Markus

A my drzewa wiemy swoje Czy to stare czy to młode Ile cierpień znosić trzeba Gdy zawieją wiatry nieba. Mały wietrzyk nas orzeźwia Średni nam dodaje skrzydeł Ale gdy wiatr mocny pędzi Łamie mnóstwo w nas gałęzi. A ostatnio wichry srogie Pędzą jak szalone konie Nie wystarczą im gałęzie Pragną wyrwać nam korzenie. I choć dziarsko się bronimy Często życiem też płacimy. Hej wichury i orkany Proszę spuśćcie trochę z tonu Bo współczucia przyszła pora By do stołu siąść rokowań. Przykład dajcie ludziom wschodu I poruszcie serca Rosjan Jak szatańskim jest pomysłem Swoich braci tak mordować

Mam pytanie nie nudne W istocie nie całkiem nowe Co się stanie z tym światem Gdy minie ileś tam wiosen. Nie chodzi o mnie bynajmniej Ale o świat cały Czy zniknie? Czy pozostanie? Czy zmieni się, w jakim będzie stanie? Załóżmy, że świat będzie Jakie będą drzewa? Czy jeziora się ostaną? I czy zakwitnie morela? Czy ludzie będą ludzcy? Czy ich pochłonie pieniądz? Czy ziści się groźba wojny? Czy zatriumfuje przemoc? Czy dzieci będą niewinne - jak to bywało kiedyś Czy będzie szacunek i miłość? Czy zawiść bez reszty podzieli?