Szary_Kwiatek

słowa, spojrzenia, dotyk, rozpuszczają się w niepamięci jak gnijące sklepienia katedr podniebień, uniesień nierzeczywistych chore myśli tęsknotą spętane noce już nikim nie jestem dla siebie rozdarłam emocje w strzępy łkań wiatr porwał wyjące chemicznym powozem do gwiazd moje uczucie bólem drżące zawsze chciałam umrzeć w gwiezdną noc sierpniową spadających łez tysiące nad moją martwą głową

tylko sumą snów jestem czyichś myśli jak ryb ławica bez własnego przeznazenia ani oblicza czyimś stopniem drabiny tłem dla zdarzeń workiem poplątanych myśli nie posiadam własnego losu tylko czyjeś inne, pomieszane dla nikogo najwazniejsza gorzkie żale rozsypane ktoś je nazwał złączył w oblicze w lustrze oglądane nieokreśloną pustkę źrennic z tego ciała wskazanych wziełam twoje uczucie za płaszcz otuliłam się zachwytem wreszcie ktoś zobaczył we mnie konkret dla mnie szukał moich oczu zawiesił na mnie westchnień tren ustanowił na sekundę panią własnego losu stworzyłeś mnie dla mnie samej odchodząc zabierz mnie jednym westchnieniem na ustach jedną łzę dla naszego zbawienia upuszczę nie wykrzekaj się mojego imienia

myśli ronić słowa przebierać sny notować modlitwy zamierać zdziwień pełnia zranieniem karmiona dusza bezużyteczna myśl poroniona

lżej na duszy gdy szaro słowa z ołówka kapią emocją drżąco pisane prawdziwa jest tylko ta kropka lub na papierze atrament reszta zwiędnie, zemrze, uleci nowym obrazem porwie oczy z nimi duszę w nowy zamęt myśli zmroczy czasu kropla serce uleczy słów niezapisanych snują się z mgły senne dzieci

wiara zsuwa mi się z każdą niedzielą mijaną jak paciorki różańca gubione przez lunatyczkę zaspaną świat najprawdziwszy od środka widzą jej oczy zamknięte uśmiecha się do serca które już nigdy nie pęknie słodkie szaleństwo nadziei brak zaklina jej miłość odrzucona to tylko głupia dziewczyna