[Znad krawędzi]

Znad krawędzi śliskiej spadam w dno rozpaczy,

Tylko Bóg wszystko wiedzący zdołał to zobaczyć,

Zbrodnia samobójcza. Musi być i kara,

To nie w słońca blasku upadek Ikara.

Nie mogę obrażać Pana stwórcę mego,

i zabijać życia przez niego danego,

Nie po to na podobieństwo swoje,

ojciec mój i matka spłodzili we dwoje,

owoc swej miłości, syna wyśnionego,

w trwodze i obawach wyczekiwanego,

Boże mój zgrzeszyłem, myślą, uczynkiem i w mowie,

z szaleństwem się szamocę w umęczonej głowie.

Z każdą chwilą jakbym mniejszy,

nawet ptaków lot wolniejszy,

wiatr zanika, czas spowalnia,

mgła osiada na konwaliach,

wszystko cichnie i szarzeje,

gdzieś daleko ktoś się śmieje,

ostrość tracą dnia kontury,

Idzie wieczór, też ponury.