[Katedra]

Życie jak katedra zimna, szeroka,

Kto ją zbudował tak piękną dla oka,

Te ściany z betonu szarego odlane,

A na nich wspomnienia odmalowane,

Tych ludzi co w życiu poznałem wielu,

I złych już dawno schowałem w cieniu.

Ci dobrzy farbą mych myśli stworzeni,

Będą w katedrze przez dlugie wieki.

Lecz kilka osób sztuką inną stworzona,

A pamięć o nich nie będzie mierzona.

Dłutem miłości na ścianie rzeźbieni,

I oczy stworzone z drogich kamieni.

Oni w katedrze zostaną do końca,

Gdy już ostatni zachód zastanie słońca.

[Upadły Anioł]

 Niebo rozpruwa skrzydłami swymi,

I wznosi się uderzeniami równymi,

Tnie powietrze czarnymi piórami,

I ściga się z życia błyskawicami.

W ręku dzierży miecz przeznaczenia

Wydarty prosto z Hadesu podziemia,

Szybuje w niebiosach tak całe lata,

I nie chce lądować do tego świata,

 

Wtem coś uwagę jego zwróciło,

I kierunek lotu tego zmieniło,

Góra pyłu pośrodku niczego,

Wydała się dziwna dla oczu jego,

Skrzydła czarne jak sadza z komina,

Składa i w dół pikować zaczyna,

Ciągnie się za nim ognista łuna,

Gdy w ziemię uderza z siłą pioruna,

 

I z kolan powstaje tak niewzruszony,

Z twarzy odgarnia kręcone włosy,

Przeznaczenia miecz unosła w górę,

I wbija go w szarego pyłu chmurę,

Wtem się rozległy krzyki ogniste,

Bo co tam było dziwne zaiste,

Feniksa popioły ruszyła z grobu,

I zmartwychwstał on z życia pożogu.