Somalija

słyszę myśli fragmenty smutnych złych nici powidoków mimowolnie ciągnę jak przekonać siebie sięgnąć choćby modlitwą gdy nawet srebro księżyca zdaje się pleśnią dlaczego nie błyszczy właśnie dlaczego znów szukam kwiatów poryblinu w zimnym rosole łyżka tonie matowieję płowieję całkowicie zakręcam kran łez przekonuję siebie smutek jednak gęstnieje

Koniecznie trzeba słuchać serca, bo umysł się wyciszy, może nie potrzebny będzie płomień, może poprostu czas wyleczy rany...

@Rentier CottardCottardCottardCoCCoCottCottardCCottard Wspaniały wiersz, lakonicznie na tamat. Szczególnie gratuluję ostatniej strofy. Pozdrawiam ?

Dla mnie ten wiersz jest zbyt blisko prozy. Najbardziej udana jest trzecia strofa. Duży plus za temat i za pracę, którą widać, że złożyłeś. Dobrego dnia : )

@MechanikSłów @MechanikSłów @MechanikSłów Bardzo zgraby wiersz ?. Zmieniłabym jednie jeden wyraz w drugim wersie w drugiej zwrotce. Zamiast ,,Pustka'' zaproponowałbym Ci ,,wyrwa". Pozdrawiam ?.