[deja vu]

jedno słowo, a ile znaczenia dla mnie ma! ujmujący wiersz, pozdrawiam.

11 minut temu, Stary_Kredens napisał:

inaczej

 

[sen o jawie]

Obudziłam się ze zdartym łokciem 

Krew wolniutko spłynęła

Zbadawszy szczegóły lewego ramienia 

Zaschnęła tuż nad dłonią 

Zostawiając kruchą smugę 

 

A śniłeś mi się dzisiaj 

Byłam na placu wielkim 

Wokół gwaru i jasnych świateł 

Które dziko rozpraszając mrok 

Wcale go nie odgoniły 

 

I stałeś tam 

Gdzieś na drugim końcu 

Za światłami i 

minąłeś gwar 

i chaos 

i szum brzmiący jak codzienność 

Jak to zwykle potrafiłeś robić 

 

Wiem to jedno że 

Szłam do twoich ramion 

A gdy się zbliżyłam nie mogłam unieść dłoni 

Byś mnie obdarzył objęciem 

bezwładna nie chciała się słuchać 

Palce opadały lekko za każdą próbą 

 

Brakło jej sił 

By złapać koniec twoich rąk

Strużka krwi wysiłku spływała wolno gdzieś przed dłonią 

 

I to tylko przeniesie się na jawę 

Ta krew ta pustka i bezdotyk 

 

wszystko byłoby w porządku 

Normalnie 

Już tak miałam po śnie 

Jednak już nie brakuje sił 

 

Tylko rozumu brakuje 

By złapać koniec 

By spróbować go ogarnąć 

Wtulić w ramiona 

i oswoić ostatatecznie 

Raz na zawsze

[ZAKOCHAŁAM SIĘ INTERNETOWO]

1 minutę temu, Gaźnik napisał:

Nie chcę się z Panią spierać, też po prostu przedstawiłem swoje zdanie :) Tak czy inaczej, w internecie czy nie każdemu życzę by odnalazł swoją bratnią duszę :) Pozdrawiam

oh, jaka ze mnie Pani! no błagam! 

nie chciałam, żeby to tak wybrzmiało z pretensją, jak ostatecznie wyszło... szanuję i zgadzam się z podejściem. pozdrowionka :)

[ZAKOCHAŁAM SIĘ INTERNETOWO]

Ja prezentuję jedynie swoje podejście! W moim życiu nie byłoby szansy na zaistnienie uczucia poprzez internet, po prostu sobie tego nie wyobrażam. Takie rzeczy to chyba nie na mój typ wrażliwości. 

[W dupę jeża czemu]

eh, pomyłka - "w dupę jeża czemu" miałam na myśli oczywiście. :)

 

[W dupę jeża czemu]

Panie Waldemarze, cudowne. Kocham Pana za ten wiersz, a "czemu w dupę jeża" to od dziś moje ulubione powiedzenie. Pozdrawiam z całego serca! 

[Lądowanie nad rzeką Kebar]

bardzo podoba mi się plastyczność opisu i jego wyrazistość :) świetnie Ci to wyszło.

[może]

a może ktoś myśli o tobie

chodzi krąży błądzi szuka

i nocami w okno stuka

sen mu spędzasz z powiek 

 

może jesteś w tym poranku

gdy po nocy nieprzespanej 

po szukaniu ukochanej 

on kawę pije na ganku

 

może w południu deszczowym

kiedy dni się stają krótkie 

a on w parku pije wódkę 

na liści tle kolorowym

 

może jesteś może byłaś 

nadal chodzi nadal szuka 

nadal w okno nocą stuka 

myśli gdzie też się zgubiłaś 

 

 

aż nagle jakoś mniej smutno 

jakby obojętnie bardziej 

w sercu w oczach znacznie puściej 

i zasnąć nocą już nie trudno 

 

 

 

 

 

 

 

[nie wiadomo]

Bardzo dziękuję Deonix, wezmę pod uwagę Twoje słowa przy następnym utworze...

[—— TO]

8 godzin temu, MaksMara napisał:

Jeżeli miłość przynosi smutki, niedomówienia to nie jest prawdziwa i szczera. Dałam serce za Twój stan emocjonalny, który wyraźnie widać w wierszu, natomiast sam wiersz należałoby usystematyzować. Z drugiej strony nie dziwię się, że jest odrobinę poplątany, myślę źe Ty sama nie wiesz, co się dzieje w tej „niby” miłosnej relacji. 

