Wierzmat

Wartkie żądania płyną do Ciebie A Ty wciąż słuchasz tam w niebie Nie odpowiadasz bo Wielkiś jest Z czasem przytakniesz a czasem nie Po wszystkie czasy czy będziesz tam? Skoro tych żadań mniej już u bram Każdy wolny jak ptak na niebie A Tyś zgniecony przez czerwienie.

Pędem życia przygnieciony W ciszy ducha pogodzony Lubię, gdy się mi przyglądasz Spod Twych brwi na mnie spoglądasz Egzotyka Twoich ust, biel Twych zębów Dotyk Twój – jak szept z głębi snów W nim spokojne zrozumienie Chwilo, trwaj! Choć wszystko – drżenie Nie mów nic – wystarczy spojrzenie W całej prawdzie, cała przestrzeń, całe… „my”

Warto kochać! Warto żyć! Warto dmuchać w zupę ciepłą! Warto! Aby nam życie nie uciekło!