Powróciła na piastowską ziemię
Ojczyzna nasza to jedyna
Listopad o tym przypomina
Serca biją mocniej gdzie brzemię

Kute dawniej w łańcuchu okowach
A ci co w niewoli tyle lat byli
Na niebo patrząc od tej chwili
Inwokacji do Boga powtarzali słowa

Europa w milczeniu słuchała
Pieśni w których chwała
Ojczyzny opiewana jest wciąż od nowa
Do wszystkich domów niech powędrują

Liryki i ody na Twoją cześć
Europa też wysłucha tę pieśń
Głosami rodaków obwieszczą na świat cały
Łany zbóż się pokłonią świeży chleb podarują

A słowa hymnu zabrzmią jako pieśń chwały

Pewien dyrektor w mieście Krakowie

rządził w teatrze niczym w alkowie.

Aktorki brał na próbę

ale na swoją zgubę.

Myślał,że żadna o tym nie powie.

@Dag pozdrawiam ciebie serdecznie Dag

 

@light_2019 czasem warto jednak posłuchać

Boże
chroń mnie od przyjaciół niektórych
z wrogami poradzę sobie sam
mocą przebaczenia
nasze życie to nie są wierutne bzdury
i wielu prawdom zadawano już kłam
aż do obrzydzenia
a prawda jest tylko jedna
czy ktoś tego chce
czy nie
bo z jednego źródła pochodzi

zaś
kłamstwo wszędzie się urodzi
jak wszystko co podłe jest i złe
dlatego nie bądź tylko człowieka cieniem
podaj rękę temu, który jej nie ma
nie rzucaj w nikogo odwetu …kamieniem
by nie powtarzał wciąż się schemat
ząb za ząb oko za oko

Boże
który jesteś tak wysoko
ale naprawdę tak blisko
zakończ to smutne igrzysko
błogosław Ojczyznę miłą
aby nikt już nie powątpiewał
że nadejdzie jeszcze czas pokoju
daj nam wypić z Życia swego zdroju
by już więcej nikt nie zaśpiewał
że dobrze nie będzie
bo lepiej już było

serce dziś otworzę
i za tych co zbłądzili
ślepi jak to pisklę
co w gnieździe kwili
Ciebie poproszę

Boże

Inteligentny

Dowód

Istoty

Objawu

Tumana

A priori ...

ja lubię jesień dopóki jest złota...

dziękuję Konradzie

Na egzaminie mówi do studentki docent :
pani dzisiaj umie na pięć ale …procent

Blondynka poszła zaliczyć z Mickiewicza
teraz jej chłopak po kolokwium ją zalicza

Od nowego roku plan zajęć się nie zmienia
haratamy w gałę, w  czasie wolnym ćwiczenia

Pani wiedza jest taka wielka
jak ta mała konstrukcyjna belka

Z otrzęsin pierwszoroczniaków uczelnia słynie
prawdziwe trzęsienie po pierwszym egzaminie

Oblał u asystentów i docenta, i nadeszła pora
na spotkanie w gabinecie u pana profesora

Jaki narząd to organ miłości drogie panie ?
no, przecież serce -doktor skończył zdanie

On nie uczy się na zaliczenie i niczego nie kuje

 robi analizę kosztów i bez przerwy kalkuluje

Pierwszorzędny aktor to z niego będzie
słychać pana tylko w pierwszym rzędzie

Studenta humanisty twarz wyraźna jak u malarza
proszę pana ,każda historia zawsze się powtarza

Jesienne trawy od świtu pokryte rosą
z łez a drzewa szumią całkiem inaczej
cały teatr teraz po panu Janku płacze
kiedy wieści wraz z liśćmi się roznoszą

Ze stolicy na już niemal świat cały
tam gdzie niepoliczalne publiczności
tyle wszystkim rozdałeś swej radości
gdy nawet i smutki się z Tobą śmiały

Każde odejście tak serce ludzkie porusza
to ten czas kiedy pożegnać się pora
na zawsze zostaną role aktora
----------------------------------------------
bo nie ma już tu z nami naszego Kobusza

@Tomasz_Biela  Fakt,wiersz nie jest lekki, ale porusza ważny temat bowiem jest o mowie nienawiści.

pozdrawiam również. Autor

PS. nie wszystko czego nie rozumiemy wypada nazywać niewypałem.

Czasem trzeba się nad treścią zastanowić głębiej.