Tak, w zamyśle miał być chaotyczny i wyszło chyba ani w tę stronę, ani w drugą. To jeden z moich pierwszych w życiu(!) i zgadzam się, że wymaga dopracowania. Pozdrawiam:) i dzięki za miłe słowa i rady i cieszę się, że choć jedna osoba odebrała moją myśl tak, jak chciałam. 

[—— TO]

3 godziny temu, Annie_M napisał:

Hmm, jak dla mnie trochę za dużo dokładnych rymów - takich mało wyszukanych.

słów - głów, lubisz- gubisz.

Inwersje, które służą tylko rymowi.

W wieży to siedziała zawsze raczej królewna, albo czarownica :)

No i jakie sedno?

No i ruiny się chyba nie tworzy.:)

Ogólnie jest jakaś myśl do przekazania ale może lepszy by był wiersz biały, albo wolny?

Pozdr.

 

Zgadzam się z Twoimi uwagami, wiersz został utworzony pod wpływem chwili, a teraz widzę, że powinnam nad nim dłużej popracować. Pozdrawiam

[ZAKOCHAŁAM SIĘ INTERNETOWO]

Droga warszawianko, konstrukcja Twojego utworu jest według mnie bardzo ciekawa, ale szczerze przyznać muszę, że sam temat do mnie nie trafia. Brzmi jakoś lekko i wręcz surrealistycznie - przynajmniej dla mnie. Nie wyobrażam sobie tak intensywnch odczuć za pośrednictwem internetu i komputera, jakoś mi to po prostu się nie zgrywa. Ale od strony języka i stylu - chapeau bas. Bardzo przyjemna rytmika, wiersz jest płynny i melodyjny.

[—— TO]

 

młodość naprawdę jest niezwyczajna 

aby rozganiać jakiekolwiek smutki 

wiemy wszyscy że to czas intensywny 

nawet mimo tego że jest krótki 

 

i choćbym zmarszczek nie miała 

i ze szronu korony na głowie 

składam się z westchnień cała 

z krótkich momentów

z płaczących powiek

 

 

[—— TO]

boję się twych słów,

że milczenie lubisz 

znad naszych porannych głów 

znaczenia senne gubisz 

 

nie wiem co cię zasmuci 

i nie wiem co cię wzruszy 

czy kiedyś do mnie wróci 

ten sekret twojej duszy 

 

znałam go na starcie

lub pozory to były 

dziś stoję sama na warcie 

by nasze wspomnienia żyły 

 

i nie wiem czy ci zależy 

czy jest ci wszystko jedno 

siedzisz sam w wielkiej wieży 

mnie zostawiając sedno

 

wróć z tej dalekiej krainy 

brak mi ciebie starego 

tworzysz z tego ruiny 

a było to coś pięknego 

 

 

 

 

 

[ktoś pamięta]

Jestem pod wrażeniem, i nie wiem, czy to przez swój aktualny stan emocjonalny czy przez to co Pan chciał przekazać, ale dla mnie bije z tego wiersza niepokonany żal. 

 

[nie wiadomo]

Czy spotkam jeszcze kiedyś 

taki kolor, żeby go tak czuć 

i kochać 

Czy spotkam taką dobroć 

Co nie da się ukryć 

Czy odeszła na zawsze ta dłoń pracowita 

Co mnie w deszczu chwytała mocno 

i ocierała twarz 

 

Skąd wiedział ten piękny umysł 

Że łza na była kroplą deszczu 

Który brał wszystko 

Wszystko szare 

a ta szarość na bruk spływała 

Skąd wiedziały buty długo świat oglądające 

Kiedy zostać a kiedy odejść 

 

Ile tych godzin na słońcu i deszczu 

Ile zachodów, które chwytaliśmy 

Ile słów potrzebnych a ile zbędnych 

Ile wspólnych myśli 

 

Nie wiadomo 

 

I ostatnie tylko spotkanie błękitu 

Raz dobroć się ukryła 

Dłoń w kieszeni 

Kilka łez z deszczem pomylonych 

Buty nie wiedziały że teraz trzeba zostać najbardziej 

więc odeszły 

 

I nie wiadomo po co 

Całość wrażeń podzielona na dwie części 

 

Szarość raz ostatni nie spłynęła 

Została w środku gdzieś 

ukryta 

 

Czekając na błękit