Alicja Jonasz

Rozdział I - To rudera! I okolica nieciekawa… - Walenciak nagle ściszył głos i rozglądając się na boki, jakby w obawie, że ktoś ich podsłuchuje, dodał: - Pani Agnieszko, proszę się nie upierać. To nie miejsce dla kobiety. Odkąd pamiętam chałupa stała zawsze pusta. We wsi mówili, że tutaj straszy, że diabły po lesie grzybiarzy na mokradła zwodzą, ale wie pani, ludzie różne bzdury plotą… - Ano plotą, panie Walenciak – odpowiedziała, muskając starą, płócienną serwetę niedbale zarzuconą na dębowy stół. – Zamierzam przeprowadzić tutaj remont, a pana proszę o pomoc. Sama nie wiem, od czego zacząć! Tyle tutaj roboty! - Co mam nie pomóc – rzekł Walenciak. - Skoro taka pani wola, ale powtarzam, że to pieniądze wyrzucone w błoto. Ten las… ech, ludzie różnie mówią! - Zapomniany las – szepnęła w zamyśleniu. – Zapomniany dla kogoś, kto chce zapomnieć… Chyba nie usłyszał, bo skuliwszy się w sobie, ciągnął drżącym głosem: - Pani Agnieszko, teraz taka moda wśród miastowych, że sprzedają mieszkania w blokach i ciągną na wieś, a za nimi cały zgiełk i smród ich dotychczasowego życia. My tu gospodarzymy z dziada pradziada i szacunek do natury mamy. Matka zawsze mnie przestrzegała, żebym do lasu na mokradłach nie chodził, do opuszczonej chałupy nie zaglądał. W czasie wojny Niemcy partyzantów tutaj rozstrzelali, pogrzebać ich nie pozwolili. Ciała leżały na polanie w słońcu. Las sam pogrzeb im urządził. Na cmentarzu nie godzi się budować życia. Uśmiechnęła się. Całe jej życie usiane było przecież mogiłami. Śmierć towarzyszyła Agnieszce na każdym kroku, uparcie szła jej śladem, zawsze uderzając celnie, w samo serce. Pora przestać uciekać. Wystarczyło jedno spojrzenie, by stara, drewniana chałupa utkana dziurami jak sito, stała się jej bliższa niż cokolwiek na świecie. Jakże były do siebie podobne, naznaczone ranami, stare, samotne, zmęczone. Nie było się nad czym zastanawiać. Decyzję podjęła od razu. Bez żalu rzuciła szybką, błyskotliwą karierę w jednej z warszawskich firm, sprzedała mieszkanie i przyjechała tutaj, na sam kraniec świata. Zostanie. Ten las ją przyjmie jak przyjął ciała pomordowanych żołnierzy. Walenciak umilkł. Czuła na sobie spojrzenie jego jasnych, poczciwych oczu. Nie powiedział nic, czego by wcześniej nie słyszała. Od czasu, kiedy pojawiła się we wsi, on jeden jej sprzyjał, przyjął pod dach, ugościł i chronił zawzięcie przed nieufnością sąsiadów. - Ze strachu to robią – mawiał, gdy ludzie, żegnając się znakiem krzyża, uciekali przed nią w popłochu. – Przywykną… Trzeba czasu, na wszystko trzeba czasu. Powtarzał te słowa jak jakąś mantrę. Poczciwy chłop gotowy przychylić jej nieba, byleby zmieniła zamiary. Pomysł osiedlenia się na Słonecznej Polanie, bo tak w myślach nazwała ten zapomniany przez ludzi skrawek ziemi, od początku nie spodobał się Walenciakowi ani jego żonie. Na różne sposoby próbowali ją odwieść od zamiaru zamieszkania na odludziu. - A bo to nie ma innych miejsc? – sarkała Jagna Walenciakowa, krojąc słoninę na smalec. – Pani Agnieszko, a chociażby u nas… Chałupa duża, dla wszystkich znajdzie się kąt! Po co kusić złe? Na moczarach podobno sam czart grasuje… Znała już mnóstwo takich opowieści, mrocznych, pełnych okropieństw, duchów, strzyg i diablików, opowieści, od których jeżyły się na głowie włosy, a serce truchlało w piersi. Co dzień dochodziły nowe. Umyśliła sobie, że gdy już osadzi się tutaj na dobre, spisze te wszystkie historie i pośle Jankowi, znajomemu jeszcze z czasów pracy w wydawnictwie, dobrych, szczęśliwych czasów. Westchnęła, chyba zbyt głośno, bo Walenciak chrząknął i poruszył się niespokojnie. - Pani Agnieszko - usłyszała niepewny głos starego - trzeba czasu... - Wiem - przerwała mu i spoglądając przez okno na ciemną ścianę lasu, powiedziała: - Dach dziurawy, koniecznie musimy załatać, wstawić nowe okna i drzwi, uprzątnąć ten bajzel! Dobrze by było zacząć od jutra, tylko że sami nie damy rady. Ludzi nam trzeba. Zna pan może kogo? Walenciak znowu chrząknął, a potem drapiąc się intensywnie po masywnym karku, począł spacerować między rozrzucanymi po izbie sprzętami. - Ano... - zaczął - sama pani wie, ludzie się boją. Będzie ciężko, ale gdyby pani zmieniła zdanie i tę chałupę po starej Jóźwikowej wzięła, na pewno przekonaliby się, pomogli, a tak... - Panie Stanisławie - rzekła z uśmiechem - postanowiłam adoptować Słoneczną Polanę. Czuję, że ona mnie akceptuje. Pasujemy do siebie. Jakby w odpowiedzi dobiegł ich uszu melodyjny trel jakiegoś ptaka. - Słyszy pan? Pięknie, prawda? To słowik! - zawołała. - Jego śpiew przynosi szczęście. Walenciak stanął w kącie, wsparł się łokciem o starą komodę, aż skrzypnęła i zwróciwszy twarz do okna, zaczął wsłuchiwać się w świergot leśnego śpiewaka. Jego przysadzista postać wydawała się Agnieszce w tej chwili nieco komiczna. Grube ramiona, szerokie bary, zmierzwiona broda w kolorze wypłowiałego lnu nadawały mu wygląd przerośniętego krasnala. We wsi uchodził za mędrca, bardzo go ceniono, szczególnie za wiedzę i doświadczenie, ale i za dowcip, niezwykle cięty język. Dziwny to był człowiek, czasem małomówny, czasem szorstki, jednocześnie dobry i prostoduszny. Ktokolwiek miał