[W zaczarowaniu]

O nagły poryw serca

Proszę Wszechświecie

Uścisk ramion silnych

Bicie serca szybsze

I abym przeglądać się mogła

W oczach radosnych

 

O zamigotanie, rozbłyśnięcie,

Przyspieszenie, wzruszenie

O przypływ tkliwości nagły

 

O wzniesienie, potrząśnięcie

O ust pojednanie, splecenie ciał

I aby czas się zatrzymał

W zaczarowaniu

 

I ciepło nie rozpływało się już w przemijaniu...

[Pocą mi się oczy ostatnio]

Pocą mi się oczy ostatnio

Od ostatnich kilku lat

Praca rytm życia wyznacza

I tylko niekiedy trzeba

Wydmuchać nos

I przełknąć ślinę

 

Strąciwszy krople potu z oczu

Opieram się o ścianę

Wzrokiem obrzucam laptop nieszczęsny

Zawieszam się

I znowu pocą mi się oczy

[Na białym pagórku]

@[email protected] Dziękuję za miły komentarz. Życzę również zdrowych i pogodnych Świąt :)

[Na białym pagórku]

Zabrzęczała trawa

na białym pagórku

namiętnego pocałunku.

Rozkosz przywarła do ust,

niecierpliwa dłoń osunęła się

strąciwszy krople potu

oplotła wątłą talię.

Schronienie dała

czerwień warg.

[Szaleńcy]

W świetle poezji rodzą się szaleńcy

Zapalają fajkę

Gaszą światło

W pustej siedzą wannie

Niewzruszeni

 

Odebrała moc im sowa

Frunąc nisko nad krawędzią

Drzwi zamknęły się z łoskotem

Nie otwarłszy się w ogóle 

 

Każdy wieczór ma niestrawność

Brzoza była kiedyś piękna

Lecz niewdzięczność okazała 

Listkom swoim

 

Rozdarty kawałek żłobu

Plama purpurowa

Jeden wianek to za mało

By wykąpać się w Twoich myślach

 

Posrebrzała tajemnica

W tan ruszyła

Pszczoła niema nawiedziła

Zeschły żonkil

 

[Żółwia śmierć]

Na dnie czeluści moje serce splątane

umiera śmiercią powolną,

żółwią, rzec można.

 

Losie spragniony

czułości kwiatu,

błysku mądrego oka

i tej brwi, którą tak urzekająco unosisz.

Kąciki ust Twoich w uśmiechu

rozdają całą radość,

jaką potrafię sobie wyobrazić.

 

A gdy zmęczenie mnie zmorzy,

przycisnę głowę do poduszki

i pomyślę o słonecznym dniu,

w którym ciepło nie rozpływa się już

w przemijaniu.

[Jeść łyżkami]

Byłeś tak urzekający,

chciałam,

chciałabym Cię jeść łyżkami,

te spojrzenie,

pierwszy zapach,

zakręciło mi się w głowie.

 

Chciałam,

chciałabym Cię jeść łyżkami.

[Czerwona róża]

Wiersz powstał już dosyć dawno temu. Pisałam go jako nastolatka :) Odnośnie skróconych form zaimków, nie miałam na celu stworzenie sztucznego patosu. Chodziło o zachowanie rytmu, ponieważ wiersz ten jest w rzeczywistości piosenką.

[Czerwona róża]

Po lesie ciemnym wciąż kroczę

Tak ciężko jest mi i źle

Kolana w błocie me moczę

Więc proszę

Pokochaj mnie

 

Bo miłość to czerwona róża

Swym pięknem zachwyca świat

Lecz ilość kolców za duża

Więc miłość to wielki kat

 

Miłości, czemuś okrutna?

Choć nic nie jest piękne jak Ty

Twa droga dla mnie za trudna

Więc pozwól choć lekko śnić

 

Bo miłość to czerwona róża

Swym pięknem zachwyca świat

Lecz ilość kolców za duża

Więc miłość to wielki kat

 

Ścieżki nierówne i kręte

Otacza je gęsty bór

Me serce z bólu jest zgięte

Nie widzi słońca zza chmur

 

Bo miłość to czerwona róża

Swym pięknem zachwyca świat

Lecz ilość kolców za duża

Więc miłość to wielki kat

[Smutno mi, Boże]

Smutno mi, Boże,

kiedy ranne wstają zorze,

w łożu leżę mym w pokorze,

gdy się gniewa na mnie morze,

smutno mi, Boże.

 

Smutno mi, Boże,

gdy szyderców patrzą loże

kwiaty więdną na ugorze,

gdy mnie rani ten, kto może,

smutno mi, Boże.

 

Smutno mi, Boże,

gdy nie lepiej jest, lecz gorzej,

gdy w mym sercu zadrę noszę,

nie dostaję, a wciąż proszę,

smutno mi, Boże.

 

Smutno mi, Boże,

gdy ma dusza pełna schorzeń,

żaden lek jej nie pomoże,

kiedy pęka wiary sworzeń,

smutno mi, Boże.

 

Smutno mi, Boże,

kiedy niszczę, a nie tworzę,

gdy ucieka blask w ferworze,

głową w mur biję w uporze,

smutno mi, Boże.

