Bóg
uciekała przed nim przez szmaragdowe pola
przemierzała puszcze goniąc swój cień
ów cień prowadził przez łąki pustynie
góry doliny rzeki i morza
czekała na wschód i każdego dnia
zaczynała wędrówkę od nowa
epidemie głód zimno zmęczenie
krzyczała nie mogę
ale biegła dalej
uciekała przed nim całe swoje życie
krwawiła
robiła przerwy tylko wtedy gdy
energii nie miała na wzięcie oddechu
szukała szczęścia które mogła znaleźć tylko
u niego
nie wiedziała że on od dawna
czekał już na nią
u kresu
--------
Wiersz napisałam mając 14 lat, w tym roku skończę 15. Jestem świadoma, że jest on trochę banalny, ale postanowiłam się nim podzielić ze względu na formę - pierwsze litery każdego wersu razem z pierwszą literą tytułu tworzą przesłanie. Miałam problem z rozpoczęciem utworu od słowa na "ó", dlatego wymuszone "u" i "p" dają angielskie "up" - wyżej. Chodzi o to, aby wrócić właśnie do tej pierwszej litery tytułu i samego tytułu.