Trujesz ducha złych słów kalkomanią
i głos odbierasz nazywając gniotem
drzesz na strzępy serce z papieru
grożąc mi palcem bo inni też ganią

podcinasz skrzydła z pierwszym lotem
usypiasz wenę bez użycia eteru
nie widząc pisklęcia które płacze
rozbijasz świat marzeń gołą pięścią

ale on widzi wszystko i zawsze inaczej
nie twoją nigdy wszak będę częścią
w zaciszu marzeń to ona -myśl żywa
łączy się w cudowną jak ze snu parę

swoim dzieckiem mnie dziś nazywa
jestem dlań jak największym darem
jad oszczerstwa zdusi twoją pogardą
milczeć już nigdy nie będzie musiał

a ty i tak nie będziesz jak Leonardo
zostaw w spokoju mojego tatusia

 

 

Kiedy wraz z wiosną budziło się życie
widziałeś w oknie ptaki- wracały
do tych samych gniazd jak co roku
radośnie śpiewając na cześć słońca

Tyle pięknych słów zostało w twoim zeszycie
wokół ciebie wirował świat wspaniały
tak bardzo chciałeś powrócić z mroku
bólu i cierpienia i być z nami aż do końca

Upomniały się dobre anioły z rajskiego ogrodu
gdy ujrzałeś je sercem złożony chorobą
a potem okiem ostatni raz na bladą ścianę

Przy niej stało dziecko – to byłeś ty za młodu…
a tyle jeszcze lat przecież było przed tobą
pozostało pióro i białe kartki niezapisane

Myśli w wiersze już się nie przemienią
tylko zegar w pokoju wciąż tak samo tyka

zabrały cię dobre anioły prawie jesienią
dziś płacze bo tęskni za tobą
…
Twoja liryka

 

 

*Janusz Cygan (1957-2019) –założyciel portalu E-skwerek poetów

dziękuję Kasiu,ale do satyry muszę mieć nastrój

 

 

Jeden dyrygent spod Poronina,
kiepsko z orkiestrą sobie poczyna.
Trąby czasem słuchają,
inni gdzieś już go mają,
albowiem często pałkę przegina.


Pewien dziadyga, mieszkaniec Helu,
dostał obstrukcji wnet po kisielu.
Potem tym się dziad wyróżniał:
raz na tydzień się wypróżniał.
Baba mówiła doń : mój twardzielu.

 

 

Kiedy odlatuję bez ciebie w chmurach ginę
jak zraniony ptak przepadnę w starych drzew szumie
okręt wiary w porcie nadziei stał na cumie
usta już napojone nieśmiertelnym winem

Niewinne dusze jako zwiędłą już roślinę
chciałem ratować -kto jeszcze dziś to zrozumie
pośród milczących twarzy w szarym tłumie
to twoje skronie ozdabiam z serc wawrzynem

Moja Dafne jak Apollin niepokochany
łapię myśli ocalałe niczym motyle
do najpiękniejszej muzyki pójść z nimi w tany

I powiedzieć jak cię kocham jeszcze raz tyle
ukryty przed światem opatrzę znowu rany
wciąż mając ten sen że wróciłaś tu na chwilę

Spotkanie nad morzem

Siedzę sobie na pełnej ludzi plaży
szum morza miesza się ze strasznym gwarem
wszyscy ciągle walczą z lipcowym skwarem
co też się tutaj dzisiaj coś wydarzy ?

tak sobię marzę i leżę w grajdole
wtem patrzę a tu idzie Wacek, w szkole
do jednej chodziliśmy przecież klasy
czyżby też przyjechał tutaj na wczasy ?

brzuszek piwny mu urósł, także siwe
pierwsze włosy a dziewczę urodziwe
trzymał za rękę –co za cud blondynka
pewnie córka, grunt to własna rodzinka

tylko gdzie była ona wobec tego
czy nieopodal grajdoła mojego
gdy z tego głębokiego zamyślenia
wyrywa głos : cześć Maciek a to Renia

kopę lat kopę lat już chyba stary
czy dasz temu mój przyjacielu wiary ?
ile to będzie ? chyba ze czterdzieści
w głowie doprawdy to się nie pomieści

mówi coś teraz do swej pięknej Reni
widzisz to Maciek, prawie się nie zmienił
całe osiem lat z naszej podstawówki
na wuefie podmieniał tenisówki

a Renia patrzyła na mnie już bacznie
cała wyglądała tak bardzo smacznie
ten uśmiech delikatny kącikiem ust
i nogi do ziemi oraz super biust

ubrana w jasnoniebieskie bikini
niejeden facet pewnie aż się ślini
tak delikatnie trzymała pół ciastka
idealna cudowna osiemnastka

świetną masz córkę –Wacka pochwaliłem
gdy na moment stanęła do mnie tyłem
dobrze musi być zapewne chroniona
no co ty ? rzekł kumpel -to piąta żona

Do dziś plotkują w powiecie

jak ongiś na wyspie Krecie

dwaj panowie czuli się samotni

---

Dedal  więc poszybował  w świat

ale Ikar na ziemię spadł

nie miał niestety też… paralotni

 

 

 

Syzyf co toczył na górę głaz

tak pomyślał  o swej pracy raz

że chociaż do niej się przykłada

wielki kamień na dół wciąż spada

---

Szybko wpadł mu pomysł do głowy:

i zbudował… wyciąg linowy

 

Poeta wiersz zamieścił raz kiedyś na portalu
wnet pojawiły się głosy i komentarze

podniesione niczym w obskurnym jakimś barze
ale najczęściej w tonie fałszywego żalu

