[Postmodernizm -- Ikar]

Postmodernizm — Ikar

 

skóra zmęczonych dłoni pęka

uderzając w kamienne ściany

nasiąka ich niemyślącym uporem

 

woda spływa po niszczejących głazach

dzieli się na strumyki błyszczące bezgłośnie

 

serce bije mocno

żebra drżą

Ikar poczuł że nadchodzi przypływ

 

brudne powieki podniosły się ciężko

odsłaniając zamarznięte oczy

by mogły uderzyć w niebo

swoim bezmiernie ludzkim pragnieniem

 

pióra liżą poranioną skórę

słodkie białe języki

szepcą o wolności do wycieńczonych myśli

 

wszystko gotowe?

lecimy

 

fale rozpadają się na błyszczący pył

osadzający się na twarzy

mieszający się z brudem i potem

 

Ikar leci

nawet szybciej niż we śnie

czuje wiatr

i całość świata

 

tnie zawilgłą przestrzeń

oczami zachłannymi całym przyrodzonym nam głodem

szuka słońca

chce czegoś jeszcze

 

wyżej

napięcie mięśni

kości

myśli

wiążą się w pragnieniu

 

jeszcze bliżej

mieć całe światło nieba na swoim policzku

 

co się stało?

zwalnia

strach zaskrzypiał w ruchach

nie może lecieć wyżej

coś nie pozwala już roztopić myśli w tym pragnieniu

 

świadomość

wysyca tkankę jego myśli

 

Ikar postmodernizmu

wie jak to się skończy

skóra rozpadnie się od uderzeń promieni

a wosk spłynie do zbyt zachłannych oczu

 

więc leci nisko

cierpi

znosząc tętniące pragnienie

 

ale może zobaczy Ateny

[Światy]

napięte nici dłoni na śliskich kamieniach

krawędzie stóp tracą oparcie na piasku

zimne i gładkie skały uderzają w pierś

 

giętkie włókna prostują się

owijając kości

by stanąć na szczycie

 

oddech wypływa z ust

i spada z gór wraz z wiatrem

krew ogrzewa czoło przebijające się przez wiatr

 

mgła podniosła się z pól

otacza zaciśnięte pięści

wypełniając ich szczeliny

 

dłonie otwierają się wolno

by dotknąć mokrych gładkich skał

 

mgła wypełnia nozdrza

i wpada do piersi

 

oczy błysnęły srebrem

podnosząc się

by ją przebić

 

moje spojrzenie jest bystre

przecina mgłę

 

widzę daleko poza widnokręgiem

 

są gdzieś przede mną

pragnę je odnaleźć

 

klęcząc na skałach

czuję oddech nienazwanych światów

[Następny oddech]

 

wiem że chcesz

 

czuję to w twoim pocie

śmierdzącym wszystkimi przeżytymi łapczywie dniami

Pragnienie szepce do mnie przez ciepło twojego ciała

 

możesz

i wiesz o tym

 

możesz wziąć ten oddech

chodny i słodki

złapać do piersi to co chcesz

 

ja ci nie bronię

poczuj to na suchych wargach

następnych kilkanaście sekund wszechrzeczy

 

po to właśnie oddychasz

wiesz że tylko to się liczy

pamiętasz przecież tę chłodną słodycz

 

chcesz jej?

możesz ją mieć

 

nie chcę nic w zamian za ten grzech

 

bez urazy

ale twoja dusza niezbyt mnie interesuje

mam ciekawsze rzeczy do roboty

 

ty czuj

żyj i pragnij

 

ja chętnie popatrzę

jestem diabłem

a diabły mogą ci w tym tylko pomóc

[Twarze]

widziałem twarze jak samotne głazy

ze skóra stwardniałą i wyblakłą

startą od przedzierania się przez wietrzną bezgranicę

 

spojrzenia cierpliwych oczu

rozpuszczają się w dalekim wrzącym widnokręgu

 

mimo to

stoją

 

niemi świadkowie nieskończoności stepów

czy tylko ja znam dźwięk waszych niewzruszonych myśli?

 

przy głazie przystanął Mongoł

jego koń płonie

kopyta dźwięczą

uderzając

przez taflę ziemi przechodzą kręgi

głęboko

aż do piekła

ale ich dźwięk zaraz rozpłynął się po wzgórzach

cichy

wobec wszechrzeczy

 

wrzący pot kapał z jego sierści

krople spadały

rozgrzewając ziemię

 

każda kość napiętych nóg

brzmiała czystym dźwiękiem stali

kiedy zerwał się do cwału

ścięgna zawyły w nieruchomym powietrzu

krew obmywała je łapczywie

coraz szybciej

 

czy jeździec znał drogę przez taflę?

nie wiem

tego mu życzę

bez niej nie przeżyje

 

ja zam twarze jak samotne głazy

ich szlak

jasnych ognisk wbitych w tkankę przestrzeni

zaginających ziemię pod swoim ciężarem

to moje wielkie szczęście

mimo że za wzgórzem są już małe

 

trawy szepczą

Ich bezmyślne słowa plotą się na wietrze

ocierają się o siebie

tworząc szum dławiący oddechy

ciągną mnie

bezcielesnym uporem

 

gdyby nie twarze

dawno bym utonął

w ich gestym złym szepcie

pozbawionym znaczeń

[Mali]

Dziękuję za opinię, cieszę się, że sprawiłem przyjemność.

[Mali]

Mali

 

kiedy byliśmy mali

ponoć bawiliśmy się skacząc po jeziorach

zimna woda opływała parujące stopy

skóra nasiąkała kryształowym zimnem

 

jeden z nas był tak silny

że wyciągał światła rozpuszczone pod powierzchnią

i skręcał z nich wianki

 

czerwone od mrozu palce wiązały warkocze

włókna miękko mruczały plotąc się ze sobą

 

potem uśmiechał się

i wkładał je nam na na głowy

korony nieznanych królestw

 

a my szliśmy dalej

przez chłodną mgłę

miękko stawiając kroki na ośnieżonych polach

 

przynajmniej tak każe pamiętać zmęczona głowa

na skroniach błyszczy tłusta nafta

 

ostatnio wątpię

czy mali chłopcy mogą zmieniać bieg promieni świetlnych

 

może zgorzkniałem

zbyt długo wdychałem oddechy ludzi

którzy tego nie potrafią

 

teraz myślę

to musiała być prawda

 

czemu?

 

bo słyszałem

że jest piękno na świecie