Menela

Siedział na skarpie Z butelką w ręce W której list krył się dość ważny "Naucz mnie kochać" Brzmiały jego słowa Wypowiadane w otchłań rozczarowań. Jego głowa Pełna wołań o litość Ileż można czekać Na zakazaną miłość? Wyrzucił butelkę Wraz z nią nadzieję Że na nią złapie panienkę Godną jego poświęcenia. Żądanie na dnie morza Wylądowało prędko On odszedł daleko Nie licząc na nic wielkiego Od losu złego Zatonął w rozpuście i zabawie Nie myśląc już prawie O wyrzuconym wołaniu o pomoc. Wnet spojrzała na niego Całkowicie wykończonego Postać piękniejsza niż najcudowniejsze kwiaty Z ogrodów większych niż jego życiowe straty Z pielęgnowanych i zadbanych Tych najbardziej dobranych Wskazała mu butelkę Którą znalazła gdy zbierała kolejną muszelkę Nurkując w morskich falach. On wstał Odzyskał nadzieję Że to ta Która przy nim poczuje Ile jest jej w stanie dać Serca jej nie chciał kraść Uczył się przy niej dobra i zła Bo tylko ona mogła Go zmienić w lepszego Odciągnąć od nędznego W miłość niewyposażonego Życia jego.

Gdyby było prawdą To co mówię i piszę Gdyby było łatwo Ukazać swoje prawdziwe oblicze Dawno już wiedziałbyś Co naprawdę myślę. Widzę serce pełne miłości Nie czuję jednak pewności Że jest ono dla mnie. Nie rań bezmyślnie Choć tylko to jest w stanie przerwać ciszę Tą ciężką, która zjawia się Gdy tylko o niej pomyślę. Zostań przy mnie, Nawet jeśli ma to znaczyć jedynie Dziękuję, przepraszam, nie czuję. W zamian ja dam ci zranione serce Poszarpane i zdeptane Słowami raniącymi bardziej niż czyny Ponieważ co bardziej boli, Złamany palec u dłoni Czy twe przyjacielskie skłonności Wywołujące we mnie wiele złości? Nie odważę się Powiedzieć prawdy Powiedzieć co myślę Powiedzieć co czuję. Jedynie w wersach ukryję W sposób bardzo tajny By ukoić choć trochę bolące rany Kochanie ciebie naiwne.