Znajdź zawartość

Co niedzielę obiad, koło czwartej przychodzą mama i ciocia na kawę i ciastko. Jej modlitwy towarzyszyły mi od urodzenia w każdym momencie życia: żebym był zdrowy, żeby operacja się udała, żebym zdał maturę, spotkał dobrą kobietę, żeby była praca, a Bóg wybaczył grzechy ciała. Na jej przykładzie wiedziałem, czym jest miłość zwana Storge, do której swój list napisał Oskar Miłosz. Przyglądałem się jej zdziwiony, bo była urzeczywistnieniem tego, co przeczytałem w „Dzienniczku” św. Faustyny, w Ewangeliach i listach. Słuchałem z zadowoleniem. Nie mogąc przypisać jej tej samej świadomości, musiałem uznać, że działa w natchnieniu. Wśród niepowodzeń, wątpliwości i smutków wieku klęski, obciążony schizofrenią i alkoholizmem, staram się pamiętać jej słowa zachęty: „Jeszcze kogoś spotkasz, ufaj”, żeby spełniło się, że co ludzie, którzy stworzyli Boga i wszechświat, nazywają instynktem i instynktem samozachowawczym, my znamy jako Słońce Pamięci.