[Galeria]

Poniedziałek rano, coś około ósmej 

Ukrop konieczny już bije po rękawach 

Ceglany budynek czerwienią jaskrawy, 

Zaprasza krzakiem i napisem "Galeria"

 

Chorągwie chcących ujrzeć cuda kreślarzy 

Przedzierają się przez drzwi wąskie i zasieki 

Młodzieniec jeden skromnym krokiem też dąży 

Zobaczyć farbę pięknie ułożona na płótnie 

 

W zwyczajnym wnętrzu młoda kobieta 

Skupionym spojrzeniem zamyślnie spogląda 

Perfekcja położenia światła - faktura finansu

Oczy światłocieniem niedomówień pisane 

 

Obrazy mistrzów przy niej szarzeją z zazdrości 

Rzeźby olbrzymów zniżają by się przyjrzeć 

Ich marmurowe ciało zawstydzone czerwienią 

Płócienny uśmiech vermeerską perłą ubarwiony

 

"Nagły ruch pędzlem gładkim i słodkim maluje

Moje rumiane i ciepłe odbicie na twarzy 

Tyś jak dzieło najpiękniejsze które w usta całuję 

Poza ramy, niejeden o tym marzy"

 

Piękność kobieca w zastygłej pozie milczy 

Młodzieniec czeka - również w ciszy spokojnej 

Ust nie otwiera, myśli : "powtórzyć mam może?" 

Węgiel wziął w ręce i co mówił, napisał 

 

Kartkę z notatnika wyrwana zostawił i odszedł 

Piski podeszw tylko słychać już w oddali 

Jutro wtorek - wróci tu o wczesnej porze 

Przez drzwi wąskie, to on - Młodzieniec wrócił 

 

Szybkim krokiem przez kolumny i mury przechodzi 

Twarz odziana w rumień uśmiechem już wita 

Serce z piersi ucieka a wdech gubi się za nim! 

Patrzy.. - a jej nie ma 

 

Ściana pusta, sam kurz ostał

Rozpaczliwym krzykiem otwiera galerii okna 

Rzeźba zamyślona głowę odchyla zza pleców 

"człowiek z mięsa, ona z pędzla śpiewu" 

 

Młodzieniec wychodzi 

[Szachy]

@Witold Szwedkowski rzeczywiście coś z tym pokręciłam, dziękuję za zwrócenie uwagi :) 

[Szachy]

Mówią wszyscy, że to gra królewska 

Ponoć w szachach ukrywa się bestia 

Głupcy się śmieją tonem obelżywym 

One do mnie przemówiły głosem żywym  

 

Szachownica skrywa przede mną sekret 

Pionki w tajemnicy podpisały dekret 

Niech tajemnice swoją mi wyjawia 

Ludzie w niewiedzy siedzą i się bawią 

 

W tych figurkach szumi krew 

Trzeba przystawić ucho i słuchać 

Serce ich bije - serce pompuje życie 

Szu-szu-szu, krew szumi, szumi krew 

 

Zbijam pionka, słyszę rozrywane mięso 

Zbijam figurę, słyszę krzyk z głębi trzewi 

Miażdżąc bierki łamie też kości twarde 

Chce złamać szachy, wycisnąć z nich prawdę! 

 

One powiedzą Ci prawdę życia ukrytą

Obok króla sami głupcy siedzą 

Dwie wieże gotowe zaraz runąć

Wojna prawdziwa nie ma zasad 

 

Stanęli przeciw sobie dwaj Królowie,

Korona złota na obudwu głowie,

Drewniane wojska po obu stronach 

Konie ruszają w srebrnych podkowach 

 

Najmniejsze pionki, w tym całym chaosie

zbijają siebie, tylko po skosie.

Gońce nie lubią się wzajemnie,

więc drogi mają różne jasne lub ciemne.

 

Hetmani spokojnie obok króla stoją 

Słysze jak pot z ich ciał spływa gdy się boją 

Wojna bez zniszczeń i straty w ludziach 

A jednak dostrzec można, że żyją i giną 

 

Prawdziwa wojna nie ma zasad 

Płoną twierdzę, wsie i miasta 

Ta gra to dla wielu zwykła zabawa 

Nie widzą prawdy ukrytej w szachach 

 

Wieże stały się jak nitki cienkie 

Hetmani ze strachu uciekli 

Królowie sami zostali z jednym okiem 

Konie bez siodeł ruszają w ogień 

 

Nikt nie słyszy jak się boją 

I jak ze strachu ciągle się modlą 

Wszyscy obawiają się szacha 

Tylko brat może pokonać brata 

 

Szach - cisza przed końcem 

Kurz i dym opadają pod słońcem  

Król drewniany miecz swój wyciąga 

Widzi jak kawaleria wroga nadciąga 

 

Król jest bezradny, czarni wygrali! 

Sprzątają po sobie pole walki 

Zaraz kolejna bitwa się zacznie 

A prawda kolejna na wieki się zamknię

 

[Oh, jakby to było!]

