Znajdź zawartość

Godzinami błąkam się po mieście, niczym liść Posuwany wiatrem na chodniku, tam gdzie serce mnie zawieje; Jestem chory na bycie. "Oby ktoś mnie zaczepił, okradł, kości złamał." Znów czuje się jak ten Stach... Jak cię spotkam, najlepiej będzie jak pobije, Może i mnie zabije? Skonam szczęśliwy, jakby widząc własne dziecko. I nawet bym nie wierzgał. Lecz w szkole, koło ludzi, myśli biorą wolne. W głowie jest cisza, w sercu sielanka (zazwyczaj). Tylko ręce się palą, ale do roboty. Jak mordował, tak teraz jej widok ukoi. Gdy jestem z moją babcią, Robię jakby Mozart grał — w duszy harmonia brzmi. Ból mogę z serca zrzucić i wten rozbrzmiewa Grieg. Jest dla mnie, jak egejski Syn dla Kretyńczyków. Głównie pocieszy, lecz i zasmuci czy wnerwi. Chyba bardziej miłuje mnie niż ja siebie sam, A już na pewno bardziej niż własną osobę. ...To wten czym sobie zasłużyłem, gdy tak cierpię?