Dominika_Wojciechowska

robactwo rozpaczy toczy tkankę młodości smutne myśli pożerają kolejne dni bezsilna rozbieram się do nagich emocji zjadam szarą papkę nicości czuję jak wypływa ze mnie i podtruwa ludzi dookoła szarość i bezruch wypełnia mnie po brzegi niespełnienie patrzę jak lecą ptaki chcąc zakosztować ich wolności jednak każdy zostaje na swoim miejscu robi mi się niedobrze od cholernej obserwacji skupienie ucieka świadomość to rzeka

Róża rozkwita sycąc się krwią do misji zostaliśmy wybrani będziemy zabijać torturować i plamić ekscytacja sięga zenitu gdy rozcinam syte krwią ciało twój ciemny zapach prowadzi mnie Wielka Matko Dolinami bez grzechu Rozpadlinami uśmiechu tam gdzie w słodkiej ciemności rozbłyskają dalie a korzenie wiją się wystrzelając w górę