-może i by się spodobał ale …
-ja bym wyrzucił to i owo…
-a to takie niepotrzebne słowo…
-usunąć lepiej też to co dalej…

 

 

poeta nawet nie pisał też komentarza
pisanie wiersza ciągle jedynie powtarza
a krytycznych uwag nie ubywało wcale

-tak się nie pisze wiersza z sensem…
-z tymi rymami to wygląda nieładnie…
-ale o co tu chodzi kto to zgadnie...
ktoś przy okazji rzucił mięsem

 

 

 

poeta  cierpliwie napisał po raz n-ty

a wiersz się cały skurczył jak po wielkim praniu

komentarze były często już w jednym zdaniu

a on sam miał minę jakby był  z krzyża zdjęty

 

 

-po co te  inwersje i znów ten rym…

- zgłoski mi biegają jak mrówki…

-tak piszą grafomani i półgłówki…

-głupia pało nie zgodzę się z tym…

 

poeta spokojnie zareagował na to

chociaż nie mógł już napisać- słów brakowało

albowiem z jego wiersza nic nie pozostało

poza bardzo skrojonym tytułem i datą
 

 

 

Samotny jak palec szukasz miłości wszędzie
gdzie jej nigdy nie było i nie ma, wmawiając
sobie, że to jest to, a Los się uśmiechając
nawet ci nie podpowie, że znów jesteś w błędzie

Chociaż dobrze wie od siostry Fatum, co będzie
ty ranisz się zagubiony niby kochając
bo nie można bardzo kochać serca nie znając
gdy życie przemija  jak w obłąkanym pędzie

Szukasz swej miłości, kiedy się napatoczy
byle jak i byle czym koisz stare smutki
bo świat nie będzie zawsze piękny i uroczy

Potem sen nie nadchodzi, albo jest zbyt krótki
jak chorobę leczysz to, co ujrzały oczy
w kosmosie marzeń nadziei skrawek malutki

Jacek Wacek i Placek ze wsi Płoty

po wiosce się tylko wciąż wałęsali

nie mieli bowiem już nic do roboty

o niczym przy tym ciągle rozmawiali

 

Aż któregoś dnia Jacek pomysłowy

wpadł na wielki pomysł nie byle jaki

będziemy dziś na łące straszyć krowy

potem z gniazd wypłoszymy młode ptaki

 

Pieskom założymy  sznurki na pyskach

koty wrzucimy do wody gdzie stawy

barany wypuścimy na pastwiskach

gdzie kozy – ale będzie dziś  zabawy

 

Jak powiedział  tak to wszystko  zrobili

spłoszone krowy w mig się pochowały

ptaki odleciały w tej jednej chwili

zasznurowane psy już  nie szczekały

 

Mokre koty miauczały tak żałośnie

kozy i baran zaczęły się wadzić

mecząc i becząc na zmianę  donośnie

kiedy chłopcy zaczęli znów coś radzić

 

Co by jeszcze zrobić dla większej draki

zebrały się w remizie ich rodziny

niepotrzebni są nam takie głuptaki

wnet przegonili całą trójkę z gminy

 

I z miejsca gawiedź odżyła na nowo

 w gazetach pisali o ludziach z Płotów

jak żyją teraz  spokojnie i  zdrowo

bo nie ma już w tej wiosce trzech idiotów.

FAKTYCZNIE JUSTYNKO LUBIĘ NIERAZ POFILOZOFOWAĆ SOBIE W POEZJI

POZDRAWIAM

Raz piękny motyl wpadł w pajęczynę

bo nie zauważył nocą sieci
nieborak już nigdzie nie poleci
sobie przypisać może tę winę

że w pętlę śmierci tak się zamotał
a gdy pająk miał go już w przełyku
na chwilę spoczął na dzbaneczniku* ...

Różne przejawy miewa głupota

-------------------------------------------------------------------
*dzbanecznik –roślina owadożerna

pod bosymi stopami ziemia spalona
słońcem jakiego dotąd nie było
ostatnie źdźbło trawy obrócone w pył

nie ma już tej roześmianej łąki
jeszcze wczoraj była nadzieją zielona
wyschnięte skonało życia źródełko

wczoraj ptak wodę tam pił
nade mną niebo prawie przejrzyste
a pode mną niezmierzona głębia

piekła zbudowana z zawiści
i największych ludzkich grzechów
Lucyper dławi się nimi ze śmiechu

bogatemu diabeł dzieci kołysze
próchnica świat dzisiaj okrutnie toczy
już nie tylko od samego przyzębia

palcem na chmurze list piszę
nowe myśli łapię w czerwonym słońcu
o tym co może się jutro nareszcie ziści

albo przyjdzie tylko dobrym snem
obojętności obawiam się bardziej od suszy
nieznana oaza gdzieś tam może czeka

kiedy karawana w drogę wyruszy
ja wraz z nią nawet na samym jej końcu
aby odnaleźć choć jednego człowieka