Poetemaudit

Samotny Jak list w butelce dryfujący na tafli błękitnego oceanu Jak drzewo bez liści posród setek krzewów Jak najpiękniejsza róża z ogrodu babci otoczona przez chwasty Jak pierwszy siwy włos na głowie bezczelnego młodzieńca Jak biedna mucha która dała złapać się w sieć Tak ja - człowiek Wszedłem w twoją pułapkę I zostałem Samotny Pośród setek ludzi.

Wziąłem karabin do ręki Wsłuchując się w swoją duszę Martwych ludzi słyszałem jęki Widziałem tych ludzi katusze Dzisiaj po twojej śmierci Katusze cierpię za ciebie Myślałem, że dozyjesz stuleci A płaczę na twoim pogrzebie Jak mam się podnieść po tobie Przecież dzięki tobie się podniosłem Mam ogromny mętlik w głowie Znów się gubię pod spalonym mostem

Do mnie. Masz rację, to trochę niesprecyzowane.

Kolejny raz. Niewinnie zaczarowany jej blaskiem Kiedy tylko spojrzałem w jej oczy, Ktore ktore błyszczą niczym lazurowy ocean łez. Kolejny raz. Zaczarowany jej blaskiem, Kiedy tylko położyłem głowę na jej ramionach, Które były moimi ulubionymi spośród wszystkich. Kolejny raz Poczułem się potrzebny, Jakbym był kims więcej niż tylko człowiekiem, A jej uśmiech był inny niż wszystkie uśmiechy, Ponieważ to w nim zawarła tajemnice wszechświata. Pierwszy raz. Nie wiedziałem co począć kiedy się dosiadłas, Bo aura twoja biła we wszystkie strony świata, Ale dusza była spokojna, Tak jak niespokojne jest bicie serca mego kiedy jesteś obok.