Aneta_Wójtowicz-Wójcik

Mgła spowita noc poświaty wołam. Zmęczone dłonie drżą. Na samą myśl umieram. Spowijam zdania bezbarwne. Uciekam w życia ramiona. Jak słońce do faraona. Jak woda do ognia. Czymże jestem? Upiorem, straszydłem? Pędzę w pokrzywy rozważyć ten problem. Mury runęły. Chaosie! Przybyłam. Ciemna otchłań, cienka linia, to nie piekło. Ogień ogniem, woda wodą, ma stalowa zasada. Gubię czątkę, nie zapomnij, ona jest do oddania. Ale...nie wiem komu.