jakiś kłopot, potrzebował rady, pszczelego miodu albo po prostu chciał pozbyć się bolącego zęba, szedł do Stanisława Walenciaka. Gdy przed trzema miesiącami Agnieszka przyjechała do Sokolnik z zamiarem napisania artykułu o rzadkich gatunkach ptaków i roślin, nie spodziewała się, że zwiąże swój los z losem tego osobliwego starca. Dla niej był jak ojciec. - To dusza jakiegoś nieszczęśnika woła o pomoc - szepnął, wyrywając ją z zamyślenia. - Późno już, wkrótce zmierzch. Pani Agnieszko, wracajmy lepiej do wsi. Nie ma co po ciemku włóczyć się po lesie, jeszcze jakieś licho przywleczemy do chałupy za sobą. Straszyli wszyscy, na każdym kroku stare podania, gusła, tajemnicze obrzędy z pogranicza czarnej magii, wianki z ziół, gałązki i dzwoneczki przy drzwiach, zaklęcia szeptane przy zasłoniętych oknach. W ciągu tych zaledwie kilku tygodni napatrzyła się i nasłuchała niemało. - To tylko słowik - powiedziała. - Nie wstyd panu tak mnie straszyć? - dodała, grożąc mu filuternie palcem. - Ja tam swoje wiem, pani Agnieszko - mruknął. - Zbierać się trzeba! Berta i po omacku do domu wróci, ale... Nie dokończył, tylko nacisnął kapelusz na głowę, westchnął głęboko i ruszył szybko do wyjścia. Rzeczywiście, słońce było nisko nad horyzontem. Jego ostatnie promyki, zagubione wśród zbitej masy gałęzi, nie docierały już do polany, tonęła w głębokim cieniu. Berta nie podzielała zaniepokojenia swego pana, skubała spokojnie trawę, wybierając spośród zielska co smaczniejsze źdźbła mniszka i koniczyny. Była to stara klacz pociągowa, można powiedzieć emerytka, którą Walenciak zaprzęgał tylko do wozu. Nawet jeśli podczas drogi przysnęło się gospodarzowi, szła równo, bez szaleństwa, zawsze trafiając do domu. Na widok pana Stanisława delikatnie zakołysała ogonem. - Najadłaś się, maleńka? - zapytał pieszczotliwie, głaszcząc ją po grzywie. - Na nas pora! Klacz potrząsnęła łbem i prychnęła kilka razy jakby na znak, że się zgadza. Tych dwoje rozumiało się doskonale. W zagrodzie Walenciaków nie brakowało zwierząt. Po podwórku biegał Łatek, zwinny kundel, mistrz w gonieniu i osaczaniu dzikiej zwierzyny, szczególnie cięty na dziki, które wiosną i jesienią podchodziły prawie pod samą chałupę, pustosząc ogródek warzywny. Na zapiecku sypiał kocur Gacek, w spichlerzu grasowały myszy, a w stajni stadko kóz na czele ze starym capem Mojżeszem. Jagna Walenciakowa dbała o przychówek, zwłaszcza o drób. Kury, kaczki, indyki szły za gospodynią zwartym szeregiem, donośnie gdacząc. Berta była ulubienicą gospodarza. Jak silna łączyła ich więź, ocenić mógł tylko ktoś, kto widział tych dwoje obok siebie. Agnieszka przyglądała im się zawsze z fascynacją. Tak też było i tym razem. Stojąc w drzwiach leśnej chaty, patrzyła, jak Berta żywo reaguje na każde słowo gospodarza, jak wesoło wtedy strzyże uszami, macha ogonem z boku na bok. - Dasz radę, maleńka. Dasz radę. Ty jedna odważna, ty jedna... - powtarzał Walenciak, zaprzęgając klacz do wozu. Gdy ruszyli, nad polaną unosiła się już lekka, wilgotna mgła, znacząc ziemię bladymi pasmami. Wóz z cichym skrzypieniem zagłębił się w mrok lasu. Wieczór nadchodził szybko. Agnieszka miała wrażenie, że szybciej niż zwykle. Kiedy znaleźli się wśród drzew, poczuła przenikliwy chłód, sięgnęła więc po leżący na siedzeniu koc, okryła się nim szczelnie i zaczęła rozglądać wokół. W promieniu kilku kroków nie widziała nic oprócz gęstniejącej z chwili na chwilę ciemności. Wszystko w okamgnieniu zamazywało się, zatracało kształty, przeobrażało w jedną, wielką, nieprzeniknioną, sięgającą nieba, ścianę czerni. Walenciak zapalił przytroczoną do wozu lampę naftową. Blade światło rozproszyło mrok. Jechali w milczeniu, wsłuchując się w odgłosy lasu i własne myśli. Berta szła wolno. Agnieszka zamknęła oczy. Jeszcze nie tak dawno siedziała w pustym mieszkaniu na Mokotowie, rozpamiętując przeszłość. Warszawa miała być dla nich szansą na nowe życie. Krzysztof znowu zaczął rzeźbić, a ona rzuciła się w wir pracy w firmie, potem przyszedł awans. Kupili mieszkanie, samochód. Wszystko się układało. Po tym wszystkim, co przeszli, znowu zaczynało być normalnie, przynajmniej bardzo się starali, by tak właśnie było. Policja już dawno umorzyła śledztwo, a oni… no cóż, oni pragnęli zapomnieć. Nie zapomniała. Koszmar wracał, a w sercu ciągle tliła się nadzieja. Czasem wystarczyły odgłosy zabawy dobiegające z osiedlowego podwórka albo widok niebieskiej, pluszowej narzutki na dziecięcym wózku, by nadzieja na odnalezienie Bartusia całego i zdrowego na nowo w niej odżyła. Wychodziła z domu i zupełnie jak wtedy, zaraz po porwaniu, całymi godzinami chodziła po mieście lub wystawała na placu zabaw, wpatrując się w dzieci. A potem ten straszny wypadek Krzysztofa, pogrzeb, pojedyncze obrazy widziane jakby przez mgłę, depresja, długie miesiące spędzone w zakładzie psychiatrycznym, leczenie i powolny powrót do rzeczywistości. Los nie oszczędził jej niczego. Jakby nie dość się nacierpiała… - Stój, stóóój maleńka! Stój… - Usłyszała nagle głos Walenciaka dobiegający jakby z oddalenia. Koła cicho skrzypnęły, wozem szarpnęło. Zatrzymali się. - Co się stało, panie Stanisławie? – zapytała Agnieszka, odpychając