Tekst ten, to praca na j. polski. Pewnie nie wszyscy zrozumieją wszystkie podteksty, ale mimo wszystko, chciałbym poddać się wszelkiej krytyce. Zapraszam do lektury :)
Pan Wojciech - czyli pierwszy dzień w szkole.
Dedykuję naszej ukochanej pani profesor, Annie Jurdze-Rychlińskiej.
Był to dzień pamiętny...
W uczelnianym gwarze
Pierwszego Liceum (czas jednak pokaże -
Wówczas rozmyślałem - czy decyzje dobre),
Stopę postawiłem...; Z zewnątrz, ot, dorodne
Sprawiało wrażenie - wręcz - optymistyczne.
Tłumy utwierdzały, ciągnące tak liczne,
Moje przekonanie o wielkości Szkoły.
Toż ja, Mości Bajer, do byle stodoły
Nie poszedłbym siebie przyozdabiać w wiedzę.
Śmieję się pod nosem, z nudów ptaki śledzę,
Płynące powietrzem jako ryby w wodzie,
Szukające cienia w gorącej pogodzie,
I mógłbym te ptaki bez opamiętania
Obserwować długo; Aż tu nagle...
„Kania
Łukasz” - jakaś postać rękę swoją daje.
A jako, żem Bajer i znam obyczaje,
Ściskam z majestatem kaniowską prawicę,
„Wojciech Bajer”, mówię, potrząsnął mą gicę
Tak silnie, że prawie urwał mi trzy palce.
„Aczkolwiek..” - on zaczął - (Przyklej se na pralce -
W pierwszej chwili przyszło właśnie to w mą głowę),
„... jest nas więcej z klasy, wejdźmy i gotowe”
Gwint to jasny! Przecież! Toż już się zaczęło,
Rozpoczynające nasz rok szkolny dzieło!
(Wtedy znać nie mogłem faktycznego celu
szkoły, prawie każdej - każdego liceum.
Po dwóch latach jednak, z odpowiedzialnością
Stwierdzam - w szkole średniej nie grzeszą litością).
Na salę wbiegliśmy. Salę? Wolne żarty
Przecież na tej „sali” co najwyżej w karty,
Nie w piłkę, zawody rozegrać by można.
W ewentualności zjeść świniaka z rożna.
[Dygresję tę wplotłem ja w sposób celowy
Gdyż chciałem wyjaśnić Pani zawrót głowy -
Sądzę, że istota tak w świecie obyta
Tak inteligentna i tak tekstów syta
Różnych, bo nie tylko uczniowskich wypocin,
Śmiałych komentarzy i tępych mamrocin
Na ból mój da wiarę, sięgający Rzymu -
Przykro: Nie znalazłem tu lepszego rymu.])
Trzy krótkie „Przepraszam” i siedzę na krześle.
Nuda... nuda... nuda..., może Pan Bóg ześle
Z łaski swojej wielkiej pół pustej godziny
Żeby czas przesunąć, rozweselić miny?
Bo z tego co czytam na twarzach nieznanych,
Milion już słyszały, na wskroś oklepanych,
W różnych tak gimnazjach, piosenek bez mocy:
„Ja się w szkole uczę, do nocy, do nocy,
Szkoła jest wspaniała, ja naukę kocham,
A gdy szkoły nie ma, to po nocach szlocham,
Tęsknie za nauką, bo ja kocham szkołę”
W koło, mój Macieju, w k o ł o ! Jednak wolę,
Z dwojga złego szkołę, niż o niej piosenki…
Koniec! Ćwiartka uczniów idzie do łazienki
[Bo Pani rozumie, dwie godziny stania
Narząd napędzają do moczu oddania.]
Dyrekcji głos jasny – „profesor Drzewiecka,
Proszę zabrać nowy, swój szkolny dom dziecka
I pokazać salę, która jest wam dana.”
A, że prof. Drzewiecka w szkole obeznana,
Szybkim, pewnym krokiem wzięła nas do sali.
Dziwni jacyś ludzie wokoło mnie stali,
Znałem tylko kilku, reszta nowe twarze
Do których, myślałem, nigdy nie odważę
Odezwać się słowem; Wszyscy obcy tacy,
Aż dziw rozum dławi, że moi rodacy!
Bo każdy, każdziutki, stał jakoby w dębie
Wydawać się mogło, że języka w gębie
Ani żaden nie ma; że nie zna polskiego,
A wszystko co umie, to tylko: „Ten… tego”.
Lista odczytana, wszyscy się zgłosili.
Parę jeszcze uwag, po maleńkiej chwili
Plan na dzień następny, reprymenda krótka,
Każdy może wracać do swego ogródka.
A więc wracam, wracam… od dwóch lat to samo…
Obiecuję sobie, codziennie, co rano,
Że pomimo stresu, pomimo snu w oku,
Dotrwam ja z powagą zakończenia roku.
[Pewno teraz klasa popuka się w czoło…
„Wielkie to oszustwo… Wojtek, ty pierdoło…”
Bo zgodzić się muszę i wyznam to z żalem.
Pierwszy mój dzień szkoły, związany z szpitalem.
Każdy chyba zrobi lekko kwaśną minkę…
W twoim, Bajer, wieku, chorować na świnkę?!
Wydało się trudno, jak racja to racja…
Tekst ten to maleńka jest Improwizacja.]