Piotr_Powązka

Znowu widzę Ciebie, kwieciem usypaną W pościeli wzorzystej, czystą, rozebraną Czekającą na odwieczne spełnienie Spełniającą me najskrytsze marzenie Te marzenia jasne, ukryte głęboko Próbuję wykopać, a one wysoko Aż pod nieba chmurą. Kiedy się tam wzbiję Zbledną i uciekną. Chyba nie przeżyję. Wybity z natłoku życia codziennego Rozdzielony z Tobą, pytam się: dlaczego Życie wciąż przynosi gorycz kwiatu róży. Z zewnątrz jest tak piękne, lecz ból jest zbyt duży. Gdy próbuję posiąść całość jej istnienia Cierń jest namacalny, a kwiat to marzenia.