[Brunonem Schulzem]

„Brunonem Schulzem”
Brunonem Schulzem kreślę te znaki

będąc, 

a zarazem sobą samym już mniej potrzebnie

Zamknięty (w jego geometrycznej bryle bez formy fizycznej,

lecz lekko zgarbionej) kompletnie

W tym uroczystym rozdwojeniu jaźni

odpycham siebie samego daleką ręką mej przewrotnej natury

na peryferia podświadomości, którą balansuję chwiejnie na linie rozpiętej 

pomiędzy normalnością, a szaleństwem 

nad otchłanią samotności,

mażąc o tym aby choć na chwilę przeistoczyć się w kogoś innego

i nim się wypełnić

I nim wypełnić stronę niezapisaną jeszcze niczym,

dla siebie zostawiając tylko margines, 

albo wyzbywając się nawet i tego

Brunonem Schulzem jestem i myślę 

tańcząc samotnie po marginesie mojej poezji

do taktu bezlistnego marsza listopadowej orkiestry dętej

miejskich platanów 

Drohobycza,

przykrytej siecią bezdźwięcznie utkaną z nici ptasiego trela

przy pełni blasku księżyca

Drohobycza,

w którym byłem tylko metafizycznie oderwany od ciała,

ale gdy jestem Brunonem Schulzem to jest mi on

najdroższy na świecie i jedyny

Mijam sklepy cynamonowe (a raczej ich szkice pospiesznie

skreślone ołówkiem mistrza na kawiarnianej serwetce)

kalecząc bruk kocich łbów obcasami

Wiedziony fałszywym krokiem nie do końca swoich stóp,

zagnany zostaję w czarną paszczę zaułka, 

gdzie spoczywa słynny markownik

W egzotycznym szeleście stron jego wnętrza

odnajduję sens tajemnych znaczeń kabały, tory i świętego pisma,

choć nie jestem ich godzien

Tak jak nie jestem godzien Adeli

stopy całować i pieścić…  czule w karakonim skłonie, 

demonstrując wobec jej majestatu swe dozgonne oddanie  

I czczę bałwochwalczo powab jej wdzięków, ud, piersi 

i owal jej twarzy

Jej wierny sługa – karakon wpełzam pokracznie w brudne szczeliny

nie do końca mej duszy, 

nie mogąc już dłużej dźwigać ciężaru piękna 

tej przewspaniałej istoty…
 
 

[Kolejny upadek Ikara]

„Kolejny upadek Ikara”
Rozpięte skrzydła martwych gołębi

puściły szmer po niskim niebie

Sześcianu gęstej przestrzeni roku

Martwych skrzydeł myśli człowieka – gołębia miejskiego… 

Ikara

Bez czasu i miejsca dla swego „Jestem”,

schwytanego w rutynę swych ścieżek

Spiralą wzlotów jednak zbyt niskich chciał kwadrat nieba dla siebie..

Wylatać

Niskiego nieba wielkich ambicji brunatną szmatą rozpiętym

nad miejskim zgiełkiem splątanych ulic w gordyjskie węzły bez sensu

Wzniósł się nad zwykłość dachów mieszkalnych więzień

dla skrzywdzonych marzeń

zamkniętych w szafach, piwnicach i strychach lat 

porzuconych na zawsze

Lat wypełnionych fantasmagorią drgających cząstek rozmyślań

gołębich główek wykoślawionych piórem rączki dziecięcej

Z pierza tych dźwięków, świergotu wspomnień wyrosłych

w mojej pamięci

stworzyłem skrzydła dla swoich marzeń

sklejonych woskiem dedalim

Wreszcie wzlot po spirali bólu i męki, wyrzeczeń, morderczej pracy,

lecz pełny ptasiej, lekkiej wolności,

karmiony pisklęcą, wręcz naiwnością

Wysokość… Piękno… Zachwyt… Spełnienie,

a potem Gorąc… Strach… Ból… Słońce zbyt blisko,

a potem

Woskiem goryczy spłyną upadek na chodnik rzeczywistości

I poniósł śmierć kolejny Ikar z krzykiem wolności na ustach.