Znajdź zawartość

Umarli poeci. Ucichli trubadurzy. Za grań Giewontu przechodzący gęślarze – rajscy anieli. Śmierć czyli Nowe Życie zręcznie przebiera po skrzypiec gałązeczkach. Po strunie - - - serca ugodzonego Boga strzałą strzelistą Przeto ślizga się smyczek violi d’amore. Smyk wiolonczeli zimą zbrązowiały. Lecą iskierki i sypią ogniki nutek. Basetla akuratnie pozamykana na wszystkie wioliny zielenią pączkuje. Wibrująca choreografia gitar. Świeży zapach jabłek-czyneli Pęknięte lutnie jezior melodii oddechem wzbierane. Las srebrnostrunych harf. Zagajniki fletów rozkląskanych. Cymbałków w powietrze klaskanie. Dym fiołkowy ofiarnej mgły zagłusza chorałów świetlne organy. I jeszcze srebrne cytry źródełko szczebioce. Trąbki i fanfary hejnałem tubę do snu kołyszą - ten grom złowrogi. Bo wszak nie pora na Sąd Ostateczny. Lecz gong zachodu jęknął rozmigotaną purpurą. Obwieściwszy kolejny odmarsz. Prosto do nieba aniołów - - - Umarłych poetów. Zgasłych trubadurów. Grań Giewontu przekraczających gęślarzy.