od siebie bolesne wspomnienia. Rozejrzała się, próbując przeniknąć wzrokiem otaczającą ich czerń, ale las krył skrzętnie swoje tajemnice. Walenciak nie odpowiedział, machnął jedynie ręką, dając do zrozumienia, aby została na miejscu. Powoli zszedł z kozła. Patrzyła, jak ostrożnie, trzymając się lotry wozu, ruszył do przodu. Klacz niespokojnie strzygła uszami. Poklepał ją uspokajająco po zadzie, a ona prychnęła na znak, że ufa mu bezgranicznie. - Nooo, maleńka, przecież nie chcemy, by mu się stała jakaś krzywda, prawda? – powiedział, schylając się. W nikłym świetle lampy Agnieszka dojrzała, jak mężczyzna podnosi z ziemi jakieś zawiniątko. Musiało leżeć na drodze. Może spróchniały pień, stara szmata albo zwierzę, które spłoszone hałasem wbiegło wprost pod końskie kopyta. - Skąd żeś się tutaj wziął, biedaku? - zapytał stary, kładąc na derkę swoje znalezisko. - Gdyby nie Berta, byłoby po tobie... Wilczek mógł mieć ze trzy, cztery tygodnie. - Musiała go odtrącić matka - stwierdził Walenciak i przysunąwszy bliżej lampę, zaczął przyglądać się zwierzęciu. - Cały pokaleczony i ledwo zipie! Bez watahy nie przeżyje! Rzeczywiście, mały był skrajnie wycieńczony, z ranami na grzbiecie i kończynach. Delikatnie pogłaskany po pyszczku na chwilę otworzył zaropiałe ślepia. Nie bój się, nieboraku, pomyślała Agnieszka, teraz należymy już do siebie. - Panie Stanisławie - powiedziała - ten las pragnie mi coś ofiarować na powitanie i ja przyjmuję ten dar ze szczerego serca. Od jutra ruszamy z remontem. Rozdział II O świcie Walenciak zapukał do drzwi na poddaszu. Kiedy Agnieszka pojawiła się we wsi, obydwoje z Jagną uzgodnili, że dziennikarka zamieszka właśnie u nich, w pokoju Antosia, ich nieżyjącego syna. - Jemu ta izba nie będzie już potrzebna - powiedział wtedy - a ona, biedaczka, odpocznie sobie tutaj od miejskiego zgiełku, sił nabierze i może od nowa życie ułoży, bo po wielkim bólu kiedyś przecież i ukojenie przyjść musi. Co by to było, gdyby nas Bóg tylko samym cierpieniem doświadczał, a radości dla serca skąpił? Antoś zginął przed trzema laty przygnieciony przez drzewo w lesie. Od tego czasu izba na poddaszu stała pusta. Nie zaglądali do niej, bo i po co... - Jestem gotowa, panie Stanisławie! - usłyszał wołanie dobiegające zza drzwi. - Zaraz zejdę! Dopięła swego. Wieczorem, zaraz po powrocie ze Słonecznej Polany, zaszedł do braci Zarębów, którzy zajmowali się we wsi ciesielką. Dobrzy byli w fachu, o innych by nie zabiegał, nie prosił się jak dziad jakiś. Nie dla siebie prosił, ale dla niej, bidulki... Widział, jak bardzo zależy jej na tej starej, zapomnianej przez wszystkich chałupie. Bracia nie kwapili się do roboty. Nosem kręcili, a to że czasu nie mają, bo dach u Bednarskich kończyć będą, a to że żniwa wkrótce. W końcu zgodzili się. Musiał jednak przyobiecać, że księdza proboszcza ze sobą zabiorą, a ten na miejscu stosowne egzorcyzmy odczyni, chałupę wodą święconą pokropi i moce nieczyste precz przegoni. Młodzi a jacy zabobonni ci Zarębowie, pomyślał, schodząc do kuchni, gdzie Jagna akurat podgrzewała mleko dla wilczka. Dziwne to było zwierzę, wychudzone, osłabłe, ledwo ślepia otwierało, a w nocy, nie wiadomo jakim sposobem, widocznie resztkami sił powlokło się po schodach na poddasze i pod drzwiami pokoju Antosia na gołych deskach legło. - Jak jakieś wierne psisko - stwierdziła Jagna, kładąc malca koło pieca. - A przecież to dzikie, ludzkiej ręki nie zna... Zanim ruszyli do lasu, Agnieszka nakarmiła sierotę kozim mlekiem. O ile szczenię nie chciało tknąć jedzenia od gospodyni, zaczęło ze smakiem zlizywać cieplutkie jeszcze mleczko z ręki Agnieszki, ona zaś głaskała je pieszczotliwie po sierści, chwaliła i zachęcała. - Dobry wilczek - szeptała. - Jedz, maluchny, kochany, jedz... Będziesz zdrowy! Walenciakowie przyglądali się tym dwojgu z prawdziwym wzruszeniem. Dziwili się też ogromnie, że dzikie zwierzę niczym oswojone z takim zaufaniem je z ludzkiej ręki. - Pani to ma prawdziwy dar - rzekła w końcu Jagna. - Ten osesek od razu się poznał na dobrym człowieku. Z zewnątrz dobiegł głośny warkot silnika samochodowego, jednocześnie dało się słyszeć ujadanie Łatka, który zwykł jako pierwszy powiadamiać gospodarzy o wejściu obcego na podwórko. Na domowników nigdy nie szczekał. Podskakiwał za to radośnie, obiegał, wracał, węszył i merdał ogonem, pragnąc wszelkimi sposobami wyrazić swoje zadowolenie. Wilczek zaniepokojony także uniósł głowę, postawił czujnie uszy i zaskowytał żałośnie. Warkot ucichł równie szybko, jak się rozległ, zaś w jego miejsce pojawiły się podniesione głosy ludzkie. - Oho! Komu w drogę, temu czas! - rzekł Walenciak, wstając z ławy. - Bracia Zarębowie przyjechali ciągnikiem! Jagna również porwała się na nogi i zaczęła pakować jedzenie do dużego, wiklinowego kosza. Uwijała się przy tym jak mrówka. Kosz zdawał się pęcznieć w oczach. Czego w nim nie było! Mnóstwo paczuszek, słoików i butelek. Agnieszka dostrzegła pęta dobrze uwędzonej kiełbasy, dwa bochenki chleba, duży słoik ogórków kiszonych, pomidory, masło, kotlety schabowe. Na koniec Walenciakowa wyjęła z kredensu butelkę wypełnioną po sam korek jakimś jasnobrązowym płynem i mrugnąwszy do