Piotr Kordianowicz

KU PAMIĘCI Nad moim światem czarna noc zapada, wokół blade światło księżycowej mocy - a cicha pieśń mroku do snu mnie układa - mnie, gwiazdę srebrną - tajemnicę nocy... Piję nektar słodki z pucharu wspomnienia, które jak drzazga boleśnie we mnie tkwi - a niebo wylewa piękne swe marzenia - zachód, późna tęcza - potok krwi... Oczami duszy podziwiam krwawe niebiosa, w mym ogrodzie myśli czarny rośnie bez - a na jego płatkach biała płynie rosa - cierpki, gorzki smutek - rzeka łez... Jest we mnie tyle wspomnień zapomnianych, ile na świecie jest martwych, bezlistnych drzew - a ja słyszę bicie ich serc drewnianych - radosny, cichy pomruk - wiosny śpiew... Czas minął zimowy - szklany potok zmienny, raz byłem szczęśliwy, raz byłem w rozterce - a ku pamięci noszę amulet kamienny - tak zimny i pusty - jak moje serce...