[tęsknota za trzęsieniem]

powiedz

jak to jest uśmiechać się

do losu bo od dawna nie uśmiecham się

do nikogo. objęłam sobą pustą przestrzeń

wokół wieżowce sklepy korony

drzew sięgające pola widzenia

z kanapy obserwuję obrazy które nie są

mi już dane. zaklęłam świat w którym niegdyś

mieszkałam jak u siebie a teraz obce są mi

te oddechy ciężki dotyk wilgoci taniec

małych żuków w środku. dom jest ciepłym

bezpiecznym schronieniem z otwartymi na oścież

ramionami. ale trzęsień ziemi już nie ma. w środku

nic nie drga.

[tęsknota za trzęsieniem]

Powiedz

jak to jest uśmiechać się

do losu bo od dawna nie uśmiecham się

do nikogo. objęłam sobą pustą przestrzeń

wokół wieżowce, sklepy, korony

drzew sięgające pola widzenia

z kanapy obserwuję obrazy, które nie są

mi już dane. zaklęłam świat, w którym niegdyś

mieszkałam jak u siebie a teraz obce są mi

te oddechy, ciężki dotyk wilgoci, taniec

małych żuków w środku. dom jest ciepłym,

bezpiecznym miejscem z otwartymi na oścież

ramionami. ale trzęsień ziemi już nie ma. w środku

nic nie drga.