[*]

Nienawidzę bezustannej wokół mnie ciszy

Rozczarowań chmura nade mną wciąż wisi 

Krzyki i wrzaski nie odejdą w zapomnienie

Gdyż ich dotyk był zbyt nadgorliwy 

 

Z nadzieją na promyk nadziei  oczekuję jutra 

Ze smutkiem stwierdzam, że jestem zbyt krucha

I wciąż ogranicza mnie drzazga w sercu 

Bo jak można zrobić takie rzeczy własnemu dziecku

[*]

Gdybym zniknęła z dnia na dzień 
Nikt nie zauważyłby mojej nieobecności 
Jestem jak piasek na wietrze
A nie wiem, kiedy nadejdzie podmuch 

Co jeśli nie dam rady 
Dalej walczyć sama ze sobą 
Udawać chociaż odrobinkę optymizmu 
Uśmiechać się, a krzycząc w myślach cały czas 

Coraz mniej mam sił 
Coraz mniej uśmiechów 
Coraz mnie chęci 
Coraz mniej oddechu 

A jeśli zauważysz ze zniknę wybacz mi to
Nawet gdy się nie pożegnam się z Tobą 
Pożegnaj się ze mną, proszę 
I uśmiechnij po raz ostatni 

Wybacz mi przegrana walkę 
Która toczę zbyt długo 
Zbyt bardzo boli mnie ma dusza
Zbyt długo boli mnie wszystko

[*Brak tytułu*]

Pragnę Twojego dotyku tak jak kwiat potrzebuje słońca.

Potrzebuje Twojego uśmiechu, który raduje bez końca.

Cieszą mnie gęsty, szczególnie te minimalistyczne,

One docierają do serca, są takie drastyczne.

 

Gdy mówisz do mnie, wtedy czuję dreszcze,

Chcę błagać o więcej, krzyczeć "jeszcze".

Widzisz to, wiesz jak na Ciebie reaguję.

Uczucie głębokie, a ja je ignoruję.

 

Martwię się, martwię o to co czuję,

Czy może jednak się nie oszukuję

I tym duszę swą truję,

Potem jej nie uratuję.