Maciej_Jackiewicz

 

Poeta wiersz zamieścił raz kiedyś na portalu
wnet pojawiły się głosy i komentarze

podniesione niczym w obskurnym jakimś barze
ale najczęściej w tonie fałszywego żalu

-może i by się spodobał ale …
-ja bym wyrzucił to i owo…
-a to takie niepotrzebne słowo…
-usunąć lepiej też to co dalej…

 

 

poeta nawet nie pisał też komentarza
pisanie wiersza ciągle jedynie powtarza
a krytycznych uwag nie ubywało wcale

-tak się nie pisze wiersza z sensem…
-z tymi rymami to wygląda nieładnie…
-ale o co tu chodzi kto to zgadnie...
ktoś przy okazji rzucił mięsem

 

 

 

poeta  cierpliwie napisał po raz n-ty

a wiersz się cały skurczył jak po wielkim praniu

komentarze były często już w jednym zdaniu

a on sam miał minę jakby był  z krzyża zdjęty

 

 

-po co te  inwersje i znów ten rym…

- zgłoski mi biegają jak mrówki…

-tak piszą grafomani i półgłówki…

-głupia pało nie zgodzę się z tym…

 

poeta spokojnie zareagował na to

chociaż nie mógł już napisać- słów brakowało

albowiem z jego wiersza nic nie pozostało

poza bardzo skrojonym tytułem i datą
 

 

 

Samotny jak palec szukasz miłości wszędzie
gdzie jej nigdy nie było i nie ma, wmawiając
sobie, że to jest to, a Los się uśmiechając
nawet ci nie podpowie, że znów jesteś w błędzie

Chociaż dobrze wie od siostry Fatum, co będzie
ty ranisz się zagubiony niby kochając
bo nie można bardzo kochać serca nie znając
gdy życie przemija  jak w obłąkanym pędzie

Szukasz swej miłości, kiedy się napatoczy
byle jak i byle czym koisz stare smutki
bo świat nie będzie zawsze piękny i uroczy

Potem sen nie nadchodzi, albo jest zbyt krótki
jak chorobę leczysz to, co ujrzały oczy
w kosmosie marzeń nadziei skrawek malutki

Jacek Wacek i Placek ze wsi Płoty

po wiosce się tylko wciąż wałęsali

nie mieli bowiem już nic do roboty

o niczym przy tym ciągle rozmawiali

 

Aż któregoś dnia Jacek pomysłowy

wpadł na wielki pomysł nie byle jaki

będziemy dziś na łące straszyć krowy

potem z gniazd wypłoszymy młode ptaki

 

Pieskom założymy  sznurki na pyskach

koty wrzucimy do wody gdzie stawy

barany wypuścimy na pastwiskach

gdzie kozy – ale będzie dziś  zabawy

 

Jak powiedział  tak to wszystko  zrobili

spłoszone krowy w mig się pochowały

ptaki odleciały w tej jednej chwili

zasznurowane psy już  nie szczekały

 

Mokre koty miauczały tak żałośnie

kozy i baran zaczęły się wadzić

mecząc i becząc na zmianę  donośnie

kiedy chłopcy zaczęli znów coś radzić

 

Co by jeszcze zrobić dla większej draki

zebrały się w remizie ich rodziny

niepotrzebni są nam takie głuptaki

wnet przegonili całą trójkę z gminy

 

I z miejsca gawiedź odżyła na nowo

 w gazetach pisali o ludziach z Płotów

jak żyją teraz  spokojnie i  zdrowo

bo nie ma już w tej wiosce trzech idiotów.

FAKTYCZNIE JUSTYNKO LUBIĘ NIERAZ POFILOZOFOWAĆ SOBIE W POEZJI

POZDRAWIAM

Raz piękny motyl wpadł w pajęczynę

bo nie zauważył nocą sieci
nieborak już nigdzie nie poleci
sobie przypisać może tę winę

że w pętlę śmierci tak się zamotał
a gdy pająk miał go już w przełyku
na chwilę spoczął na dzbaneczniku* ...

Różne przejawy miewa głupota

-------------------------------------------------------------------
*dzbanecznik –roślina owadożerna

pod bosymi stopami ziemia spalona
słońcem jakiego dotąd nie było
ostatnie źdźbło trawy obrócone w pył

nie ma już tej roześmianej łąki
jeszcze wczoraj była nadzieją zielona
wyschnięte skonało życia źródełko

wczoraj ptak wodę tam pił
nade mną niebo prawie przejrzyste
a pode mną niezmierzona głębia

piekła zbudowana z zawiści
i największych ludzkich grzechów
Lucyper dławi się nimi ze śmiechu

bogatemu diabeł dzieci kołysze
próchnica świat dzisiaj okrutnie toczy
już nie tylko od samego przyzębia

palcem na chmurze list piszę
nowe myśli łapię w czerwonym słońcu
o tym co może się jutro nareszcie ziści

albo przyjdzie tylko dobrym snem
obojętności obawiam się bardziej od suszy
nieznana oaza gdzieś tam może czeka

kiedy karawana w drogę wyruszy
ja wraz z nią nawet na samym jej końcu
aby odnaleźć choć jednego człowieka

