Znajdź zawartość

I. Dzwoni słońce o przestrzeń szklaną banią złotą bo nektarem i pierzgą dokarmiły je pszczoły. Z kobaltowym cieniem obłok samopas wędruje i białe zapraszają chaty do sadyb bocianich. Taki szczęścia ogrom w tym widoczku rajskim - kiedy lato gwiżdże na palcach blaskiem malowanych. Śpiewa sobie też rzeka że jest sobowtórem - swej urody modrej - i Żywiołem -Wodą Halnego Wiatru. II. ... jak z bata łoskot chabrowy grom rozkwitłej zapach hreczki albo świeżego chleba gdy Halny ostatkiem dechu wieje wiruje rwie łomocze szarpie w jasności gromnicznej zgrzyta metalicznie * Po trąbach na-powietrznych powodziach i lokalnych podtopieniach zaleczona walerianą pogoda uciszona patrzy martwo niebieskawym okiem i paruje kwaśnym potem kałużą malaryczną... III. Kasztanów uwiąd egzemą pokryte liście bandażuje zielenią Siostra-Rdza. Mimo że nadal ulepek lata podgrzewają rozpalone pelargonie i przepalają nasturcje w tle z makiem dygocącym to od zachodu powietrzem zaciąga się jesień a znów od południa pompuje świeżość Halny Wiatr.