[Wieczorny spacer po linie]

A gdyby tak od teraz nam się plotło, 

zaplatało poza nami zwartym ściegiem. 

Gdyby myśl przyciągała ciała i obiekty,

czasoprzestrzeń zaczęła sprzyjać. 

 

 

Ach, gdyby tak zwyczajnie nam się trafiło, 

jak się trafia widok sarny z okna samochodu,

spadająca gwiazda, pięćdziesiąt złotych 

w ulubionym płaszczu z zeszłej zimy. 

 

Och, żeby tak bez tej całej  melodramy, 

wiecznych spowiedzi i na litość boską

bez cienia wątpliwości i już nie po omacku. 

Może trochę lepko, bliżej, bliżej, znów dalej. 

 

 

Może gwałtownie, bo tak się nam zdarzyło. 

Jak nie ma odwrotu od lipcowej ulewy, 

od fali co wzbiera, żeby zaraz rozbić się 

o kolejną falę w swym ikarowym locie. 

 

W sukience, bez sukienki, w zębach, 

w drżących dłoniach i w dotyku niepewnym, 

co nie może wprost uwierzyć, że trzyma 

na moment na uwięzi i pocałunkiem spływa. 

 

 

W splocie bioder niespokojne kołysanie, 

Mrużąc kocie oczy idziemy  po linie, 

Nie spoglądając w dół całuję Twoje imię, 

Wytęsknione jutro głaszcze nas o poranku. 

 

 

[Wahanie]

Witam,

wiersz faktycznie czeka na urodzenie sie dalszego ciągu, który został zasiany, ale nie do końca wykielkowal. Co rozumie pan szerzej przez pojęcie "poetyckiego odnośnika"? Zauważyłam, że lubi Pan używać zwrotu "moje gdybanie" - to trochę asekuranckie? ;) 

 

Pozdrawiam ciepło!

Okulila

[Wahanie]

Nad mą głowa zawisnął pająk złocisty

Na nici lśniącej utkanej mozolnie

w słońcu mieni się znajomo

zastygnąwszy tak staje mi się

pytaniem co spływa nieoczekiwanie

[Czego mi brak]

Witam, 

bardzo wszystkim dziękuję za tak ciepłe przyjęcie! Brak pewności siebie podpowiadał mi niechybną miażdżącą krytykę, a tu takie miłe zaskoczenie! ;) Dziękuję również za konstruktywną krytykę. Coś zawsze sprawia, że gdy zaczynam pisać, stawiam pierwsze kroki, to potem chowam się do siebie i rzucam to w kąt. Z tego powodu zawsze raczkuję. 

 

Tulę,

okulila 

:) 

[Czego mi brak]

Wojen o błahostki

powrotów nagłych

lepkich i ciepłych

 

Śmiechu z niczego

co łaskocze po szyi

niemego porozumienia

 

Rozmycia granic

wyostrzenia konturów

jasnego widzenia

 

Miękkich poduszek

z puchu wspomnień

czułego spojrzenia

 

Z Twoich ramion mocnych

wypuszczona przedwcześnie

skrzydłami trzepoczę