Patryk_Dudek

Jedną mamy duszę i jedno życie w jednym ciele niby chwila ulotna a problemów jakże wiele Jedno mamy serce a w nim uczuć tysiące jak rzeka wszystkie razem w naszej duszy płynące Dają nam szczęście czy odbierają radość życia? jesteśmy z nimi szczerzy czy zmuszamy do ukrycia? możemy kochać mimo przeciwności świata? możemy dokonoać niewykonalnego i utrzymać to przez lata? Czy można w sobie rozkochać obiekt swoich wzdychań? Czy zrozumiemy siebie mimo że każdy inne ma przeżycia? miłość swoje ma prawa i gdy zechce zagości między nami strzała Amora która ma nas złączyć potrafi lecieć latami

Zrozumiałem przecież ;D Chciałem jedynie podkreślić że w pewien sposób głupota podmiotu lirycznego to nic innego jak otaczający nas świat. Naprawde chciałbym coś z tym zrobić ;) I mam nadzieję że spodoba się wam reszta moich prac.

Niestety mam 16 lat i właśnie te słowa które zawarłem w tym tekscie, są obrazem dusz moich rówieśników. Widok jest bolesny naprawdę.

Bardzo mi się to podoba ;o

Ten głód potworny jest nie do zniesienia, stracony już został sens ludzkiego istnienia. Spokojnie nie mogę przeżyć nawet dnia spokojnego, cóż mogę zrobić by pozbyć się uczucia podłego? Jak to możliwe? To miał być jeden raz. Ulotna chwila która trwa okropnie długi czas . Jak wody kropla w morzu wszelkie zniknęły wartości, poddałem się mu a on nie okazał litości. Błagałem ludzi o coś co głód zaspokoi, nikt nie pomógł mi w tej żałosnej niedoli. Zabrali mi to czego nie oddałem więc mam tylko siebie, za worek proszku oddałem życie tracąc miejsce w niebie.