dziękuję. a błędy estetyczne już poprawiłam:D

Hmmm.... czytam i jak czytam to szczęka mi opada... Ludzie! Poezja to dusza! Nie powinno się zabraniać pisania tego czy owego. Pozwolono wam komentować wiersze - to je komentujcie i w swych komentarzach zawierajcie wasze uwagi. Jeśli ktoś decyduje się na publikację swego utworu na forum, to powinien liczyć się z tym, że nie wszystkim jego utwór się spodoba. Zasady, które tu przeczytałam w żaden sposób nie pomogły mi w nauce pisania wierszy, bo poezji nie da się nauczyć. Poezję albo ma się w sobie, albo jej się nie ma. Nie każdy ma talent pisania wierszy. I jeśli po opublikowaniu ktoregoś tam z kolei wiersza, opinie na temat mej poezji bedą niezbyt przychylne może to oznaczać, że tego talentu nie mam - no trudno - świat się nie kończy. Uważam, że poezja to przede wszytkim dowolność. Powiedzcie Szymborskiej, by nie używała w swych wierszach słowa "miłość" albo potępcie wiersze Twardowskiego, bo używał słowa "miłość". Nie ma poradnika dla wierszy, nie ma poradnika dla poezji.

Więc podnieś mnie wtedy, gdy już nie widzę przyszłości i chwyć to serce, które ci w darze daję i weź je do siebie. Więc przytul ten świat, co tkwi we mnie, otrzyj tę sól z mych policzków i pomóż mi zrozumieć ten widok, co na ekranie codziennie ukazują. Więc przyjmij mnie do siebie, gdy czerń będę mieć przed sobą.

Przesłania mi oczy mgła fioletowa, Kiedy kirem pamięci okryta. Twe słowa ubogie Milczeniem wyryte Na duszy mojego serca.

Kiedy tłumy serc Biegną pod prąd Opierając się wciąż fali zła Jasność lśni na niebie Kiedy tłumy serc Goreją modlitwą Siła tkwi w radości A miłość w prostocie Kiedy tłumy serc Wciąż pragną uśmiechu Pomoc nadchodzi niezwyciężona I taniec oczy rozpromienia Kiedy tłumy serc Śpiewem wyrażają uczucia I duszę oddają w całości Na chwałę Boga To właśnie wtedy Niebo ziemi rękę podaje

Świetny utwór... Może ja nie jestem jakimś tam znawcą i wielką poetką, ale potrafię dostrzec to, co w wierszu najważniejsze - polot... I w Twoim wierszu to dostrzegłam... Jestem pod wrażeniem... Slowa mają siłę, a w Twoim wierszu siła jest przebiciem.