Agnieszki, powiedziała półgłosem: - A to na polepszenie humoru! Tylko nie za dużo, co najwyżej kieliszek, dwa, bo to mocna przepalanka, ze spirytusu! Potrafi uderzyć do głowy niejednemu chłopu, choćby i temu wprawionemu, a co mówić takiej chudzinie! - Pani Walenciakowa - przytuliła ją Agnieszka - co ja bym poczęła bez waszej pomocy! Nie wywdzięczę się chyba do końca życia! Jesteście dla mnie jak rodzina... Na te słowa wilczek uniósł łeb i spojrzawszy na Agnieszkę, zaskomlał żałośnie. Naprężył przednie łapy, lekko zakołysał się i znów zapiszczał. Było widać, że poruszanie się sprawia mu ból. Po chwili jednak zebrał się w sobie i zaczął powoli pełznąć w kierunku drzwi. - Hola, bratku! A ty dokąd? Patrzcie, ledwo toto zipie, a już gdzieś się rwie! - zawołał wesoło Walenciak. - Ho ho ho, a to ci dopiero chojrak! Żeby tak wszyscy chętni byli do roboty, to już byśmy tę chałupę w pałac przerobili! - Jaki mądry! - wtórowała mężowi w wesołości Jagna. - Nadziwić się nie mogę temu stworzeniu! Niby wilcze szczenię, a takie jakby ludzki rozum miało! Będzie miała pani kiedyś pociechę z niego przy domu! - E tam! Natury nie oszukasz! - rzekł Walenciak. - Wyliże się, sił nabierze i wróci do swoich. Tam mu będzie najlepiej... - Swoi go nie chcieli - szepnęła Agnieszka i wziąwszy wilczka na ręce, dodała z troską w głosie: - Zostań jeszcze dzisiaj tutaj, maluchny... Szczeniak cichutko zaskomlał jakby na znak, że się zgadza, a kiedy Agnieszka położyła go na rzuconym koło pieca starym kożuchu, zwinął się potulnie w kłębek i przymknął ślepia. - Zajmę się nim - powiedziała Jagna. - Pod naszym dachem jeszcze żadne stworzenie krzywdy nie doznało! Sam powiedz, Stasiu, ile to żeśmy różnych stworzeń leśnych uwolnili z wnyków! - Ano, było ich mnóstwo! Zając Franek, sarenka Magda, kuna Klotylda... - przytaknął Walenciak, podnosząc ze stolika koszyk wypełniony prowiantem. - Długo by opowiadać! Każde z tych zwierząt to inna historia! Ale na nas już czas, pani Agnieszko, bo robota sama się nie zrobi! Jeszcze po księdza proboszcza zajechać trzeba! Łatek szczekał nieprzerwanie. Nie ucichł nawet wtedy, gdy gospodarz wyszedł przed dom i go złajał. - Nie lubi pijaków psisko! - Roześmiała się Jagna. - A bracia Zarębowie za kołnierz nie wylewają! Kiedy nieboszczka Agata żyła, krótko ich trzymała, pilnowała, ścigała za pijaństwo. Bali się matki, a teraz... Nic chłop niewart bez kobiety w chałupie! Agnieszka milczała, głaszcząc wilczka po pysku. Ona wiedziała najlepiej, jak bardzo samotność potrafi dokuczyć człowiekowi. W jednej chwili odbiera chęć do cieszenia się z czegokolwiek, pozbawia wszelkiej nadziei, w zamian ofiarowując tylko ból, obezwładniający, uniemożliwiający jakiekolwiek działanie. Czuła też, że los wreszcie się zlitował, stawiając na jej drodze tych dwoje dobrych ludzi. Walenciakowie, sami straciwszy jedyne dziecko, rozumieli ją lepiej niż ktokolwiek. Bez zbędnych słów, ceregieli, użalania się, umieli celnie dotrzeć do źródła bólu i uśmierzyć go zawsze wtedy, gdy najbardziej doskwierał. Była pewna, że w każdej chwili wesprą ją dobrą radą, pomogą, gdy braknie sił. Zaraz po przybyciu do Sokolnik odstawiła leki i to nie dlatego, że były nieskuteczne, po prostu już ich nie potrzebowała. Ukojenie przynosiła praca w ogrodzie, długie spacery po okolicznych polach i lasach, a chyba najbardziej możliwość szczerej rozmowy z mieszkańcami, jakże innymi od ludzi, których spotykała do tej pory. Zapragnęła osiąść tutaj na stałe. Stara chałupa w Zapomnianym Lesie, bo odkąd usłyszała jego historię, tak właśnie nazywała to miejsce, stała się przedmiotem jej marzeń. Zamieszka na Słonecznej Polanie, postanowiła, i zacznie wszystko od nowa, może w końcu na poważnie zajmie się pisarstwem. Był przecież taki czas, że pisała to i owo, co prawda głównie artykuły do czasopism przyrodniczych, ale trafiały się też krótkie opowiadania. - Pani Agnieszko - usłyszała zatroskany głos Walenciaka - wszystko gotowe do drogi. Żeby tylko ksiądz proboszcz obiekcji żadnych nie miał... - Nie martw się, Stasiu... Nie odmówi! Śmiałości nie będzie miał przez wzgląd na naszą szczodrość! - zawołała Jagna.- Miodu, jaj i serków kozich to on nigdzie lepszych w okolicy nie dostanie! Rzeczywiście, wyroby Walenciaków słynęły nie tylko w okolicy, ale i w całym województwie. Ludzie przyjeżdżali po miód nawet ze stolicy, bo kto raz zasmakował w słodkim przysmaku z pasieki pana Stanisława, z chęcią wracał do Sokolnik i kupował cały zapas dla siebie, rodziny i znajomych. Każdy próbował, uśmiechał się i z zadowoleniem mówił, że dla takich pszczelich specjałów warto było tłuc się przez pół Polski. Pszczół doglądał głównie gospodarz, znał się na tym jak mało kto, gospodyni zaś gromadziła miód w słoikach w kształcie beczułki, naklejała na każdy płócienny kwadracik z wyhaftowaną pszczołą i ustawiała w spiżarce jeden koło drugiego. Prezentowały się pięknie, ciesząc oczy każdego, kto na nie spojrzał. W gospodarstwie nie brakowało roboty, od wschodu do zachodu słońca krzątanina w domu, obejściu i ogrodzie, a pomimo to Agnieszka nigdy nie słyszała narzekania, wprost przeciwnie, na każdym kroku wesołe śpiewy i żarty. Widać było, że