[W obłokach]

Poprawione.

[W obłokach]

Musze sie dorwac do polskiej klawiatury. Chwilowo brak dostepu.

[Nie my]

Dzięki!  Muszę się nad tym zastanowić. Być może za bardzo chciałam skondensować treść.

[W obłokach]

Miło, że masz inspirację :)

[Planeta bez starości]

Czytacz ma dzisiaj genialne pomysly :)

[W obłokach]

O, to jest pomysl :) Bo mnie pomysly opuscily, jesli chodzi o ten wiersz. Edytuje jak sie dorwe do polskiej klawiatury.

[W obłokach]

 Nie mam pomysłu. Narazie zrzucam na litentia poetica.

[Erotyk]

No, cóż. Za bardzo pompatyczne. Nienaturalnie. Cięęężki język.

[Nie my]

Jednak wiodło nami przewidzenie
i w ogrodach kolibra myśleliśmy raczej
o ścieżkach linii  po wewnętrznej stronie dłoni,
nie czując na skórze dotyku chłodnej kropli,
która uderzała w piaskowe rzeźby naszych ciał,
dlatego starzejemy się wprost do nieba,
jakby wcale nie my, nie my

[Planeta bez starości]

Chociaż początek wydał mi się nieco zbyt prostolinijny, to dwie ostatnie strofy mają w sobie coś oryginalnego, co naprawdę mi się podoba. Uważam, że warto jeszcze popracować nad pierwszą częścią wiersza, by znaleźć język nieco bardziej mięsisty. Ale dwie ostatnie strofy super. Nie wiem tylko, czy w innym szyku bym ich nie zapisała. Trochę dziwnie wygląda takie samotne się o nią na końcu wiersza.

 

[W obłokach]

No, kurczę. Przepraszam, ale naprawdę akurat ta fraza bardzo mi pasuje melodycznie.

[Olśnienie proroka]

Sen proroka dogasa,
znad ozłoconych liter księgi
podnoszą się źrenice jak lite marmury, szare
ze srebrnym proszkiem światła.
Odsłania się pszeniczna dolina
i czysta godzina wschodu przemawia
strumieniami jasności nad
kruczą barwą ziemi.

 

Tego co mu opowiedziano, nie pojął.
Pozostaje tylko obraz, nic ponad.
Jego ludzkie aorty ciepłem napełnia
odczucie zjednoczenia widzialności i czasu.
Teraz dopiero przemawia najprostszy z darów, serce:
Alhamduliallahi rabil alamin,
ar rahmani rahiim...
Stuletni, rozpoznał kim jest

[W obłokach]

56 minut temu, Oxyvia_J. napisał:

Nie, nie mówi się: "w kierunku: północ". To jest ewidentny błąd gramatyczny, wierz mi.

Czasem pisze się na drogowskazach czy w tytułach filmów: "kierunek północ", ale na pewno nie należy tak pisać w utworze literackim, a szczególnie poetyckim (chyba że mamy do czynienia z jakąś stylizacją na skrótowy język drogowskazów, tytułów, sms-ów itp.).

 

Ale gdzie indziej nikomu nie przyszło do głowy, że to błąd...

[Transformacja]

Zgrabnie napisane. Kojarzy mi się z Leśmianem, chociaż chwilami gdzieś się trudniej czyta. Ale takie jest moje pierwsze skojarzenie. To chyba dobrze?

[W obłokach]

Ponieważ się nad tym zastanawiam. To raczej jest środek literacki.

Zamiast zapisywać w kierunku:półksiężyc. Mówi się przecież często w kierunku północ, a niekoniecznie w kierunku północnym. Lub mówi się po prostu kierunek północ. To taki zabieg językowy.

 

Ale się nad tym zastanawiam, bo najważniejsze jest, jak się czyta. A to przecież Ty, kochana Oxyvia_J jesteś czytelnikiem! Dlatego - wszystko dla Ciebie. Jednak oczywiście nie rezygnując z tego, co wydaje mi się najważniejsze w wierszu.

 

Mogę się mylić, jestem bardzo początkująca. To jeden z moich pierwszych wierszy.

 

Pozdrawiam serdecznie. I jeszcze raz dzięki.

[W obłokach]

Dla wszystkich serdeczne podziekowania za komentarze, cenne.

[W obłokach]

Jak klucz ptaków odlatujących przed zimą
jest moja miłość do tego świata --
co było, nie było,
i rzeka niesie konary drzew.

 

Jedynie wzbijanie się i jego trzepot
w stronę półksiężyca

 

jak pocałunek w obłokach

[Tendu battement]

Nie słyszę już jak nawołuję moje imię -
umarłam, zanurzona w lazurowy ocean,
jestem falą, która przezroczystym skrzydłem
obmywa kamienisty brzeg zatoki Portofino
jak czysty oddech w żyłach świata,
jak tryumf tendu battement

[Malowanie]

Przyjaciele moi z metropolii,
wśród któych czuję się jak w chmurze,
nie sądźcie, że uważam was za doskonałych,
jednak to co nietrwałe budzi najwięcej czułości,
dlatego na granatowym płótnie
wymaluję was jak van Gogh gwiazdy,
albo jak Manet, w kwiecistym ogrodzie,
przyznając wam to, co jedynie naprawdę do was należne -
światłości świata, który was narodził

 

[Ciemność]

Hmm... Ciekawe! Po prostu, zarowno jesli chodzi o styl, jak i sama zawartosc, tzn. tresc, jest ciekawie. Warto przeczytac po kilkakroc. (Przepraszam za brak polskich znakow).

[Podziękowania Syna Marnotrawnego]

Widze wyraznie, co autor chcial przekazac, wiec pochwalam jak najbardziej. Jedyne czego mi brakuje, to prawdziwosc stylu. Trudno powiedizec, jaki nastroj buduje wiersz, poniewaz jakby jest w niejednej tonacji.  (Bardzo przepraszam za brak polskich znakow).

[Żeglowanie]

Nie mowie, ze to musi byc zastapione. Jestem bardzo sybiektywna przeciez, niech autor sam zastanowi sie, czy warto, chociaz osobiscie doradzam. Bo szkoda tego milegu liryzmu, naprawde. (Przepraszam za brak polskich znakow w wiadomosci).

[Tęcza]

Bardzo dziekuje za slowa uznania, ktore bardzo mnie zaskakuja i, nie powiem, sa dla mnie mile. (Przepraszam za brak polskich znakow w wiadomosci).

[Żeglowanie]

"Nie dajmy się z pokłady zmyć" nieco wybija się z liryzmu, którym przemawia wiersz. A właśnie ten liryzm jest w nim najmilszy.

[Tęcza]

 

Moje imiona odleciały wysoko,
są ptakami, które słońcu zanoszą śpiew krótkotrwały,
jak chwilę dżdżu.
Na dnie strumienia ułożyła mie cisza,
w kamiennej kołysance  trwania,
kiedy czas przestaje być liczony.
W tym cichym obmywaniu jest moja modlitwa,
jak tęcza na tle wodospadu