sylwia baran

Nie szkodzi, że nic nie mówisz, ja lu­bię mil­czące przedmioty. Zais­te, wyglądasz jak pomnik, bez sił, wiary, ochoty. Ten smu­tek dziw­nie mnie wabi, wprost w me­lan­cho­lii sieci. Jak pająk, wys­siesz me wnętrze, raz, dru­gi i trzeci. Nie oprę ci się przecież, a raczej pop­roszę o jeszcze, bez­wstyd­ne ciało ofiary, żałosną prośbą dopieszczę. I umrę w twych objęciach, os­tatnie wy­dając tchnienie, roz­koszy i bólu zarazem w miłos­nej sieci spełnienie.