w domu tym goszczą miłość i wzajemny szacunek, choć przecież i tu śmierć swego czasu wzięła bogaty łup. Jagna Walenciakowa była dobrą gospodynią. Ta niewysoka, szczupła, zdawałoby się niezwykle krucha kobieta potrafiła oporządzić własne gospodarstwo i jeszcze wspomóc innych, mniej zaradnych mieszkańców wioski. - Co tu marudzić - mówiła, gdy ktoś zaczynał gderać. - Taka pszczoła... malutka, delikatna, a samo z niej dobro, słodkie i zdrowe. Nie narzeka, nie ociąga się, tylko pracuje na chwałę Boga! Była taką pszczołą, małą i kruchą, a jednocześnie silną i wytrwałą. Agnieszka uwielbiała przebywać w jej towarzystwie. Czuła, że ta obecność wzmacnia ją, nasyca nadzieją, przywraca światu. Tutaj wszystko było proste. Pojawiały się jednak i takie momenty, kiedy Agnieszce wydawało się, że wszystko, co ją otacza, wszystko, co się dzieje, jest snem, jakąś ułudą daną jej na chwilkę... chwilkę, która wkrótce zniknie, pozostawiając tęsknotę za czymś, co się nigdy nie zdarzyło. Miewała takie sny, zwłaszcza w szpitalu, gdy odurzona lekami nie odróżniała dnia od nocy. Wszystko zlewało się w jedno. Wszystko było cierpieniem, każde słowo, spojrzenie, każdy oddech, dźwięk, kęs jedzenia. Śniła o czasach sprzed porwania Bartusia, o beztrosce, lekkości, cieple, czułości i bezpieczeństwie. Krzysztof co sobotę wypożyczał auto od swojego ojca, jechali za miasto posłuchać ptaków, fotografować stare, olbrzymie drzewa w Puszczy Kampinowskiej. Wdychając zapach leśnej ściółki, patrzyła na rozpostarte na niebie korony dębów i buków, czuła się szczęśliwa. Kiedy sen mijał, nienawidziła wszystkiego wokół, bolesnej dosłowności świata. A co jeśli i teraz śni? Jeżeli nawet tak jest, nie chce się budzić... Sen, który przynosi doznania tak prawdziwe i piękne, na wskroś przesiąknięte nadzieją, że pobudka mogłaby zabić, niech trwa jak najdłużej, całą wieczność. Gdyby okazało się, że wszystko jest złudzeniem, nie dałaby rady na nowo się podźwignąć, uwierzyć w jakieś jutro. - Bracia Zarębowie pojadą ciągnikiem, a my wozem - rzekł Walenciak. - Po drodze wstąpimy na plebanię. - Dobrze, panie Stanisławie - odparła Agnieszka, patrząc przez okno na mężczyzn ładujących na wóz drewniane krokwie i łaty, które jakiś czas temu zakupiła w pobliskim tartaku z myślą o remoncie dachu. - Widzę, że zwerbował pan jeszcze kogoś do pomocy. Co to za chłopak? Nie za młody do tak ciężkiej pracy? - Tutaj każdy na robocie się zna - powiedział Walenciak. - A ten chłystek nietutejszy! Przyjechał na letnisko do Bednarskich. Pomóc chciał, zgodziłem się. Przytrzyma krokiew, łatę poda, gwoździe przyniesie, a i pani w chałupie wyprzątnąć pomoże. Niech sobie chłopak zarobi parę groszy!

"Ekspres do kawy" - Przyjacielu fr.6 Drogi przyjacielu, posyłam ci promyk słońca, choć i z tym ostatnio u mnie krucho. Od tygodnia ciężkie, brzemienne deszczem chmury nie skąpią kropel. Leje prawie bez przerwy. W takie przedpołudnie najlepiej zostać w domu i pielęgnować swoje smutki, które wierz mi na słowo, tego lata potrzebują troski bardziej niż kiedykolwiek. Dziś zerwały się z łóżka wyjątkowo wcześnie. Zbudził je zapewne szum kropel uderzających w blachę dachu. Leżałam jeszcze pod kołdrą, rozpamiętując koszmary senne, gdy przypełzły jeden za drugim, rozczochrane, głodne i zziębnięte. Moje poczciwe smutki, pomyślałam, głaszcząc je po skrzydełkach, a one od razu przylgnęły do mnie jak do najlepszej matki. I tak sobie leżymy tutaj w ciepełku, czytamy książki i chrupiemy paluszki. *** Ulewa była gwałtowna i rzęsista. Woda z okolicznych wzgórz wtargnęła do ogrodu, siejąc spustoszenie, po chwili zaczął jej wtórować wiatr - w napadzie jakiegoś nieposkromionego szału jednym silnym podmuchem obalił starą czereśnię, która rosła tam chyba od wieków, co roku rodząc pyszne owoce. - Biedaczka - jęknęłam, widząc, jak resztami sił próbuje jeszcze wesprzeć się na płocie. Nie miała szans z żywiołem. Zanim zdążyłam zamknąć mokre od łez oczy, padła na ziemię w plątaninę pokrzyw i jeżyn. Drzewa są piękne w swej walce o życie, kochany. *** Drogi przyjacielu, wczoraj przytrafiło mi się coś niezwykłego. Znalazłam słowo niepasujące do żadnego z mojej kolekcji. Próbowałam dopasować je na różne sposoby, najpierw postawiłam w duecie z innym, na pierwszy rzut oka podobnym, potem w rzędzie, w różnych miejscach, na początku, w środku i na końcu, lecz za każdym razem układ zgrzytał okropnie, fałszywe brzmienie raniło uszy, wywołując dyskomfort psychiczny. Aż w końcu zrezygnowana posadziłam je na kanapie obok siebie i poczęstowałam imieninową wódką, której zostało z imprezy mnóstwo. Siorbało chętnie, kielich za kielichem, choć było widać, że picie mu nie służy. Wódka była gorzka i źle schłodzona, no i nie mieliśmy zagryzki. Wkrótce słowo padło bez sił, zwinęło się w kłębek i zasnęło. Otuliłam je kocem, noce są teraz zimne, i postanowiłam czuwać. Sny musiało mieć niespokojnie, bo co jakiś czas niemiłosiernie się wierciło, a po jego policzkach płynęły łzy. Nad rankiem chyba mi się przysnęło, w każdym razie na chwilę zamknęłam oczy, a kiedy znów je otworzyłam, słowa już nie było... Próbuję sobie przypomnieć jego brzmienie i nie mogę. Bardzo mnie to dręczy, kochany.

