Tramwaj leniwie sunął po torach kołysząc nas na boki, sprawiając, że wpadamy na siebie ze śmiechem. Kilka ulotnych chwil w chłodne, wczesnowiosenne popołudnie. Dokoła jakby niepokój, jakby zima cały czas stała za rogiem kierując ku nam swoje szkliste, mroźne i przenikliwe spojrzenie, jednak nie wywołując w nas przesadnej trwogi ( w końcu w sercach kwitnie nadzieja). Nie wiem o czym myślę, zawsze zapominam 'zapamiętać', to dziwne, ale ten spokój wynagradza wszystko.
Pisk hamowania zdradza, że to już. Jeszcze tylko jeden dotyk ust, jedno spojrzenie w oczy by usłyszeć Twoje :'Do zobaczenia'.
Dalej jadę sama.
Szarości miasta jeszcze nie rozbłysły radosnym promieniem, atmosfera wyczekiwania widoczna jest na każdym metrze ziemi czekającym aż zazieleni go soczyście trawa, na każdej ludzkiej twarzy. Ostry zakręt tuż przed mostem każe mi trzymać się mocniej. Jadę przez senne, betonowe osiedla zupełnie nie zdając sobie sprawy że dwa słowa które przed chwilą usłyszałam były najokrutniejszym kłamstwem na Ziemi.
31 marca 2011