 

Smutno mi, Boże,

kiedy wiem, co stać się może,

gdy pogubię się w mym torze,

w serce moje wejdą noże,

smutno mi, Boże.

 

Smutno mi, Boże,

zamiast szczęścia krzywdę noszę,

oczy me ku Tobie wznoszę

I nie krzyczę już, lecz proszę.

Ach, smutno mi, Boże!

Ach, smutno mi, Boże!

 

 

 

[Z wściekłością]

Z kolan wstanę, gdy odepchniesz mnie z wściekłością

Z wściekłością wstanę

Z wściekłości wstanę

 

 

Zabiorę ze sobą kasztany, które przyniosłam Ci jesienią

Strzepię z rzęs płatki śniegu

Zabiorę bukiet kwietniowych niezapominajek

Zetrę z policzków rumieńce

Odejdę

[Tak dużo masz]

Po plaży brzegiem morza idź,

ku słońcu zwróć swą twarz

i pomyśl tak, że warto żyć,

że jednak dużo masz.

 

Niech lekki wiatr owieje Cię,

niech dotknie woda stóp,

tą słodką chwilą raduj się

i wspomnień tych nie gub.

 

Tak dużo masz,

tak dużo masz,

choć sam już nie wiesz ile,

więc wstań choć raz i podnieś wzrok

i zobacz, że aż tyle.

[Pocałunek]

Jest jedno tchnienie, co usta otwiera

Nie dając Ci jednak wytchnienia

I jedno spojrzenie nachalnie się wdziera

Kreując zuchwałe marzenia

 

Są jedne usta pijące łapczywie

Spragnione z ust Twoich wody

Dwie ręce pieszczące Twe ciało tkliwie

Dwie stykające się brody

 

Jest jeden smutek, co duszę rozbraja,

Przewierca na wylot, kaleczy piersi

Jest jedna łezka, co w oku się kaja

Spływając wypala i mierzi

[Sen o życiu]

Umieramy, by narodzić się na nowo

A może nigdy nie żyliśmy?

Może to tylko sen? Sen o życiu?

 

Pogrążamy się sami

Upijając się bólem wspomnień i urojonych wizji

Niespełnionych

Już niemożliwych do spełnienia

 

Prawda obiektywna jest tylko wymysłem

W rzeczywistości, czasem przeklętej

Przez nas samych, nie potrafiących jej wykreować

Tak, jakbyśmy tego chcieli

 

 

 

[Ucieczka]

21 godzin temu, Maria_M napisał:

 

Bardzo ciekawa propozycja :) Świetnie się to czyta :)

[Ucieczka]

Dziękuję za komentarze i uwagi. Poprawiłam nieco dwie ostatnie zwrotki, żeby zachować rytm.

[Ucieczka]

Martwa w rzece płynie woda

Gdzieś w oddali pieje kur

Kto nam siły w biedzie doda,

Gdy przygniecie życia znój?

 

Zatraciwszy się w ucieczce

Potykając się o pnie

Otuleni w zimne dreszcze

Choć na jawie, jak we śnie

 

Nie daj pomrzeć nam z tęsknoty

Nakarm nas miłością Twą

Nie bezduszne my roboty

Oblane rzęsistą łzą

 

Pragniemy wciąż mocno, bardzo

Tak dotknąć, poczuć, żyć

Chwytają szponami gardło

Gdzie przed nimi nam się skryć?

[Nocna mara]

Nocna mara zaczajona

Ukraść chce Twój żmudny sen

W kącie siedzi przykulona

Czeka, aż odejdzie dzień

 

Na Twej skroni zimny oddech

Niespokojny pot na czole

Odejdź, krzyczysz, precz ode mnie,

Nie zabieraj mnie w niewolę

 

Gaśnie lampa, gaśnie życie

Z nieba spada biały puch

Kochać chcę, choć cicho, skrycie

W martwej ciszy płonie duch

 

W swej mądrości nieodpartej

Szukając zaschniętych łez

Ile prawdy jest zawartej

W księdze życia

Bezkresnej

[Herbata]

HERBATA

Samotności, witaj,

Wróciłam,

Czekałaś na mnie?

Zrobiłaś mi już herbatę?

To miłe.

Dzień dobry, znów jesteśmy razem.

Nierozłączne.

Wiem, nie pozwolisz mi już wyjść samej.

Już jestem dla Ciebie.

Widziałaś się z Żalem?

Co mówił?

Chciał ze mną rozmawiać?

Przecież nie mamy o czym.

A Gniew? Czy On też tu był?

Był na mnie zły?

Nie chciałam, żeby tak wyszło.

Nie chciałam ranić.

Żalu, słyszysz?

Samotności, przepraszam,

Przepraszam, że chciałam odejść,

 

Ale spotkałam Nadzieję,

Powiedziała mi, że widziała Miłość,

Spotkałam ją, czułam,

Uwiodła spojrzeniem, obudziła zmysły, opętała umysł,

odeszła,

Bez słowa wyjaśnienia.

Nie chciała wypić ze mną kolejnej kawy,

Dlatego jestem Samotności,

Znów jesteśmy razem.