Łukasz_K

Piąta. Pierwszy autobus rozbudza puls w naczynkach ulic. Tymczasem rozrywam własną sieć, by do wieczora próbować nie dać złowić się w kolejną. Ustalam grymas wiary w powszedni obrządek społeczny, codzienne nabożeństwo z nieprzerwaną antyfoną gestów. Dzielę się słowem jak chlebem z nadmiarem E262, a dla zaufanych mogę nawet dokonać cudu rozmnożenia. I tylko czasem, gdy stoję w korku między Dominikańskim a Jana Pawła, znów mnie nachodzą te natrętne myśli o rybakach.