 

 

 

 

 

 

bladym jeszcze świtem

kiedy miasto śpi 

maluje piórem 

 

aby zarobić na chleb 

i zjeść go z apetytem 

od tylu dni miesięcy i lat 

 

po bochenku zostaną okruchy 

nakarmi nimi ptaki 

to jego przyjaciele 

 

niczym dobre duchy 

zanim ruszą na nieba szlaki 

podpowiedzą mu trudne słowa 

 

może i tobie szepną też 

jak całego siebie dać 

aby napisać choć jeden wiersz 

 

o rajskim ogrodzie 

z cudownym chórem 

gdzie ptaki rozmawiają z aniołami 

 

gdy serce wrażliwe przeraża 

bo nie jest z nim w zgodzie 

ten niespokojny ziemski świat 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Od farby na głowie prawie już  łyse

Zimą  obnoszą  się ze sztucznym lisem

Kilo tynku na jeszcze młodej twarzy

Miast pończoch cała seria tatuaży

 

 

Usta od szminki tak krwistoczerwone

Brwi  nad oczami kredką poczernione

W pięknym uśmiechu błyszczą już wstawione

Z cyrkonu implanty zaś  silikonem

 

 

Nęcą na pokusę w stroju bikini

Lub  w zwiewnej wzorzystej spódniczce mini

Plus torebką jak markową, prawdziwą

Ale to derma lub inne tworzywo

 

 

Długie przyklejone noszą pazury

W solariach na brąz malują swe skóry

Nasze drogie dziewczęta urokliwe

…

Dobrze

że choć serca mają prawdziwe

niezła interpretacja Natuskoo

 

pozdrawiam również duszko

twój pomysł z zakończeniem jest całkiem całkiem

Co dzień ta sama huśtawka nastrojów

świat kręci się wokół na karuzeli

wychodzisz na miasto

może właśnie dziś wreszcie coś trafisz

piłeczką w kubki na strzelnicy

 

może w prezencie od losu

otrzymasz jedną sztuczną różę

albo pluszową maskotkę

 

pędząc w wagoniku kolejki górskiej

odwiedzisz po drodze pałac strachów

gdzie wiszą na sznurkach

plastikowe szkielety

i duchy z białych prześcieradeł

 

w pracy jak zwykle diabelski młyn

jeszcze tylko automat

przy wyjściu wywróży ci przyszłość

taką samą jak wszystkim

nic ciekawego

 

powrócisz do domu z balonem

i cukrową watą na patyku

uśmiechniesz się do słońca

 

z pozoru było tak beztrosko

ale cieszysz się niczym dziecko

jeszcze muzyka w uszach ci gra

tylko wyjątkowo dzisiaj

wstęp był za darmo

W dobrym humorze coraz większa  nędza

znów  błazen przebrany w sutannę księdza

fika koziołki na zakurzonej scenie

gawiedź się bawi  bardzo szalenie

 

 klaszcze w dłonie i gwiżdże z zachwytu

poziom nienawiści sięgnął już szczytu

nie patrzysz czy po prostu tak ci wypada

 

W umysłach  obrodziła klęska nieurodzaju

zagubiony stoisz wśród obcych obyczajów

bijesz brawa kuglarzom nowej ery

bo lepsze to niż akrobaty numery

 

dziś się już nie liczy żongler z cyrkową liną

lepszy ten co wali na oślep w skeczu łaciną

czy naprawdę rozśmiesza nas degrengolada

 

Na naszych oczach ale jakby wyłupionych

kto powstrzyma tych klaunów szalonych

za biskupów przebrani jak chorzy

w Koloseum śpią dziś gladiatorzy

 

nowi sacrum nie widzą a weną antysztuka

artyści i kochani niedawno celebryci idole

dzisiaj są jak po innej życia nieznanej szkole

 

Póki masz jeszcze czas zatrzymaj się człowieku

świadku  dwudziestego pierwszego wieku

jaki przekaz zostawisz po sobie

kiedy złożysz swe ciało w grobie

 

dla swych dzieci a może i malutkiego wnuka

Lepiej,ale brakuje tego miejsca w pierwszym wersie

przykro mi ale to nie jest limeryk autorze

szczególnie

nie ten układ rymów

i liczba zgłosek w wersach

Chłopek roztropek z wioski Łany,
pił raz na umór, aż był pijany.
Na koniec wtedy padł,
i pożegnał ten świat.
W ZUS-ie wpisali : zezgonowany*.


