Znajdź zawartość

"Ogród Marzeń i Królestwo Rozpaczy " 1. Kiedy Słońce Wciąż Tańczyło W ogrodzie marzeń, gdzie słońce promieniami lśni, Zanurzeni w ciepłym blasku, w tańcu chmur i chwil, Słuchamy śmiechu, co jak melodia w wietrze płynie, A każdy dzień to bajka, co nigdy nie zginie. W świetle, co nadaje życiu sens i treść, Błysk po błysku tworzymy naszą pieśń, Gdzie szczęście w każdej chwili rozkwita jak kwiaty, A każda chwila to sen, co w sercu trwa bez straty. 2. Wkrótce, gdy Promień Zgasł Lecz nagle cień zaświecił na horyzoncie, I Doktór Potwór wkroczył mrocznym krokiem, Zamieniając dni w żałobne wieczory, Gdy słońce cicho w ciemności zanikało. Kwiaty, które kiedyś szeptały w świetle, Teraz więdły pod kosą jego destrukcji, A każda kropla słońca stawała się żarem, Który zniszczył każdy ślad romantycznych dni. Przestrzeń, gdzie miłość śpiewała, Nagle stała się sceną krwawego dramatu, Gdzie mury płaczą od cierpienia, A wieże z ciał stają się nowymi szczytami. W ogrodach, gdzie śpiew radości brzmiał, Słychać rozgłos śmierci i rozkładu, Doktór Potwór wprowadził swoje mroczne zasady, Każda chwila stawała się pieśnią cierpienia. Jego serce, pełne jadu i sadyzmu, Rozprzestrzeniało mrok jak czarne chmury, A każda ściana królestwa mówiła o bólu, Gdzie nadzieja umarła wśród ruin i mroku. W królestwie, które kiedyś było pełne miłości, Teraz zło rządziło bez miłosierdzia, Doktór Potwór, władca najciemniejszych koszmarów, Sam stał się więźniem swojego przekleństwa.

W Mroku Przemiany: Narodziny Potwora Zatopiony w Pustce W fotelu doktor N. w ciszy tkwi, Piotr N. w mroku spędza swe dni, W pustych ścianach, zatopiony w nicości, Zagubione marzenia, życie w niepewności. Bitwa w Nocnym Gabinecie W chłodnej ciszy nocnego gabinetu, Doktor Napierała wciąż walczy z potworem. Pod maską spokoju, gdzie czai się lęk, Bestia w jego sercu trawi duszę jak pożar. Oczy, co widziały zło i ból bez miary, Są teraz lustrem dla demona rozpaczy. Potwór w jego wnętrzu, rosnący z każdym dniem, Wgryza się w jego myśli, zatruwa marzenia. Wśród tomów wiedzy, gdzie szukał nadziei, Potwór karmi się, pożerając każdą stronę. Każde słowo, każdy szept, co miał nieść ukojenie, Staje się jadem, co lęk pomnaża. Z głębin umysłu, gdzie chaos się budzi, Demon z gniewu, z ciemności powstały, Nie pozwala na spokój, nie zna wybaczenia, Tylko głód cierpienia, co serce napędza. Każda myśl staje się paszą dla bestii, Która w mroku duszy swój pałac zbudowała. Tam, gdzie dawniej była nadzieja i spokój, Teraz króluje potwór, rządząc bezlitośnie. W ciemności najgłębszej, gdzie gwiazdy są echem, Potwór w jego sercu swoją siłę roztacza. Doktor N. z każdą chwilą coraz bardziej tonie, W otchłani, którą sam niechcący stworzył.