Martin-Art

wszystko tak samojak w ostatni wieczórchciałbyś odejśćspakować walizkę ciężkiego życiamoże odpocząć w pustelni Brata Albertaw pociągu przespaćkilka ostatnich stacjipogadać z człowiekiemktóry nie rzuci kamieniemprzyjść w to samo miejscea potemzapłakaćtylko w wierszu...

nie przyniosłem niczego z tego latazaczytany Tobąszukam innego siebiebyle nie przegapićnieznane drogiz fotografii

północ nad ranem zderzamy się z humorami jesieni na nowo uczymy się mówić trochę niewyraźnie w przerwie na kawę próbujemy zaprzyjaźnić się z lękiem zmarnować kilka wspomnień północ nad ranem czuję jak chowamy się w zapomnienie głośny gwar poranka zaczyna płakać rozczarowane sny wyczekują w kolejce do apteki po złoty środek nie odmierzania czasu północ nad ranem...