Znajdź zawartość

Jak owce prowadzone na rzeź. Rozkopane doły wokół. Wilki wpatrujące się w błagający wzrok niewinnych. Dwudziestu i więcej okupantów, poległych tylekroć więcej. Odór panujący zgarnie wszystek światła. Być pochowanym za winy niegodnych. Czara przelana. Ujmujący czystek skowyt. Krzyk! Jak owce prowadzone na rzeź, w kamaszach. Na manowce przybyli, smutek wybielił ich ciała. Zgodni, wrak. Niegodni, współczucia nie mieli. Oddając życia za twór szlochających wad. Pytanie, brodząc w dołach śmierci. Na pohybel potwór skazał. Największą wartość kładąc na szali. Wiedzieli? Oddając żywoty za twór, w kamasze patrioty przyodziany. W koronach, w gałęziach skrycie wisieli, zmienili bieg historii. Prawda to Eden od wieków zapomniany. Jak owce prowadzone na rzeź, rozkopane doły wokół. Ukazują na naszych nosach okulary. Przyodziani w odzienie wolności. Hufce iluzji jeno sadzy. Niby ubrani w szaty, a stojący na ulicach nadzy.

Dziś Czuje się źle Znowu jestem sam Nie wiem jak sobie poradzić mam Myśli zalewają głowę mi Próbuje zapisać je słowami Mam już dość Chcę się wyrwać z tego Potrzebuje kogoś, choćby obcego Pewnie myślisz, że wiesz co czuje Ale tego chyba nikt nie zrozumie Nie mam siły Może dam sobie spokój z tym Wszystko przeminie tak jak dym Po co czekać? Po co żyć? Jak sens jest w miejscu gnić? Kończę z tym Jak mam z tego wyjść? Musisz po mnie przyjść Chcę się tylko przytulić I w świecie przestać się gubić