Znajdź zawartość

Siedzisz czasami nad piękną rzeką? Dokładnie tam, gdzie masz swoje miejsca? Czy siedzisz, czy czujesz? Nad czym namyślasz? Co wtedy widzisz? Co dookoła? Może nie trzeba już obejmować kolan… i nie musisz badać stopami dna. Niechaj powiedzą mi lotne jaskółki o pięknych twoich tych krajobrazach. Tam, gdzie wspomnienia są niewinności. Tam, gdzie dla ciebie jest coś miłego, wiem, że nie zdradzisz byle pierwszemu. ………………………………………………………………………………. Jej tajemnica, jej azyl prosty. W dąbrowie lata porą ranna mgła. Ona to kocha, jest znowu płocha. Tam, gdzie swym marom powie: „wynocha!” Gdzie pełna piersią oddechów ze sto, porwana znowu skradnie się snom. Góralicom Pani Eugenii