Chłopek roztropek mieszkał pod Słupem.
Znanym był we wsi durnym przygłupem.
Raz lekarz z pogotowia,
wpisał mu procent zdrowia,
lecz dla ZUS-u był już prawie… trupem.


Chłopek roztropek gdzieś koło Wschowy,
po wypadku nie miał nóg i głowy.
W ZUS-ie więc to zbadali,
orzeczenie wydali :
Ma ręce – to do pracy, jest zdrowy.

 

 

* wpis autentyczny

mówisz
to nieprawda
że rządzili nami komuniści i agenci
esbeków też nigdy nie było
życie jakieś filmy co dzień kręci
wracam do dnia jak serce mocniej zabiło
na słowa Ojczyznę wolną pobłogosław Panie

zawsze
dnia trzynastego
wymodloną podczas liturgii słowa
naiwnie pytasz teraz co z tego
dziękował Jemu biedny lud duchem bogaty
i grały radośnie organy
w ogrodach nadziei wreszcie rozkwitały kwiaty

radował się
lud wybrany
zrzucając z siebie tylu lat kajdany niewoli
bezduszne brzemię
Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze …
czy pamiętasz jeszcze te słowa
kto i o czyją upominał się ziemię

na mogiłach płoną wieczne znicze
naszej pamięci
dziś z nieba patrzą święci
na mnie i na ciebie
choć zabrakło ci wiary
z anielską cierpliwością
kiedy podziękujesz wreszcie za wszystkie dary

w końcu
pozdrowisz każdego miłością
rana zadana słowem bardziej boli
tu nie pomoże jodyna i wata
rana zadana słowem trudniej się goi
podziękuj dziś matce i ojcu
za dar największy życia

to nieprawda
że jutro będzie koniec świata
...
czego ty jeszcze się boisz




* słowa papieża Jana Pawła II na początku pontyfikatu

 

 

Przytulam wciąż twoją twarz poznaczoną
troską i codziennymi zmartwieniami
tak patrzysz na mnie dobroci oczami
licząc czas co przędzie losu wrzeciono

przytulam twoją rękę pomarszczoną
którą chroni dzieci jak ptak skrzydłami
dzieli bochenek i jada wraz z nami
kryję się nieudolnie za zasłoną

utkaną z mego zaniedbania grzechu
bo wie twoje serce że miłość samo
czyni dobro i kochasz bez pośpiechu

by zło stało się niewidzialną plamą
wezmę cię znów do krainy uśmiechu
żeby przytulić tak mocno cię Mamo
 

Dziękuję wszystkim za uważne przeczytanie mojego wiersza

i bardzo cenne komentarze

dziękuję Faina za odwiedziny i komentarz...

Czas przemija, szczęście było blisko
wolnym krokiem także odchodzę
samotny na krętej nowej drodze
dziękując dziś za nic i za to wszystko

zanim zginę jak patyk suchy w popiele
serca po wygaszonym już ognisku
jeszcze ciebie ujrzę w myśli błysku
nim przepadnę jak zakochany pogorzelec

tyle słów pozostało na kartach podartych
a milczenie rani tak bezlitośnie
ostatni kwiat zapomniał o wiośnie
czy dobry sen pamięci będzie wciąż warty

kiedy jak co dzień czeka na mnie posłanie
pozdrowię pająka w nocnej ciszy
chociaż pewnie tego nie usłyszy
w swoim domu na suficie ze mną zostanie

oj tak i niejedną recenzję ;-)

dzięki-pozdrawiam ciepło ;-)

kiedyś przeminą te ziemskie światy
i znów się wszyscy wtenczas spotkamy
nie każdemu otwarte będą złote bramy
palmy zwycięstwa oraz w bieli szaty
***

codziennie liczą lecz nie własne czyny
im sumienie niczego nie wyrzuca
smog nienawiści drażni znów płuca
lecz oni są przecież bez odrobiny winy

czemu tak mało wokoło dobrych aniołów
głos wiary dochodzi jak z zaświatów
przybywa wciąż wszędzie tylu Piłatów
brak coraz bardziej prawdziwych apostołów

dobry pasterz cierpliwy nadal zaprasza
lecz na niego nikt z nich nie czeka
gdy przyjdzie jako więzień i kaleka
odeślą go jak wtedy choćby do Kajfasza

źdźbło trawy dobrze widzą u swych braci
u siebie belki oczy ich nie dojrzały
ślepi na ten dar wiecznej chwały
kochają zabawę w zło niespełnieni kaci

do ściśniętego gardła skaczą jak wesz
na grzebieniu co dobro pogrzebie
nie pamiętają o miłości w chlebie
serca mają przecież takie czyste

Ty też ?

monorym to wbrew pozorom sztuka niełatwa Alu