Ciekawy pomysł z upersonifikowaniem depresji. Pozdrawiam :)

"Ekspres do kawy" - "Przyjacielu" fr.5 Drogi przyjacielu, podobno żyjemy dopóty, dopóki ludzie o nas pamiętają. Jak długo pamiętać będą o mnie? Dziś pod starą jabłonią w ogrodzie znalazłam kilka słów, leżały na trawie pokryte rosą. Zebrałam je do kosza, ostrożnie, żeby się nie poobijały, mają bardzo delikatną skórkę, umyłam pod bieżącą wodą, pokroiłam na plasterki i suszę. Pod wpływem ciepła wydzielają ładny zapach. Szukanie słów zawsze sprawiało mi wyjątkową przyjemność, z upływem lat przeistoczyło się w uzależnienie. To nic, że zajmuje mnóstwo czasu, odciąga od spraw w mniemaniu większości ważnych, naznacza człowieka jak kalectwo, skazuje na piekło bycia niezrozumianym. To nic, że szukając słów, czasem całymi dniami nie udaje mi się znaleźć ani jednego. To nic... Najważniejsze złudzenie, majak zbyt wybujałej wyobraźni, że jednak coś po mnie zostanie, nie umrę tak całkiem... *** Drogi przyjacielu, myślę, że nie spotkaliśmy się przypadkiem - musiało to być ukartowane od początku, nie inaczej, od początku, czyli od chwili naszych narodzin. Pewnego dnia, może właśnie takiego jak ten dzisiejszy, Bóg, słysząc nasz pierwszy krzyk, uśmiechnął się łagodnie i ciepło, tak jak robi to każdy kochający ojciec, a potem lekko skinąwszy głową, posłał cały zastęp aniołów, aby nas wiodły na to spotkanie. Jak myślisz, kochany? *** Drogi przyjacielu, piszę, bo wiem, że ty jeden to przeczytasz i zrozumiesz. Dziś postanowiłam odwiedzić Bratnią Duszę, która jak ci wiadomo, mieszka daleko, znacznie dalej niż ty, tak jakby na innej planecie, w kosmosie, w oderwaniu od wszystkiego, co zwykło się określać "rzeczywistością", ale czego się nie robi, żeby przez chwilę posiedzieć razem, ramię przy ramieniu, kubek przy kubku, czego się nie robi, kiedy obu stronom daje to wiele dobrego, o wiele więcej niż cokolwiek innego na tym jakże ślicznym, ale niestety zafajdanym przez ludzi świecie. Bratnia Dusza nie ma dzwonka przy drzwiach, więc zawsze pukam najsubtelniej jak umiem, a potem, gdy już wystarczająco dokładnie obejrzę wzorki na wycieraczce, za każdym razem inne, naciskam na klamkę i wchodzę. Tym razem Bratnia Dusza siedziała przed telewizorem. - Cześć, Duszyczko! Jak tam? - przywitałam się serdecznie. Bratnia Dusza ma ładny uśmiech, ale rzadko go pokazuje. Schowany w ozdobnym puzdereczku czeka na lepsze czasy. - A leci pomaleńku! - odpowiedziała z westchnieniem. - Dobrze, że jesteś, bo zaczynało mi się już nudzić. W telewizji, kurwa, nie idzie obejrzeć nic sensownego! Same bzdety! Taka już ta Bratnia Dusza jest, że czasem zaklnie sobie solidnie, jak szewc, a potem wyjmuje pędzle, tubki z farbą i maluje te swoje bohomazy. Ma wtedy takie coś w oczach... Nie, nie szaleństwo! Piękno... Tak, piękno! Czyste, nieskalane niczym, żadnym badziewiem, piękno, które promieniuje! Wygrzewałeś się kiedyś w promieniach piękna, kochany?

Dziękuję za słowa pociechy, bo przecież o pozyskanie sympatii czytelnika chodzi :)

"Ekspres do kawy" - "Przyjacielu" fr.4 Drogi przyjacielu, dziś w całym domu pachnie suszonymi ziołami. Z samego rana rozpaliłam w piecu, jak zwykła to robić w chłodne, deszczowe dni babcia, i położyłam się na zapiecku. Wygrzewam się tutaj już od kilku godzin, co chwilę przeciągając leniwie niczym kocur, i z zadowoleniem zerkam na zioła wiszące w wiązkach nad piecem. Lawenda pachnie oczywiście najintensywniej. *** Pisałam przez całą noc, a kiedy nastał świt, wyszłam do ogrodu. Spacerowałam przez chwilę wśród drzew z mgłą pod rękę. Dobra z niej towarzyszka, nigdy nie mówi zbyt wiele, uwielbia za to tak jak ja chodzić boso po rosie. Nie muszę przy niej niczego udawać ani uśmiechać się, gdy nie mam ochoty - wystarcza jej po prostu sama moja obecność. Najbardziej lubię patrzeć, gdy mgła snuje się wśród kwiatów - wygląda wtedy tak pięknie, tak zgrabnie i beztrosko, że mam ochotę wziąć ją w ramiona, zapomnieć się i mocno tulić, najmocniej jak potrafię, a potem wraz z nią rozpłynąć się w powietrzu, niezauważalnie. *** Drogi przyjacielu, jak mam cię pocieszyć? Mówią, że czas jest najlepszym pocieszycielem. Czekanie... Jeszcze do niedawna ta umiejętność w moim mniemaniu była przywilejem wyłącznie ludzi starych. Tak, starych! To oni opanowali ją do perfekcji, bez najmniejszego oporu, sarkania, przyjęli ją po prostu na klatę z całym inwentarzem wad i zalet. Uważałam, że każda staruszka na sto procent potrafi czekać, każdy starzec jest w tym najlepszy, w ogóle wszyscy starzy ludzie są prawdziwymi wirtuozami w tej dziedzinie, czekają przecież co dzień na coś lub na kogoś - na przykład na listonosza z emeryturą, na odwiedziny dzieci wiecznie zajętych pracą, na wizytę u lekarza specjalisty, na księdza po kolędzie albo na śmierć, która jeśli ma przyjść, niech przychodzi szybko, najlepiej we śnie. Zawsze czekali inni, ci oni - cierpliwi, nadszarpnięci zębem czasu, pachnący naftaliną, nigdy ja... Tymczasem siedzę tutaj od świtu, a ludzka ciżba płynie jak rzeka.

"Ekspres do kawy" - "Przyjacielu" fr.3 Drogi przyjacielu, jeśli coś jest dla mnie ważne, staram się to chronić i czasem, na pewno zdążyłeś się już o tym przekonać, zatracam granicę - zamiast chronić, zniewalam. Wybacz, że bywam jak dziecko - zachłanna i krnąbrna. Dziś spotkałam anioła. Sam wiesz, jak trudno rozpoznać je w tłumie i oswoić. Ten nie miał żadnych znaków szczególnych, charakterystycznej aureoli ani skrzydeł, ani też uduchowionego wyrazu twarzy, a mimo to od razu wiedziałam, z kim mam do czynienia. Siedział na werandzie, nic nie mówił, tylko ze smakiem wyjadał z miski agrest. Wydawał mi się zbyt ludzki, zbyt słaby, abym mogła mu kiedykolwiek zaufać, więc tylko pogłaskałam go po płowej czuprynie, ale tak, jak głaszcze się porzuconego kociaka, ostrożnie, w obawie, że podrapie, a potem odeszłam usprawiedliwiona, bo nie sposób przecież przygarnąć wszystkich. *** Drogi przyjacielu, nie będziesz ze mnie zadowolony. Zdradziłam jedną z naszych podstawowych zasad - jeżeli na czymś ci zależy, zrób wszystko, aby to osiągnąć i utrzymać. Zdobycie czyjegoś zaufania jest bardzo trudnym zadaniem, o wiele trudniejszym niż wdrapanie się na górski szczyt. Wspinam się już od kilku godzin, jestem zmęczona i spragniona, czuję spływający po plecach pot, ale uparcie wędruję dalej, coraz wyżej i wyżej, ku wierzchołkom świerków, do światła, wiatru, cudownych widoków... i nagle, kiedy do szczytu mam zaledwie kilka metrów, zatrzymuję się i spoglądając z żalem na majaczącą wśród drzew biel nagich skał, postanawiam zawrócić. Poddaję się zwątpieniu, jakby ktoś potajemnie pozbawił mnie sił i wiary, że osiągnięcie celu jest możliwe. Przyjacielu, dziś moje serce skurczyło się - malutki orzech laskowy w skorupce. W Sarniej Dolinie jesień.