 

Czas to iluzja trwania i czekania

Która delikatnym aksamitem sensu

Przykrywa wszystko wokół i usypia

Nasze gołe i chude zmysły ludzkie 

 

Gdyby była tylko taka moc poza czasem 

Która zabrałaby nas z powrotem tam 

I powiesiła momenty jak miliony małych ramek 

Żebyśmy mogli zobaczyć je znowu jeszcze raz 

 

Oh, jakby to było! 

To trwało, trwa i trwać na zawsze będzie 

Ciągle, ciągle i bez przerwy! 

 

Trawa mokra i zieleń drzew boska 

Listki w swym powolnym locie pięknie wirujące 

Przypominają niestety, że kiedyś smutno spadną 

Przykryją nasze gole i chude zmysły ludzkie

 

Gdyby była tylko taka moc poza czasem

Która opowiedziała stare historie nam 

I pokazała ludzi jak za szafą zdjęcia zaginione

Żebyśmy mogli usłyszeć ich znowu jeszcze raz

 

Oh, jakby to było! 

To trwało, trwa i trwać na zawsze będzie 

Ciągle, ciągle i bez przerwy! 

 

Zatłoczone targi i pełne kolejki 

Z koszyczków złotych pomarańcze wypadające

Upominają się o słodkości i gorycze tych dni 

Nie możemy poczuć już ich smaku 

 

Gdyby była tylko taka moc poza czasem 

Która przypominałaby nam kolory smaczne 

I ze skórki twardej obrała jeszcze raz usta nasze

Żebyśmy mogli posmakować nas samych znowu jeszcze raz 

 

Oh, jakby to było! 

[Nikt już nie patrzy]

Ludzie bez wyrazu chadzają się ulicami 

Lice jak mgła tylko zza kołnierza się wychyla

Każdy na siebie podejrzliwie patrzy

 

Siedzą trzy osoby na ławce 

Jednej coś się dzieje, ktoś gdzieś dzwoni 

Przyjeżdża karetka 

Nikt już nie patrzy 

 

Ogromne zbiorowisko szarej masy znika 

Ubierają kapelusze, otwierają parasole 

Cisza, tylko szepty słychać 

 

W barze przy piwie dwóch osiłków siedzi

Jak psy zaczynają sobie skakać do gardeł 

Latające krzesła i dźwięki tluczonego szkła 

 

Jednemu z nosa wino czerwone się sączy 

Olbrzym upada, drugi do stołu zasiada 

Ogromna plama na podłodze się nie rusza, umarł 

Nikt już nie patrzy 

 

Owce widokiem nie ruszone gęsiego wychodzą 

Za trunki i widowisko oczywiście płacą 

Dziwny samochód podjeżdża, zabiera ciało 

 

Niedziela, bogobojni idą modły odprawiać 

Ministranci księdzu pomagają, spowiedź 

Święta, eucharystia i do domu 

 

Dziecko płacze - “nie ma mamy”

Patrzą wzrokiem gorzkim i twardym

Słychać jak tłum krzyczy - “idź do domu!”

Nikt już nie patrzy 

 

Maluch został, a to zima przecie 

A Kurta jak na wiosnę, 

Brzdąc pod pierzyną śnieżną zasnął 

 

Na bazarze pomidory i ogórki kuszą oko

Ludzie stoją, w siatkę wszystko wrzucają 

Nagle słychać strzały, nadal stoją 

 

Młoda kobieta z dziurą w sercu upada 

Woda z Pomidorów ze stoisk kapie 

Podbiega mężczyzna, chyba kochał 

Nikt już nie patrzy 

[Doktor i nieboszczyk]

Sekret życia utkwiony w trupim ciele 

Chłodne i sine rozpala rumiane poszycie

 

Ożywia zmysły i Kremasza młode działania

Leży śmierdząco na stole jak książka otwarty

 

Usta ciche a jednak mówią wiele 

Oczy pół otwarte zamykają się na słabych 

 

Dłonie zaciśnięte jakby do walki czy tańca zwarte 

Ciało ociężałe życiem całym teraz takie gładkie 

 

Palił, lubił trunki popić, nogi krzywe - długo stały 

Doktor dziw nie nowy, ciekaw śmierci znowy

 

Życia i śmierci spragniony stoi obok prawy 

Tylko jeden z nich prawdziwie umarły

[Kruk i Róża]

@jan_komułzykant dziękuję bardzo! 

[Kruk i Róża]

W zarośniętym polu szczerym, Kruk i Róża 

On na drzewie, Ona obok gąszczu

 

Kochał ją Kruk, latał nad nią bacznie 

Róża przy nim, płatki w czerwień bardziej

 

Kochali się oboje, lecz miłość ich w słoje

Ona Róża, a on Kruk - płatki młode i stos piór 

 

Nie ćwierkał jej, ona płatków nie puszczała

Miłość gorąca jak wiatry lata - milczała

 

Żyli wśród mchów, nie znali burz 

Lecz srogi los, okrutna śmierć im przypadła 

 

Kruka, pola właściciel utłukł myśląc, że po ziarna

Róża od zimna sama, zwiędła marna