bohaterka życia wie

Niech patrzą, niech widzą Jak fantastycznie gram Raz śmiech, raz łza, Ruch gwałtowny acz opanowany Kreacja leży jak ulał Żaden szew, żadna metka nie uwiera Lecz z boku zwisa jedna nitka Nikt o niej nie wie Chowam ją pod pachą Wtem podejdzie ktoś od tyłu, zauważy, pociągnie Ujawni kawałek skóry cienkiej i bladej Trochę zimno Ktoś drugi przelotnie dotknie Zaswędzi, podrapię Zrobi się czerwone Ktoś trzeci sypnie trochę soli Zapiecze, podniosę rękę by podmuchać Rozpruje się dalej Ktoś inny zauważy, szarpnie, odsłoni więcej W panice spróbuję się zakryć, będzie zamieszanie Ktoś ostatni bez skrupułów całkiem obnaży I wszyscy zobaczą, że stoję całkiem naga Tak naga, że aż przezroczysta