Tourniquet5

Już z tego wyszłam. To opis moich przeżyć w czasie tej okropnej choroby. Teraz już wiem, że wygląd nie jest taki ważny. Chciałam po prostu "przelać na papier" to, co wtedy czułam. Jakoś tak mi lżej, kiedy rozliczyłam rachunki. Wiem, że ten wiersz nie jest pieknię napisany, ale jest autentyczny. Napisałam go w przypływie emocji. Dziękuje za troskę, na szczęście teraz już ze mną wszystko dobrze i wiem, że waga nie definiuje człowieka.

Otwieram oczy Dzwoni budzik Mogłam wcale się nie budzić Panika Wstając obchodzi mnie tylko jedno Ile spalę, ile zjem - zmartwień moich sedno Jestem jak zombie, półżywa, ospała Wszystko to chorych ambicji chwała Jeszcze zanim wstanę z łóżka planuje co zjem do okruszka Czuje, że tonę lecz boje się zastasować przeciw sobie obronę Chcę rozbić lustra Niech to już minie Za długo wisze na cienkiej linie Nie jestem tłusta Chcę rozbić lustra Mój umysł to pułapka Głód Stłumiam w sobie to uczucie znieczulam się na wszystkie bodźce Myślałam, że szcześliwsza znaczy lżejsza, chciałabym być wtedy mądrzejsza... Byłam cieniem samej siebie marzenia zakopałam w glebie Miałam świadomość, że sie zgubiłam lecz znaleźć drogi powrotnej nie potrafiłam Czułam się jakbym oglądała moje życie w kinie, czas minie, młodość zginie a ja nie zmienię scenariuszu w tym masochistycznym filmie Chcę rozbić lustra Niech to już minie Za długo wisze na cienkiej linie Nie jestem tłusta Chcę rozbić lustra Mój umysł to pułapka Czuję się kompletnie zagubiona, bezużyteczna, chciałabym zniknąć Może ulżyłabym innym, martwa już byłabym lepsza Jest mi zimno, od zewnątrz i wewnątrz... Dlaczego płaczę skoro już nic nie czuję? Zapomniałam co to jest sczęście i radość, istnieje takie coś jeszcze? Chciałabym coś zjeść ale wytrzymam, jestem silna (Umieram od środka) Potrzebuje ratunku, duszą mnie moje własne demony Chcę rozbić lustra Niech to już minie Za długo wisze na cienkiej linie Nie jestem tłusta Chcę rozbić lustra Mój umysł to pułapka