akceptuję swoje życie.
Akceptuję to, rozumiem, że inna droga nie ma sensu.
Akceptuję to, że nie potrafię grać na instrumentach,
że mam bariery językowe, że gdy coś robię, to albo mam blokadę, alko po chwili ekscytacji i złapania sztuki za nogi... okazuje się, że jest to gorzej niz najgorsze
Akceptuję to, że nie mam charyzmy, przebicia, słowa
popadam w skrajności i nie potrafię słuchać rzeczywistości, przez co przez swój zajadły upór narażam się na śmieszność i zażenowanie. Bo jak zawsze... jestem w złym miejscu, w złym czasie.
Sam nie potrafię wypowiedzieć swoich emocji i uczuć i wiem, ze nikt mnie i tak nie zrozumie.
Frustracja, która chowa się w krzach przyczajona mając pod ręką piedestał bycia lepszym od kogoś i ten drugi :bycia gorszym od innych albo siebie. Tak, tak na zaś.
Akceptuję nawet tą straszliwą huśtawkę poczucia, że nie jest tak źle, że może jednak będzie lepiej, że może być wspaniale... aż do przeszywającego strachu, że to, co właśnie czułem jest tylko po to, abym żył w wątpliwości, że jest to jedyna iluzja. Szczęście. Puste. Gdy mnie będą obdzierać ze skóry, to będzie źle... ale gdy będę z niej odarty, to koniec końców tak źle nie będzie.
Znów lęk, bo kolejny kat już czeka w kolejce.
Kto jest po mojej stronie? Błagam! Odpowiedz
Ten, który mnie namawia, abym przyjął szczęście i zaakceptował jej ulotność ze wszystkimi nuiansami, czy może ten, który mi mówi, abym to olał, że i tak stracę. Lepiej nie robić nic. Z trzeciej ktoś krzyczy strony, że nie spróbuję, to się nie dowiem. Tak, ale tez nie poczuję nic.
Tak czy inaczej mam cierpieć?
Obserwować pokornie i z wdzięcznościął jak wszystko, co do tej pory pokochałem rozmywa się jak
...sen?
Te pytania są gorsze niż wampiry.
Ja kmiotek, pędrak, wieprz, podrostek. O wybaczenie proszę waszmości, poetów i wierszokletów wybornych, zacnych za to, że kategorię złą wybrałem, bądź hańbię poziomem (jego brakiem) tę stronę i jeszcze bardziej znamienitą jej społeczność.
Pozdrawiam.
Zając
