Omniaetnihil

Spragnieni miłości Upojeni duchem i ciałami Słyszeć Westchnienia, łkania i zdławione jęki Czuć Ciepło w stygnących ciał uścisku Widać W drgających spazmach przyciśniętych Ludzi Ja i jednak wielu Przeciera oczy Co dług prawdy na nich nie działa I omamić złudnym obrazom się nie dają Zamykam oczy, widzę siebie samego Spuszczają powieki i oddech też milknie Spragnieni miłości Od prawdy dalecy

Narodziny - żywot nędzny. Lata układają się w witraże, które szczerze pogardą darzę. Krótkie trwanie jak kwiat zielny... Co mam robić błękicie drogi? "Róbcie co chcecie parobkowie mnogi". Inni budują - równi niszczą A co ja mam począć z tą zgliszczą? Więc ja, siedzę na gościńcu długim, I czekam na przejażdżkę W nowym świecie, jakże krótkim.