jedyny towarzysz w tej chwili; piękna metafora!

Zacznijmy może od małej korekty tekstu. Proponuję po skrócie kropkę. Przed "żebym" i "kiedy" przecinek. A może przed "czyli" przecinek, potraktować całość jako jedno zdanie? Proponuję "mogłaby". Przed "gdy" przecinek. W tym zdaniu coś nie gra. Wiem, co chciałeś wyrazić, ale na pewno nie powinieneś w ten sposób tego wyrażać. Może np. Ryzyko było naszych chlebem powszednim. Ryzykowałem wiele. Trzeba by zadbać o to zdanie: w wyrazie "współprace" dopisać ogonek, żeby było "ę"; przed "przypominając" postawić przecinek. Musisz to zdanie przeredagować, np. ... czułem się niesamowicie, wspominając naszą kilumiesięczną współpracę... Gaźnik, tekst wymaga korekty. Podoba mi się pomysł, aby jego bohaterką uczynić lokomotywę. Ukazany tutaj związek człowieka z maszyną działa na plus tego utworu.

Pomysł na opowiadanie jest, ale warto popracować nad "literackością" przekazu. Pozdrawiam :)

"Ekspres do kawy" - "Przyjacielu" fr.2 Drogi przyjacielu, dziś byłam daleko. Zawędrowałam dalej niż kiedykolwiek - na skraj znanego mi świata. Postanowiłam opuścić Sarnią Dolinę raz na zawsze. Tak, opuścić! Nie wracać tu nigdy więcej! Wymazać to miejsce z pamięci i ze snów! Wreszcie znaleźć swój kąt wśród ludzi, wrócić do stada, stać się jego częścią i biec razem z nim, pędzić! Dokąd? Wiesz dokąd... Tak wiele razy wspólnie próbowaliśmy odwrócić nieuniknione. Bezskutecznie... Odchodząc, nie spakowałam żadnej walizki, nie zabrałam żadnej rzeczy, która byłaby dla mnie pamiątką, wszystkie książki zostały na półce, kamyki, szyszki i szkiełka na dnie szuflady. Zrzuciłam skrzydła i ułożyłam je ostrożnie na łóżku. Nie będą mi już potrzebne, pomyślałam, zatrzaskując za sobą drzwi. Nie pożegnałam się z Duchami. Odeszłam bez słowa. Nawet nie zapłakałam, widząc, jak stoją na werandzie z bezradnie opuszczonymi rękami. Bóg ich pocieszy... Po prostu poszłam przed siebie, nie oglądając się, nie żałując niczego, aż ucichł śpiew ptaków, i wtedy, w tej ciszy, wreszcie do mnie dotarło, że ty zostałeś... Nie ruszyłeś za mną. Dlaczego? *** Drogi przyjacielu, posyłam ci zapach mięty, który tak lubisz. Dziś rano zbudził mnie krzyk jakiegoś ptaka, gwałtowny i przenikliwy, pełen lęku, a potem na długo zaległa cisza. Nie mogłam już zasnąć. Przypomniał mi się nasz słowik. Znalazłeś go w ogrodzie, w malinowym chruśniaku, dosłownie. Pamiętasz? Był w kiepskiej formie, ale ty - cudotwórca leczący chromych i przywracający martwych do życia, uparłeś się i zawróciłeś go z drogi, którą powinien był podążyć. Tak długo w dłoniach tuliłeś poszarpane, stygnące ciało, aż ożyło. Po godzinie słowik otworzył oczy, po kilku dniach zaczął jeść, chodzić i trzepotać skrzydłami, a po tygodniu wypuściłeś go z klatki. Odleciał. Wszystko na pozór toczyło się po staremu - nadal mieszkał w Sarniej Dolinie i co jakiś czas odwiedzał leszczynowy zagajnik, ale już nie śpiewał, jakby tę umiejętność zgubił po drugiej stronie, na ścieżce, z której go zawróciłeś... *** Drogi przyjacielu, dziś kilka słów o miłości. Nie pisałam ci dotąd o niej, choć przecież jest najważniejsza jak ty i wszystko, co w życiu robię. Twierdzisz, że mieszka w każdym z nas, a ja ci mówię, że ona jest jak ptak - wije gniazdo tylko tam, gdzie będzie czuła się bezpieczna. Moja miłość jest piękna i bardziej rzeczywista niż cokolwiek na świecie, wierna. Powiadają, że wierny jest pies. Moja miłość więc taka jest, jak pies - gotowa umrzeć z tęsknoty. Lubi jeździć na rowerze, tak, na rowerze, małym, dziecięcym, pomalowanym na niebiesko, z gwiazdkami na ramie i siodełku, z trąbką przy kierownicy. Uwielbiam na nią wtedy patrzeć, jak śmieje się, a jej włosy falują na wietrze. Moja miłość nosi zarost i kiedy mnie całuje, potrafi dawać jednocześnie przyjemność i ból, i coś jeszcze, nieuchwytnego, czego nie umiem nazwać. Tych kilka zmarszczek, nie tylko w kącikach ust, dodaje jej uroku. Moja miłość nosi okulary i ma więcej pryszczy niż żyrafa plamek. Czasem zachowuje się jak słoń w składzie porcelany - tłucze talerze i kubki, a potem robi tę swoją minkę niewiniątka i nie sposób się na nią gniewać. Lubi spać do południa i nigdy nie wiem, czego się boi... *** Drogi przyjacielu, powiedziałeś, że nie ma śmierci, a ja, wyobraź sobie, widziałam ją dzisiaj w ogrodzie, jak beztrosko biega po trawniku, próbując złapać motyla. Nie wiem, skąd się tam wzięła, przecież zawsze zamykam furtkę na klucz. Musiała przeleźć przez płot. Nie wyglądała źle, na pewno w niczym nie przypominała groteskowego kościotrupa ze średniowiecznych obrazów. Taka zwyczajna kobieta, nie młoda i nie stara. Nie licząc przybrudzonej sukni i upstrzonej suchym zielskiem czupryny, prezentowała się całkiem ładnie. Wcale się jej nie bałam, przeciwnie - wzbudziła we mnie sympatię, zwłaszcza, gdy uśmiechnęła się, ukazując rząd równiutkich zębów, a potem usiadła przy stole i nalała sobie do filiżanki kawy, jakby robiła to co dzień. Sączyła powoli, patrząc na tańczące po płocie rudziki. Właśnie samiec kończył drugą zwrotkę serenady, przeskakując z miejsca na miejsce na swych śmiesznych, krzywych nóżkach, gdy śmierć zadrżała, ale tak, jak drży człowiek, kiedy się wzruszy albo czuje bezradny... *** Drogi przyjacielu, gdyby nie twoja cicha obecność, ta jakże rzadka umiejętność wsłuchiwania się w drugiego człowieka, może już nie byłoby mnie tutaj, może dawno rozpadłabym się na drobinki jak kłos na ziarna i pofrunęła w brzuchu jakiegoś ptaka nad łąki, te obiecane pastwiska, pełne zapachu ziół, gdzie brzmienie ciszy jest niczym woda z listkiem mięty - orzeźwia i koi.

