SzukającyZagubiony

@jan_komułzykant Niedługo matura Panie kochany, "wiersz" jest od znajomego po solidnym locie. Po konsultacji z nim, z tego co pamięta zakończenie nie miało być szczególnie buntownicze. Po prostu Hipolit Kwas przejął kontrolę i skończyła się wena.

@Leszczym Autor się ucieszył. Dzięki

Im dalej człowiekowi od człowieka Tym bliżej mu człowieka Tym Tym srutu tutu Nie ma róży bez miłości i ognia bez miecza Szerszenia bez osy i szpikulca bez poety p pę pęt pętl pętla pętl pęt pę p Człowiek osie wilkiem, szerszeniowi nawet kuna A tu róża zwykle kolcem golcem cholcem srutu tutu A na górze dym Taki bez miłości Bardzo długa otóż świeca Nad swawolnym jeziorem tęczowego poranku Otaczające wszem wierzby świeżbistością swych gałęzi że i kuna i dym i zazdrość Osy boją się dymu a człowiek róży bez kolców Nie ma dymu bez ula Ul rodzi słonie a słoń kłem białem wabi człowieka a człowiek jakby róża Ognisko na szerszenie gotuje Kuna goni wilka Wilk ucieka przed dymem a człowiek go, z niego, niemu. I jak ćma, jak kłącza tej wierzby ciągnie ku dymowi a dym ze świecy Świeca ku dołowi Srach bach srutu tutu rata tata i bęc i chuj - Hipolit Kwas

Świat pieprzy nas w dupę na prawo i lewo. Sztuką jest nie, tego nie zauważać, tylko to ignorować i cieszyć się chwilą.

I znów szaro-bure okna a za nimi świat jak żywy Kilka drzew i ścieżka piękna oraz szum nieustępliwy Świat gdzieś hen do przodu leci, na człowieka nie zaczeka Raz ciekawość w duszy wznieci, raz pożegna cię z daleka Siedząc, patrzy i rozmyśla, i już prawie nic nie widzi W myślach siebie znów wykreśla, i znów z życia swego szydzi A świat hen do przodu leci, zostawiając swoje dzieci...