Eber, dziękuję za opinię. Wstawię więc kolejne fragmenty.

Dziękuję za komentarz. Ten fragment tekstu nie należy do nowości, obecnie piszę jego 56 fragment. Jestem tutaj nowa, chciałam więc od czegoś zacząć przygodę z tym portalem. Przychylam się do Twojej uwagi. Pozdrawiam :)

Drogi przyjacielu, prawie w ogóle nie piszę o tobie i może myślisz, że nie jesteś dla mnie ważny. Nie powiedziałam ani razu, że cię lubię - nie licząc tych kilku słów wysłanych w pośpiechu w smsie - nie powiedziałam ani razu, a przecież... przecież w każdym poradniku piszą, aby robić to przynajmniej raz dziennie, na przykład rano przy śniadaniu, kiedy kawa pachnie, albo w południe, gdy najjaśniej i wszystko wokół brzęczy, żyje, lub wieczorem na dobranoc, żeby smacznie ci się spało. Ciągle zapominam o tym. Od dzisiaj będzie inaczej, zawiązałam na sznurówce supełek i pamiętam, niech tylko mgła nieco opadnie, niech wyjdzie słońce i zrobi się cieplej. Mam takie zimne ręce... *** Drogi przyjacielu, dzisiaj wstałam bardzo wcześnie i postanowiłam posprzątać swój świat - ostatnio straszny w nim bałagan. Nic nie chce być na swoim miejscu. Jak zawsze, prawda? Nie wiedziałam, od czego zacząć te porządki, więc usiadłam na werandzie z książką, tą od ciebie, otuliłam się kocem, ranki są teraz chłodne, i zaczęłam czytać. Książka opowiada o miłości, przyjaźni i cierpieniu, czyli o tym, co ważne, i o czym ludzie nie potrafią rozmawiać na co dzień. Ja coraz częściej myślę o śmierci. Proszę, nie miej mi tego za złe. Kiedy przyjedziesz, napijemy się kawy i porozmawiamy o życiu. Obiecuję. Posłuchamy też świerszcza, który schronił się przed chłodem w szparze między belkami. Można powiedzieć, że mieszkamy teraz razem w tej mojej samotni. Dobry z niego grajek. Uczciwie pracuje na okruszek chleba - przyjaciel. W Sarniej Dolinie od kilku dni pada deszcz. *** Drogi przyjacielu, myśl o mnie czasem... Nadeszły wakacje i tak jak prosiłeś, więcej teraz spaceruję po okolicy. Dziś zapędziłam się naprawdę daleko, dotarłam aż do sklepu, w którym sprzedaje się myśli, takie zwyczajne, człowiecze. Nie uwierzysz, można je tam kupić na wagę jak cukierki lub mięso, na przykład dziesięć deko na spróbowanie, żeby tylko zająć czymś głowę, albo hurtem pięć, sześć, a nawet siedem kilogramów, pewnie wystarczy na całe życie, według gustu i potrzeby. Gdy tylko stanęłam przy ladzie, ekspedientka dygnęła jak uczennica na szkolnym przedstawieniu i z uśmiechem wyrecytowała, bez zająknięcia, wyraźnie akcentując każde słowo: - Bardzo proszę! Mamy dziś przecenę na myśli sekretne i brudne! Polecam również myśli beztroskie! Przy zakupie dwóch kilogramów klient otrzymuje gratis jedną myśl tęskną. Zachęcona ciepłym brzmieniem głosu sprzedawczyni zaczęłam oglądać sklepowy asortyment. Z początku nieśmiało zerkałam na półki, do szklanych gablot zamkniętych na kłódki, do ogromnych koszy wypełnionych myślami po brzegi, a potem coraz śmielej - grzebiąc w pudłach bez skrępowania, przejrzałam towar z przeceny. Dwa kilogramy beztroski plus jedna myśl tęskna. Jedna myśl tęskna... Posyłam ją tobie, kochany. W Sarniej Dolinie, kiedy noc przychodzi, pachnie maciejka. *** Drogi przyjacielu, nie wiem, od czego zacząć tę opowieść. Na zewnątrz wszystko tonie we mgle. Zdaje się być inne niż zawsze, obce. O poranku wybrałam się na spacer. Jak wiesz, robię to teraz co dzień. Postanowiłam nie budzić naszej przyjaźni. Kiedy śpi wtulona w pościel, wygląda tak ładnie, jak dziecko - słodko i niewinnie. Nie budziłam jej... Niech jeszcze sobie pośpi, pomyślałam, powoli tonąc we mgle. Było mi dobrze. Po raz pierwszy od wielu dni czułam spokój. Nie minęło kilka chwil, a przyjaźń przybiegła moim tropem, tą samą ścieżką, którą chodzą jednorożce do rzeki, przybiegła jak wierne psisko, wystraszona, cała zziajana, pokaleczona przez pędy jeżyn, nieumyta i rozczochrana, z kosmykami suchych traw we włosach. Może się zlękła, że odeszłam na zawsze? Teraz leży obok mnie na tapczanie i drży. Staram się ją uspokoić - głaszczę po włosach i śpiewam jej ulubioną piosenkę. Ma zamknięte oczy... Udała nam się ta przyjaźń, mój drogi, udała się bardziej niż cokolwiek innego. *** Drogi przyjacielu, dziś potrzebuję cię bardziej niż zwykle. Ostatnio moje ciało zachowuje się dziwnie, niezrozumiale. Może to kwestia wieku? Wreszcie dojrzało do tego, żeby być asertywne - z odwagą mówi "nie". Wierz mi, korzysta z tego przywileju w nadmiarze, kiedy tylko chce, o każdej porze dnia, a szczególnie rano, właśnie wtedy, gdy powinno być posłuszne w stu procentach. Dziś na przykład nie chciało wstać z łóżka. Otulone szczelnie kołdrą gapiło się w sufit, jakby ktoś zapisał tam coś ważnego, kto wie, może najważniejszego, jakąś wielką tajemnicę, na odczytanie której warto poświęcić życie. Na zewnątrz wszystko rozkwita, pulsuje gamą barw, zapachów i dźwięków.